Για την πατρίδα και όλους αυτούς…

Του Βαγγέλη Διαμαντόπουλου

Πάντα με προβλημάτιζε το πόσο εύκολα έπεφταν συμπολίτες μου θύματα της πατριδοκαπηλίας. Αρκούσε για αυτούς η δημόσια χρήση συμβόλων όπως η σημαία και η συνεχόμενη επίκληση λέξεων όπως πατρίδα, έθνος, Ελλάδα για να πειστούν και να υποστηρίξουν κόμματα και σχηματισμούς επειδή επικαλούνταν ότι νοιάζονταν υπέρμετρα για όλα τα παραπάνω.

Αυτή η "αδυναμία" τους που εμπεριέχει στοιχεία εξαρτημένων αντανακλαστικών, καλλιεργήθηκε συστηματικά από το κράτος μέσω της εθνικής αφήγησης και δεν έχει πάψει να παίζει κυρίαρχο ρόλο στην διαμόρφωση του πολιτικού χάρτη ακόμη και στις μέρες μας σε υπερθετικό βαθμό μάλιστα.

Έτσι λοιπόν από την μια ο πρωθυπουργός της χώρας Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται ως συνεχιστής των μνημονιακών πολιτικών που αποτελούν το σχέδιο υποτίμησης της εργασίας και ξεπουλήματος όλων των δημόσιων πόρων και αγαθών για την εξυπηρέτηση των αναγκών κερδοφορίας του εθνικού και του διεθνούς κεφαλαίου. Η κυβέρνηση Σαμαρά και η πολιτικές της οδηγούν την χώρα σε μια άνευ προηγούμενου καταστροφή του παραγωγικού της ιστού, βυθίζουν στην απόγνωση το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, και όμως ο ίδιος άνθρωπος οδηγός των παραπάνω πολιτικών εμφανίζεται στην ομιλία του στο συνέδριο της Ν.Δ με φόντο μια τεράστια Ελληνική σημαία να "ιδρύει" την νέα Ελλάδα και σε ανάλογο ύφος στην (Δ.Ε.Θ.) να χρησιμοποιεί 74 φορές την λέξη Ελλάδα.

Από την άλλη βρίσκεται το νεοναζιστικό μόρφωμα της ΧΑ. Τα στελέχη του ασπάζονται και γαλουχούν στη νεοναζιστική ιδεολογία και μεθοδολογία, τα υπόλοιπα μέλη της. Εδώ δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι οι ιδεολογικοί πρόγονοι του ναζιστικού μορφώματος υπήρξαν οι Έλληνες ταγματασφαλίτες, οι «Γερμανοτσολιάδες» συνεργάτες των Ναζί κατά την περίοδο της κατοχής. Και είναι αυτοί, που από τότε μέχρι και τώρα δεν αποδέχονται ως συμπατριώτες τους, Έλληνες και Ελληνίδες με διαφορετικό χρώμα, θρησκεία, σεξουαλική προτίμηση και ιδεολογία.

Είναι οι ίδιοι που συντάχθηκαν με την μνημονιακή κυβέρνηση και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της, υπερψηφίζοντας οτιδήποτε αφορούσε την διασφάλιση της κερδοφορίας των εφοπλιστών, των τραπεζιτών, γενικότερα του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι τελικά και αυτοί όπως και οι εμφανιζόμενοι «εθνάρχες» του παρελθόντος αλλά και του παρόντος που καταχρώνται τα εθνικά σύμβολά και προσπαθούν με συνεχείς επαναλήψεις των λέξεων πατρίδα, έθνος, Ελλάδα, να γίνουν οι θεματοφύλακες της αξιοπρέπειας του λαού της χώρας μας.

Τα παραπάνω βέβαια δεν είναι τυχαία ούτε είναι επιφανειακοί οι λόγοι που ο ευρύτερος χώρος της δεξιάς παράταξης έχει σφετεριστεί τον ρόλο του "εθνικά ευαίσθητου" και το χρησιμοποιεί συνεχώς ενώ αντίθετα οι πολιτικές επιλογές της είναι στην αντίθετη κατεύθυνση. Για ολόκληρες δεκαετίες πριν το 80' το εθνικό σύμβολο έπαιζε τον ρόλο διαπιστευτηρίου και δήλωσης πολιτικών φρονημάτων του κάθε πολίτη προς το αυταρχικό κράτος της δεξιάς είτε για την διασφάλιση μιας φιλήσυχης ζωής χωρίς παρενοχλήσεις είτε για την εξασφάλιση κομματιού της πίτας από την πελατειακή λογική που διακατείχε από τότε τον κρατικό μηχανισμό.

Στον αντίποδα όλων αυτών, η αριστερά κατευθυνόταν από την φιλοπατρία της, μέσα από μια ταξική οπτική και ανάλυση -καθώς το να αγαπάς τον τόπο σου δεν μπορεί να είναι κάτι αφηρημένο και γενικό, ο σεβασμός στους ανθρώπους και στο περιβάλλον που εμπεριέχονται στον τόπο σου και στα δικαιώματα τους αποδεικνύει το πραγματικό ενδιαφέρον. Η θεώρηση αυτή, ότι ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο ή καταστρέφει το περιβάλλον για τα κέρδη του δεν μπορεί να αγαπά τον τόπο του πραγματικά, ήταν πρωτοπόρα και πυρήνας των αντιστάσεων του ελληνικού λαού σε οποιονδήποτε επιβουλεύονταν είτε τα εδάφη της είτε την δημοκρατία της, δίνοντας ανένδοτους αγώνες και θυσιάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές, χωρίς να λυγίζει και να απαρνιέται τα ανθρωπιστικά ιδεώδη της.

Για άλλη μια φορά λοιπόν καλούμαστε όλοι εμείς που ανήκουμε στην αριστερά να δώσουμε τον αγώνα για τον τόπο μας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού μας, δηλαδή του κόσμου της εργασίας και του μόχθου, του πολιτισμού και της δημοκρατίας, έξω από εθνικιστικές υστερίες, συνωμοσιολογικές θεωρίες αλλά και οποιαδήποτε μισαλλοδοξία ενάντια σε οποιονδήποτε λαό. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, ο καπιταλισμός οδηγεί τους προλετάριους να μην έχουνε πατρίδα.

* Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Καστοριάς

tvxs.gr/node/140481