Οι «58» και το θολό «ποτάμι» της πολιτικής

Οι «58» και το θολό «ποτάμι» της πολιτικής

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΖΕΡΒΑ 

Είπαμε ότι οι επερχόμενες ευρωεκλογές (κυρίως) θα αποτελέσουν ένα «πείραμα» πολιτικής «καινοτομίας και αντοχής» στις δύσκολες μέρες που περνάμε, αλλά δεν φανταζόμασταν ότι μέσα σε μία εβδομάδα θα είχαμε τόσα πολλά συμβάντα που να επιβεβαιώνουν αυτή την εκδοχή.

Πρώτον, μας τελείωσαν οι «58» και η περιβόητη πρωτοβουλία τους για ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, που τόσο προβλήθηκε από τα συστημικά ΜΜΕ. Οι «58» διέγραψαν ένα πολύ σύντομο κύκλο στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα της ιδιόμορφης κεντροαριστερής σκηνής και αποσύρθηκαν ξαφνικά, όταν είδαν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν σημαντικά τα παγιωμένα εδώ και καιρό πολιτικά δεδομένα.

Τι επιχείρησαν να αλλάξουν οι «58»; Την προδιαγεγραμμένη πορεία του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του Ευ. Βενιζέλου. Η μόνη πιθανή συνεισφορά τους στο πολιτικό σκηνικό ήταν η απόπειρα διάσωσης του συγκεκριμένου κόμματος από την πλήρη εξαφάνιση.

Με το ΠΑΣΟΚ συμβαίνει το εξής παράδοξο: ενώ υφίσταται και αντιδρά στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο, δεν δείχνει σημεία ζωής στο πολιτικό. Οι κινήσεις και οι παρεμβάσεις που στηρίζονται ή προέρχονται από το συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό αποδίδουν καρπούς και έχουν ανταπόκριση όταν δεν αναφέρονται στα πρόσημα του συγκεκριμένου κόμματος. Το κοινωνικό ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται ανθεκτικότερο του πολιτικού. Κάτι που έτσι κι αλλιώς έχει τη σημασία του.

Η πρωτοβουλία των «58» είχε ένα εγγενές πολιτικό μειονέκτημα. Απευθύνθηκε πρωτίστως στο πολιτικό ΠΑΣΟΚ, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η γενική κοινωνική παρουσία αυτού του συρρικνωμένου εκ των πραγμάτων και της κρίσης πολιτικού χώρου το υπερβαίνει κατά πολύ. Εκανε δηλαδή το λάθος να μη μιλήσει στο ευρύτερο κοινό της Κεντροαριστεράς, όπως έλεγε ότι ήθελε να κάνει, αλλά μίλησε μόνο στο στενό πυρήνα μιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η αξιοπιστία της οποίας όμως είχε ήδη υπονομευθεί από τις εξελίξεις.

Η προσκόλληση της πρωτοβουλίας στα πρόσωπα που συγκροτούσαν αυτή την κίνηση, η έλλειψη κριτικής και ιδίως αυτοκριτικής στάσης για μια σειρά πράξεων και παραλείψεων του παρελθόντος, αλλά και το συγχωροχάρτι στη διαπλεκόμενη υφή της μεταπολιτευτικής εξουσίας, ήταν το διαβατήριο της σίγουρης αποτυχίας της.

Οσοι θεώρησαν επομένως ότι η Κίνηση των «58» αποτελούσε ένα πολύ μεγαλύτερο πολιτικό στοίχημα, διαψεύστηκαν οικτρά. Η εμβέλεια του εγχειρήματος αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων πολύ μικρότερη των προσδοκιών που καλλιεργήθηκαν εντέχνως από μερίδα της παρηκμασμένης πολιτικής ηγεσίας.

Η Κεντροαριστερά δεν είναι τελικά ζήτημα τεχνητών συγκολλήσεων και πολιτικών διασώσεων. Είναι πολύ ευρύτερο πολιτικό πρόβλημα που θα λυθεί μόνο με πραγματικούς κοινωνικούς όρους και εφ' όσον απαντά σε υπαρκτές κοινωνικές και πολιτικές ανάγκες. Το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί με τις παλιές, δοκιμασμένες και παντελώς αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος. Χωρίς κριτική στους υπεύθυνους της καταστροφής και ιδίως χωρίς αυτοκριτική για ίδιες ευθύνες. Γιατί τότε θα είναι απλώς μια φτηνή καρικατούρα ενός ψευδο-νέου σχήματος που σύντομα θα καταρρεύσει μπροστά στην αδήριτη πραγματικότητα.

Δεύτερον, είδαμε με μεγάλη έκπληξη να αναγγέλλονται νέα πολιτικά σχήματα με όχημα κυρίως την τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα των προσώπων που τη συγκροτούν και όχι ένα στιβαρό ιδεολογικό και πολιτικό πρόγραμμα. Απουσίαζε πλήρως μια συγκροτημένη προσέγγιση των κοινωνικών προβλημάτων, ένα συνολικό σχέδιο για τη χώρα, που να στηρίζεται στην ανάλυση και τη σύνθεση απόψεων και καταστάσεων.

Είναι ακόμη ένα σημείο των καιρών να διεκδικούν πολιτικό λόγο, έτσι χωρίς αρχή, μέση και τέλος, άτομα γνωστά στο ευρύ κοινό, όχι για τις απόψεις που εκφράζουν αλλά μέσω της τηλεοπτικής υπερπροβολής τους ή του δημοσιογραφικού έργου τους.

Η διεκδίκηση ενός τέτοιου πολιτικού ρόλου είναι θεμιτή για τον κάθε Ελληνα πολίτη. Ωστόσο, όλοι και όλα δοκιμάζονται από τον τρόπο με τον οποίον συνδέουν τις αρχές τους με τις πράξεις τους. Εκεί πάντα βρίσκεται η ουσία της αλήθειας. Ιδίως στην πολιτική. Είναι αυτό που παραβλέψαμε όλα αυτά τα χρόνια. Και που αν το ψάχναμε καλά, ίσως είχαμε αποφύγει πολλά.

Η εικονική κατασκευή «πρωταγωνιστών» που μεταφέρουν ένα τόσο γενικό και αόριστο «μήνυμα» ώστε να αφορά τους πάντες, η προώθηση των «τηλεπερσόνων» στο προσκήνιο της πραγματικής ζωής, βολεύουν και εξυπηρετούν την αναπαραγωγή κλασικών και ανούσιων στερεοτύπων που παρουσιάζονται ως καινοτόμες προτάσεις μόνο και μόνο για να θολώσουν τα νερά. Οταν δεν έχεις τίποτα πραγματικά νέο να πεις, αναθέτεις σε δήθεν «νέους» ανθρώπους να αναμασήσουν το παλιό. Κάποιοι το κάνουν πολύ καλά.

Το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν κάποιοι πάρουν πολύ στα σοβαρά την αποστολή τους. 

http://www.enet.gr