«Είναι ακροδεξιός ο Σαμαράς;»: Αυτός ήταν ο τίτλος του άρθρου του Γιάννη Πρετεντέρη στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. Ο Γιάννης έθεσε το ερώτημα, ο Γιάννης το απάντησε: «Είναι προφανές ότι ο Σαμαράς δεν είναι ‘ακροδεξιός'- ακόμη λιγότερο στη χώρα των Μιχαλολιάκων. Ο άνθρωπος είναι ένας ευρωπαίος δεξιός, ουδέποτε το έχει αρνηθεί και δεν βλέπω για ποιον λόγο αποτελεί μομφή ή ποινικό αδίκημα να είσαι δεξιός σήμερα στην Ευρώπη».

Ο άνθρωπος, δηλαδή ο Σαμαράς, είναι ένας ευρωπαίος δεξιός, απεφάνθη ο Ιωάννης. Ευρωπαίος δεξιός ο Σαμαράς, ο έξαλλος του Μακεδονικού, ο ιδρυτής του βραχύβιου υπερεθνικιστικού μορφώματος με το χαριτωμένο όνομα «ΠΟΛ.ΑΝ.», ο οραματιστής του νέου 21, το οποίο θα επαναληφθεί ως φάρσα το 2021, ο πολιτικός του 21ου αιώνα που λαμβάνει αποφάσεις με τη βοήθεια της Παναγίας, ενίοτε δε τη βλέπει και στα τείχη, στα τείχη της Βασιλεύουσας εννοείται.
Ευρωπαίος δεξιός ο Σαμαράς, αυτός που εξήγγειλε την ανακατάληψη των πόλεων από τους μετανάστες, που υποσχέθηκε ότι θα διώξει από τους παιδικούς σταθμούς τα νήπια των ξένων, ο ορκισμένος αντικομουνιστής, ο νοσταλγός των εορτών μίσους του Μελιγαλά, το αφεντικό του Φαήλου, του Σταμάτη, του Μπαλτάκου, του Γεωργιάδη, του Βορίδη. Δείτε τη χθεσινή ομιλία του στη Βουλή και θα διαπιστώσετε ότι η ακροδεξιά ιδεολογία έχει εμποτίσει κάθε κύτταρο της ύπαρξής του, εκδηλώνεται από τη γλώσσα του στόματος και από τη γλώσσα του σώματος κι αν, όπως λέει ο Νίτσε, η αισθητική του παρόντος είναι η ηθική του μέλλοντος, τότε το μέλλον μας είναι κατάμαυρο. Όντως, κ. Πρετεντέρη, δεν είναι ντροπή να είναι κάποιος ο ευρωπαίος δεξιός, είναι όμως ντροπή, μεγίστη ντροπή, να είναι κάποιος ο Σαμαράς.
Ο Πρετεντέρης είναι ο αξιότερος και πλέον αποτελεσματικός μισθοφόρος του μιντιακού συστήματος, προσφέρει με αυταπάρνηση και πάθος τις υπηρεσίες του στα αφεντικά του, ιδίως στα καινούργια αφεντικά του. Δεν μπαίνει τζάμπα ο Γιάννης από την πίσω πόρτα στο Μαξίμου, δεν πάει να δει αν φούσκωσε κι άλλο το μουστάκι του Λαζαρίδη και αν ξεφούσκωσε-κι άλλο- το IQ του Σταμάτη. Μπαίνει για να δει, να ακούσει, να γράψει και πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι γράφει με στυλ γλαφυρό και ενάργεια περισσή.
Δεν είναι μόνο επαγγελματικό το ζήτημα. Ο Πρετεντέρης είναι από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του νεοφιλελεύθερου Κέντρου, του ιδεολογικοπολιτικού χώρου που άκμασε επί Σημίτη και σήμερα βρίσκεται σε πλήρη απαξίωση και παρακμή, έχοντας ταυτιστεί με τις πιο σκοτεινές πλευρές του Μνημονίου. Προκειμένου να μην εξαφανιστούν από το πρόσωπο της Γης, προκειμένου να διατηρήσουν τα παχυλά προνόμια τους και κυρίως προκειμένου να διασώσουν το σύστημα που έχουν ταχθεί να υπηρετούν και που σήμερα κινδυνεύει από την Αριστερά, οι πρετεντεραίοι είναι ικανοί να καταπιούν και την FYROM και το Δίκτυο 21 και την Παναγιά και την Κρυπτεία και τα παιδάκια των ξένων που θα διωχθούν από τους παιδικούς σταθμούς και τον Μελιγαλά. Μέχρι και τον Φαήλο μπορούν να καταπιούν, αν και αυτό προϋποθέτει τη συνδρομή ανυπολόγιστων ποσοτήτων σόδας.
Το νεοφιλελεύθερο Κέντρο μπορεί να ανεχτεί τον Σαμαρά, επειδή πλέον μοιάζει στον Σαμαρά. Στα οικονομικά ταυτίζονται, στα αξιακά έχουν έρθει κοντά, τουλάχιστον τόσο, ώστε να μην τους χωρίζει το χάσμα του παρελθόντος. Ο νόμος και η τάξη που επιβάλουν ο Σαμαράς με τον Δένδια είναι το μεγάλο φετίχ των πρετεντεραίων, που πρώτοι αυτοί και πολύ πριν ενσκήψει το Μνημόνιο, μιλούσαν για την πολιτική βία και έφτιαχναν προπλάσματα της θεωρίας των άκρων. Πρώτοι αυτοί, όταν ο Σαμαράς ήταν ακόμη ένας μικρούλης ακροδεξιούλης, κήρυξαν τον πόλεμο στην Αριστερά, γι' αυτό τους είναι σήμερα τόσο εύκολο να ακολουθήσουν τη Ν.Δ. στην αντικομμουνιστική υστερία. Ο Πρετεντέρης δεν χάνει ευκαιρία να θυμίζει πως, όταν χρειάστηκε, το Κέντρο συνέπραξε με τη Δεξιά, για να αποκρούσει τον κομμουνιστικό κίνδυνο, θέτοντας έτσι τις λιγοστές δυνάμεις του πρώην φιλελεύθερου και νυν εξτρεμιστικού Κέντρου- είναι τουλάχιστον 58 νοματαίοι- στη διάθεση του Σαμαρά. Τα εθνικιστικά και οι Παναγίες προκαλούν ακόμα κάποια δυσανεξία στους πρετεντεραίους, αλλά δεν βαριέσαι, δεν θα τα χαλάσουμε για την Μητέρα του Κυρίου.
Συμπέρασμα: Ο Πρετεντέρης ακροδεξιός δεν είναι, είναι όμως ο επιφανέστερος υπάλληλος της Ακροδεξιάς.