Ο πραίτωρ Ιωάννης Μιχελάκης

Ο πραίτωρ Ιωάννης Μιχελάκης

Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΒΕΛΟΥ*

Ο πραίτωρ (praetor), τίτλος αιρετού άρχοντα στην αρχαία Ρώμη, ήταν επιφορτισμένος με πολιτικά και δικαστικά καθήκοντα. Θέσπιζε κανόνες και αυθαιρετούσε, όπως καθένας που στα χέρια του συγκεντρώνεται η εξουσία.

Το πραιτώριο ήταν δικαστήριο. Παλιότερα ήταν η σκηνή του πραίτορα σε εκστρατεία. Οση δικαιοσύνη, δηλαδή, μπορούσε να απονεμηθεί σε μια σκηνή εκστρατείας, άλλη τόση μπορούσε και σε τέτοιο δικαστήριο. Με τον καιρό η εξουσία, φορώντας το γνωστό ένδυμά της, επέτρεψε και σε πληβείους να παριστάνουν τους άρχοντες. Μέχρι και σήμερα πλείστοι πληβείοι ασκούν την εξουσία του πραίτορα εις βάρος του λαού και έχουν την ιδιότητα του πραιτοριανού έναντι των ισχυρών.

Ενας εξ αυτών, ο υπουργός επί των Εσωτερικών, της Αποκέντρωσης και της Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Ιωάννης Μιχελάκης. Το βαρύγδουπο αυτό τίτλο εισήγαγε ο γνωστός για την παιδεία του, πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου. Ο περιστασιακός αυτός περιηγητής της ελληνικής γλώσσας, μόλις ανέλαβε τα πρωθυπουργικά καθήκοντά του, πριν διαλύσει τα υπουργεία και τους δημόσιους οργανισμούς, τους άλλαξε τα ονόματα. Εφθασε να μετονομάσει ακόμα και το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου σε θέατρο «του» Επιδαύρου.

Ας επανέλθουμε στον ανωτέρω υπουργό. Απέστειλε αυτός προς όλες τις έδρες των αποκεντρωμένων διοικήσεων το υπ' αριθ. 129/31.12.2013 «διάταγμά του», με το οποίο, αφού ερμήνευσε κατά το δοκούν, ως γνήσιος πραίτωρ, το άρθρο 72 του Ν. 3852/2010 «Καλλικράτης», απείλησε με διωγμό τους αιρετούς αντιπροσώπους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θα τολμούσαν να εφαρμόσουν το νόμο αντίθετα με τα δικά του κελεύσματα.

Ηταν κοινή πρακτική, οι κρατικοί φορείς, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους, να προσλαμβάνουν συμβασιούχους, αφού η πολιτεία απαγορεύει την πρόσληψη μόνιμου προσωπικού. Οι άνθρωποι αυτοί κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, όμηροι της αυθαιρεσίας του κομματικού κράτους. Κάποια στιγμή απομακρύνθηκαν και αναγκάστηκαν να προσφύγουν στα δικαστήρια. Πολλοί δικαστές, ερμηνεύοντας το Σύνταγμα και τους νόμους κατά το πραιτοριανό δίκαιο, απέρριψαν τις αγωγές, ρίχνοντας τους ανθρώπους αυτούς στον Καιάδα της ανεργίας και της απελπισίας.

Αρκετοί, όμως, τους δικαίωσαν, όχι μετατρέποντας τις συμβάσεις αυτές σε συμβάσεις αορίστου χρόνου (που απαγορεύεται από το Σύνταγμα), αλλά διαπιστώνοντας ότι ήταν εξ αρχής συμβάσεις εξηρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου. Επίσης, οι περισσότεροι φορείς αναγνώριζαν το δίκιο των εργαζομένων, υπακούοντας στο καθήκον αληθείας που επιβάλλει στους διαδίκους το άρθρο 116 του ΚΠολΔ. Κυρίως οι δήμοι τούς στήριξαν με αποφάσεις των δημοτικών συμβουλίων και με ψηφίσματα.

