Ο εσμός των περιφερόμενων τραμπούκων

Ο εσμός των περιφερόμενων τραμπούκων

Του Παντελή Μπουκάλα

Για να ψέξουμε την άθλια δράση της ναζιστικής Χ.Α. κοντεύουμε ήδη να εξαντλήσουμε τις λέξεις και τα σχήματα καταδίκης που προσφέρει η ορολογία της πολιτικής, της ηθικής και της αισθητικής. Η ίδια όμως η οργάνωση–εσμός δεν φαίνεται ούτε να έχει κορέσει την όρεξή της να προσβάλλει τη δημοκρατία ούτε να έχει εξαντλήσει το ρεπερτόριο της βαρβαρότητάς της, που καλύπτει όλα όσα χωρούν ανάμεσα στο γελοίο και το βιαιότατο.

Γελοία, αλλά όχι μόνο, υπήρξε η σύναξή της στις Θερμοπύλες. Εκεί η μνήμη του Λεωνίδα τσαλαπατήθηκε από μια γκροτέσκα παράσταση, που ως προς τη δομή και την ιδεολογία της ήταν καρικατούρα των χιτλερικών πανηγύρεων. Δολοφονική ήταν η καλά οργανωμένη, σχεδόν προεξαγγελθείσα επίθεσή της εναντίον μελών του ΚΚΕ στο Πέραμα. Στο ενδιάμεσο υπήρξαν οι προκλητικές επιδείξεις δύναμης και χυδαιότητας στα Γιαννιτσά (όπου «τίμησαν» τα 120 θύματα των Γερμανών και των συνεργατών τους κραυγάζοντας «Τιμή σε Χίτες και Ταγματασφαλίτες») και στον Μελιγαλά· εκεί προπηλάκισαν τον δήμαρχο και, με το «δίκιο του τραμπούκου», του αφαίρεσαν βίαια τον λόγο, για να εξαπολύσει τα τρισβάρβαρα ανθελληνικά του ο υπαρχηγός κ. Κασιδιάρης. Οχι, ο αρχηγός δεν παρευρέθη, ως συνήθως· ετοιμάζει ίσως κάποιον «φάκελο υπευθυνότητας» διά πάσαν χρήσιν.

Ποια τα όπλα των χρυσαυγιτών, πλην της ανέχειας (οικονομικής και πνευματικής) που ενισχύει τις γραμμές τους; Τι τους επιτρέπει να δρουν δίχως ουσιαστικά να φοβούνται; Καταρχάς, η στάση της αστυνομίας. Στον Μελιγαλά, απλώς παρακολουθούσε τον προπηλακισμό του δημάρχου· στα Γιαννιτσά, πρώτη έγνοια της ήταν να σταθεί απέναντι στην αντιφασιστική συγκέντρωση· στο Πέραμα, όλοι πλην αυτής γνωρίζουν ποιοι καθοδηγούν τα θρασίμια. Δεύτερο όπλο τους η κραυγαλέα διαφορά στον τόνο με τον οποίο συντάσσουν τις καταδικαστικές ανακοινώσεις τους τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, αλλά και στην ταχύτητα αντίδρασής τους. Για παράδειγμα (και πιθανόν επειδή το σενάριο περί δύο άκρων δεν έστεκε εδώ), η Ν.Δ. χρειάστηκε κάτι παραπάνω από εικοσιτετράωρο για να πει δύο άψυχες λέξεις για το καρτέρι του Περάματος, ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ακόμη αναζητεί τις κατάλληλες φράσεις.

Οπλο τρίτο, ο αέρας «λαϊκής νομιμοποίησης» που προσφέρουν οι δημοσκοπήσεις στα πανιά του χρυσαυγίτικου πειρατικού. Αλλεπάλληλα γκάλοπ, που καλύπτουν διάστημα ενός έτους, δίνουν στο κόμμα αυτό την τρίτη θέση και ποσοστό μεγαλύτερο του 10%. Ενώ όμως πρόκειται για καθαρά δημοσκοπική αποτύπωση, αμφισβητήσιμη και αναιρέσιμη, η Χ.Α. δρα σαν να είναι ήδη, με εκλογική πιστοποίηση, τρίτο κόμμα. Δρα αλαζονικά, επιθετικά, προσβλητικά, αδιάφορη για όσα της καταμαρτυρούν, ακόμη και για τον φιλοχιτλερισμό της, τον οποίο πια δεν νοιάζεται να αποκρύψει κάτω από τη στολή παραλλαγής του «εθνικισμού». Είναι μια στρατιωτική παρακρατική οργάνωση λυσσασμένων εχθρών του κοινοβουλευτισμού, που η δημοκρατία οφείλει να την αντιμετωπίσει δίχως αργοπορία, με τα δικά της όπλα. Που και πολλά είναι και αποτελεσματικά. Μέχρι τώρα, όμως, η δημοκρατική πολιτεία λειτουργεί σαν αυτοαφοπλισμένη.