71 χρόνια μετά η μνήμη ανάχωμα στους νεο-Ναζί

15 Μαρτίου 1943: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΟΥΣΒΙΤΣ

71 χρόνια μετά η μνήμη ανάχωμα στους νεο-Ναζί

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΝΗΜΗΣ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ-ΠΑΛΙΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ
Κυριακή 16 Μαρτίου 2014, 11π.μ.

  «Κορίτσια, Ελληνίδες, εάν βγείτε μια μέρα ζωντανές απ’ εδώ…, διηγηθείτε στον κόσμο κι εσείς με τη σειρά σας… Να, εδώ, ήταν τα αποδυτήριά τους. Να…αυτοί…είναι οι φούρνοι…», (Άουσβιτς, Νο 76859, Μπέρι Ναχμία)

Στις 15-3-1943 στον παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό σφύριζε το πρώτο τρένο του θανάτου για το Άουσβιτς με 2.800 Εβραίους συμπολίτες μας στοιβαγμένους σε σφραγισμένα εμπορικά βαγόνια. «Οι πύλες της κολάσεως» έχουν ανοίξει για να καταπιούν τον εβραϊκό πληθυσμό της Θεσσαλονίκης.

Το ξεκλήρισμα του εβραϊκού πληθυσμού αλλοίωσε οριστικά το πρόσωπο της πόλης. Η μεταπολεμική Θεσσαλονίκη θα είναι μια άλλη πόλη. Η σημερινή Θεσσαλονίκη δεν έχει τίποτε να χάσει, αντίθετα έχει πολλά να κερδίσει, αναγνωρίζοντας το πραγματικό της παρελθόν.

Η ανάδειξη της τιμωρημένης ιστορικής μνήμης-αλήθειας για την πόλη μας δεν είναι μια άγονη παρελθοντολογία ούτε απλώς ζήτημα ηθικής αποκατάστασης.

 Είναι ανάχωμα-πολιτικό όπλο ενάντια στη νεοναζιστική πανούκλα της «Χρυσής Αυγής» που δεν  βρωμίζει μόνο τη Βουλή, αλλά και είναι έτοιμη να επαναλάβει τα εγκλήματα του Χίτλερ, του «οραματιστή της νέας Ευρώπης» κατά Μιχαλολιάκο.

Η εκπλήρωση αυτού του χρέους μνήμης και απόδοσης ιστορικής δικαιοσύνης απαιτεί:

α) να καθιερωθεί από το δήμο Θεσσαλονίκης ως επίσημη γιορτή η 30^η Οκτωβρίου, μέρα απελευθέρωσης της πόλης από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.

β) να υποστηρίξει ο δήμος Θεσσαλονίκης την από 19/2/2014 προσφυγή της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης κατά της Γερμανίας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την ηθική δικαίωση και την επιστροφή του 1.500.000.000 δισ. δραχμών–λύτρων που κατέβαλε μέχρι το 1943 στις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής για να απελευθερώσει 3.500 άρρενα μέλη της Κοινότητας ηλικίας 18-45 ετών που υποχρεώθηκαν να εργαστούν σε καταναγκαστικά έργα σε όλη την Ελλάδα.

γ) απαιτεί να απαλειφθούν από τους δρόμους  της πόλης τα ονόματα γνωστών δοσιλόγων και να αποκατασταθούν τα εβραϊκά ονόματα που έσβησε από τους δρόμους της πόλης στις 26/3/1943 το κατοχικό δημοτικό συμβούλιο με δήμαρχο τον Γεώργιο Σερεμέτη.

δ) η ανάπλαση – μετατροπή από πάρκινγκ σε «πάρκο μνήμης» της  πλ. Ελευθερίας, όπου τον Ιούλιο του 1942 ξεκίνησε με ταπεινωτικά καψόνια η «τελική λύση» των εβραϊκής καταγωγής συμπολιτών μας

ε) η επιστροφή από τη Μόσχα των αρχείων της Ισραηλιτικής Κοινότητας

στ) η επανίδρυση στο ΑΠΘ της έδρας  Εβραϊκών Σπουδών που κατάργησε ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς.

ζ) η αποκατάσταση της ιθαγένειας όχι μόνο στους Έλληνες Εβραίους επιβιώσαντες του Ολοκαυτώματος αλλά και η απόδοσή της σε όσους απογόνους τους το επιθυμήσουν.

Η Θεσσαλονίκη δεν υπήρξε μόνο «μαρτυρική πόλη», αλλά είχε και το ιστορικό προνόμιο να ιδρυθεί στις 15 Μαΐου 1941  η «Ελευθερία», η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση στην κατεχόμενη Ευρώπη. Αλλά στις τριήμερες επίσημες εκδηλώσεις της «εθνικής επετείου του ΟΧΙ», 26-28 Οκτωβρίου, ούτε καν αναφέρονται οι ηγέτες και οι μαχητές του ΕΛΑΣ που έσωσαν από την καταστροφή και απελευθέρωσαν την πόλη. Ούτε καν δρόμο θα βρούμε αφιερωμένο στην 30/10/1944, μέρα απελευθέρωσης  της  πόλης  από τους Ναζί. Αντίθετα θα βρούμε πολλούς με τα ονόματα εκείνων που την παρέδωσαν ή συνεργάστηκαν με τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής.

   Η απόκρισή μας στην εναγώνια «κραυγή για το αύριο» των νεκρών ή επιζώντων του Ολοκαυτώματος, των Τσιγγάνων, των ομοφυλόφιλων, των κομμουνιστών, των «ανεπιθύμητων στοιχείων της φυλετικής υπεροχής», πρέπει να είναι ο πολιτικός μετασχηματισμός της ιστορικής μνήμης, που σημαίνει σήμερα: αποκατάσταση των ιστορικών αδικιών, σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  καταπολέμηση των ανισοτήτων και κάθε μορφής διακρίσεων.

Η δημοτική παράταξη «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΛΗ» συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης για τους αδικοχαμένους συμπολίτες μας. Θυμόμαστε  προπαντός φέτος  τους  300   Έλληνοεβραίους ομήρους του Άουσβιτς και τις ηρωικές Εβραιοπούλες από τη Θεσσαλονίκη, εργάτριες στο εργοστάσιο πυρομαχικών ΟΥΝΙΟΝ, που στις 7 Οκτωβρίου 1944 ανατίναξαν ένα από τα κρεματόρια της ανείπωτης φρίκης. Γιατί «ο δήμιος σκοτώνει πάντα δύο φορές, τη δεύτερη με τη λήθη», όπως έγραψε ο επιζών του Ολοκαυτώματος Ελί Βιζέλ.

Θεσσαλονίκη 13/3/2014