«Die Pressefreiheit»

«Die Pressefreiheit»

 Του Μάκη Μπαλα­ούρα

 Αυτές τις μέρες μάς πνίγει η μπόχα. Τα βρομόνερα μας πνίγουν.

Και ο Θέμος Αναστασιάδης κάθε τόσο προκαλεί. Τώρα έχει ένα υπερόπλο, την ιδιοκτησία μιας μεγάλης εφημερίδας. Ενα μέσο που το χρησιμοποιεί, τόσο όσο για να καθαγιάσει στο έπακρο τη δολοφονική συμμορία της Χρυσής Αυγής, όπως με την κακομοίρα γιαγιά που την πήγαιναν χρυσαυγίτες στα ΑΤΜ προστατευόμενη από τους κακούργους μετανάστες, έως τις διακοπές του Κασιδιάρη.

Χωρίς αιδώ τώρα το έπαιξε ανάποδα. Στην ίδια σελίδα εκεί που έχουν φιγουράρει χρυσαυγίτες, «πεταλούδες της νύχτας» και νταβατζήδες, πρόβαλε το άψυχο κορμί του Παύλου Φύσσα γερμένο στην αγκαλιά της κοπέλας του. Μια φωτογραφία που μοιάζει με τη φωτογραφία της δολοφονίας του εργάτη το 1936, φωτογραφία που ενέπνευσε τον Γ. Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο».

Πουλάει το θέμα, ιδιαίτερα στο «Πρώτο Θέμα». Ο Θ. Αναστασιάδης ήταν ένας φιλόδοξος, αδίστακτος δημοσιογράφος που, επειδή στη δεκαετία του ’90 πούλαγε το στιλάκι του, η «Ελευθεροτυπία» τού έδωσε περίοπτο χώρο. Ελεύθερος να πλασάρει τον ιδεολογικό χαβαλέ του lifestyle των celebrities, να γράφει τις πιο βρόμικες και αμοραλιστικές φαντασιώσεις του, όπως τα ψητά Εβραιόπουλα στον φούρνο ή η πρωτοπόρα πρότασή του για τοποθέτηση ενός Α! στο πέτο των Αλβανών, προκειμένου να τους εντοπίζουν εύκολα για να τους δέρνουν.

 Μια μέρα πριν από το γιαούρτωμα του Αναστασιάδη τη 14η Μαΐου 1995 από αγανακτισμένους Ρηγάδες και Ρηγίτισσες, το πρώτο γιαούρτωμα στη μεταπολιτευτική περίοδο, η «Ελευθεροτυπία» δημοσίευσε άρθρο μου με τον τίτλο «Die Pressefreiheit», που το παραθέτω, πιστεύοντας ότι διατηρεί ακόμα την επικαιρότητά του και για αυτούς που εκκόλαψαν το αυγό και για αυτούς που είναι το φίδι.

«Η κόρη μου διαβάζοντας κάποιους τίτλους εφημερίδων, ρώτησε τη γιαγιά της να της εξηγήσει τι σημαίνει η έκφραση “φίδι στον κόρφο μας”. Και αυτή που πάντα πλάθει ιστορίες, άρχισε να της λέει μία:

Κάποτε στο Μόναχο έβγαινε μια καλή εφημερίδα. Το όνομά της “Pressefreiheit”.

Περισσότερο από άλλες παρουσίαζε τις ανησυχίες και ευαισθησίες των πολιτών. Κάποια στιγμή έκανε μια σπουδαία μεταγραφή. Βρήκε έναν τύπο που έγραφε με χιούμορ, που σάρκαζε με στιλάκι εποχής. Δηλαδή, πουλούσε. Του έδωσαν μια ολόκληρη σελίδα, τη “Μέλαινα Οπή”.

 Και αυτός σπάζοντας πλάκα με αυτούς που τον ανέχονταν λόγω της “ελευθερίας του λόγου”, έγραφε για τους κομμουνιστές, τους Εβραίους, τους Τσιγγάνους, τους φουκαράδες, τους μαύρους και τους διανοούμενους.

Ο κ. Γιόζεφ, ιδεολογικός αστέρας του ανερχόμενου κοινωνικοπολιτικού σχηματισμού, τον θαύμαζε απεριόριστα. Την ίδια δουλειά έκαναν άλλωστε. Ο ένας με αμφίεση κλόουν, ο άλλος με στρατιωτική εξάρτυση.

 Ξημέρωσε όμως η μέρα που αργότερα ονομάστηκε των “κρυστάλλων”. Η “Μέλαινα Οπή” έχει αφιερώσει τη στήλη της –με αρκετό χιούμορ βέβαια– στους Εβραίους. Το ίδιο βράδυ οι Μελανοχίτωνες εισέβαλαν στην “Pressefreiheit”, κατέστρεψαν το κτίριο, έκαψαν το αρχείο, χτύπησαν τους “συνοδοιπόρους” και πήραν μαζί τους τους γνωστούς κομμουνιστές, αναρχικούς και φιλοεβραίους, τον Ν.Κ., τον G.V., τον G.R. τον Cr. K. Δεν χαρίστηκαν ούτε στον διευθυντή, τον κ. F.

Από τότε κανείς δεν άκουσε γι’ αυτούς…

Η “Pressefreiheit” έκλεισε. Το αυγό του φιδιού εκκολάφθηκε με τα χάχανα της πλάκας και του πειράγματος.

Νά τι σημαίνει “φίδι στον κόρφο μας”, παιδί μου….

Μάκης Μπαλαούρας

Ελευθεροτυπία, 13 Μαΐου 1995»

 http://www.efsyn.gr/?p=125146