Αυτούς, λοιπόν, τους αιρετούς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης απειλεί ο πραίτωρ. Τους υποχρεώνει να ψεύδονται, να υποστηρίζουν ότι οι υπάλληλοι δεν κάλυπταν πάγιες ανάγκες των φορέων. Τους καλεί να παρερμηνεύουν το νόμο και να εξαντλούν όλα τα ένδικα μέσα κατά των αποφάσεων που δικαιώνουν εργαζομένους. Τους πιέζει, δηλαδή, να εξαντλήσουν οικονομικά και ψυχολογικά τους οικονομικά ασθενείς, τους ανέργους, εξαναγκάζοντάς τους να δίνουν συνεχώς μάχες σε όλα τα δικαστήρια κάθε βαθμού και δικαιοδοσίας. Γιατί γνωρίζει, ο πραίτωρ, ότι δεν θα αντέξουν οι δύστυχοι αυτοί και θα εγκαταλείψουν τη μάχη.

Απαιτεί από δημοτικούς άρχοντες να παραβιάσουν τον όρκο και τη συνείδησή τους, να σκυλεύσουν την αλήθεια και να εξοντώσουν απελπισμένους, προκειμένου να ικανοποιηθεί το Τέρας του δημοσιονομικού συμφέροντος, όχι της χώρας, αλλά των αρπακτικών που την κυβερνούν. Και τους τρομοκρατεί με δίκες και με διώξεις. Ακούστε πώς διατυπώνει ο ίδιος τις απειλές του στο ανωτέρω έγγραφο του: «...Σε ορισμένες περιπτώσεις τα αρμόδια όργανα των ΟΤΑ και των νομικών τους προσώπων αποδέχονται τα αιτήματα των αγωγών και συνομολογούν ότι με τις συμβάσεις αυτές καλύπτονται πάγιες και διαρκείς ανάγκες και δεν ασκούν τα προβλεπόμενα τακτικά και έκτακτα ένδικα μέσα κατά των αποφάσεων αυτών ως οφείλουν για την προάσπιση των συμφερόντων τους. (...) Συνεπώς η μη εξάντληση των ενδίκων μέσων στις δικαστικές διαφορές (...) δύναται να ενεργοποιήσει τη διαδικασία των άρθρων 233 επ. Ν. 3852/2010 περί πειθαρχικής ευθύνης αιρετών. (...) Τέλος, σε κάθε περίπτωση πρέπει να εξετάζεται η δυνατότητα παραπομπής στον Εισαγγελέα για διερεύνηση διάπραξης ποινικού αδικήματος».

Δυστυχώς τις απόψεις του υπουργού υιοθέτησε και το Ι' Τμήμα του Ελεγκτικού Συνεδρίου στη 12η συνεδρίαση (5.7.2013). Η απόφαση αυτή αποτελεί επιτομή και μνημείο κακοδικίας και ταυτόχρονα όνειδος για τη Δικαιοσύνη.

Ας ακούσουμε πώς απαντά ο Σωκράτης απευθυνόμενος, υποτίθεται, στον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο: «Με δυο λόγια, Διονύσιε, το κύριο όπλο της τυραννίας είναι η βία. Ομως, η βία δεν είναι γνώρισμα ανθρώπων που έχουν μυαλό, αλλά ανθρώπων που έχουν δύναμη χωρίς μυαλό» (Πλούταρχος, Επτά σοφών συμπόσιο - Μάριος Πλωρίτης, Δυναστείες και Δυνάστες, εκδ. Θεμέλιο).

Αυτή την άμυαλη δύναμη, βασισμένη στην αυθαιρεσία, οφείλει να γκρεμίσει ο λαός.

* Δικηγόρος - συγγραφέας 

http://www.enet.gr