Άκλαυτος πήρε ο Άκης Τσοχατζόπουλος τον δρόμο προς τη φυλακή, στην οποία Κύριος οίδε πόσο θα παραμείνει έγκλειστος. Είκοσι χρόνια κάθειρξη είναι αυτή, δεν είναι παίξε γέλασε. Διότι, όπως έκρινε και αποφάσισε το δικαστήριο, ο κατηγορούμενος, από τη θέση του υπουργού Άμυνας διεξήγαγε μετά των συνενόχων του επιθέσεις στα τεράστια ποσά των εξοπλισμών για να εξασφαλίσει το παρόν του ίδιου και το μέλλον της οικογένειάς του.

Και ούτε μάτια εδάκρυσαν, ούτε καρδιές εράγισαν, όπως λέει το γνωστό άσμα. Και δεν μιλάμε εδώ για έναν αλήτη που πέθανε στην άκρη της πλατείας, αλλά για έναν πολιτικό που έλαμψε στη μέση της πελατείας του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερο τη τάξει στέλεχος του κόμματος, εκλεκτό του Ανδρέα, παρά λίγο πρωθυπουργό, υπουργό στις κυβερνήσεις του Ανδρέα και του Σημίτη. Άνθρωπο που μαζί με το ΠΑΣΟΚ και χάρις στο ΠΑΣΟΚ έπαιξε σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, στη ζωή της χώρας και του καθενός.
Τώρα οι φίλοι τον μισήσανε, οι πόρτες όλες κλείσανε. Σύντροφοι, φίλοι, συνοδοιπόροι, συνεταίροι στην άσκηση της εξουσίας ούτε ζωγραφιστό δεν θέλουν να τον βλέπουν. Εκείνοι που μαζί του αποφάσισαν τα απίθανα και τα απίστευτα στο ΚΥΣΕΑ φοβούνται και το όνομά του να αναφέρουν. Διότι, όπως καταλαβαίνετε, ο Άκης είναι το μόνο μαύρο πρόβατο μεταξύ των άσπρων, ο μόνος ένοχος μεταξύ των αθώων, ο μόνος κατεργάρης μεταξύ των εντίμων. Εκείνοι που χρόνια ολόκληρα τον είχαν κορώνα στο κεφάλι τους ούτε είδαν, ούτε άκουσαν, ούτε αντιλήφθηκαν το παραμικρό. Και φυσικά κανείς, κανείς απολύτως, δεν συμμετείχε στο πάρτι.
Η Ελλάδα όμως θυμάται καλά το ζεϊμπέκικο του ΠΑΣΟΚ και το χασάπικο της Ν.Δ. Τα δωράκια, τις Ολυμπιάδες, τα Βατοπέδια, τις αγορές του αιώνα, τους εξοπλισμούς, την αρπαχτή των ιδιωτικοποιήσεων και την κοινωνικοποίηση της αρπαχτής. Ένα σύστημα που κυβέρνησε με σκάνδαλα είδε την εξουσία ως αγελάδα για άρμεγμα και σήμερα κάνει ότι δεν τον ξέρει τον κατάδικο. Διότι κόμματα και πρόσωπα προσπαθούν να αποφύγουν τη δική τους καταδίκη και βολεύτηκαν όλοι τους με τον αποδιοπομπαίο Άκη.
Το χειρότερο; Με τη μνήμη δεν τα πάνε καλά οι μαζί-τα-φάγανε, αλλά με τα Μνημόνια τα πάνε μια χαρά. Και εμφανίζονται οι ολετήρες του χθες ως σωτήρες του σήμερα. Να ξερνάς δηλαδή υποβρύχια...