Μικροί, εκδικητικοί Θεοί

Μικροί, εκδικητικοί Θεοί

Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης
 Η αλληλουχία των θανάτων γνωστή. Ο Ίλι Καρέλι σκότωσε τον αρχιφύλακα Γιώργο Τσιρώνη και στη συνέχεια, κάποιοι, παρακινούμενοι προφανώς από τη δική τους αίσθηση περί δικαίου σκότωσαν τον Ίλι Καρέλι. Ελπίζω (αλλά δεν παίρνω και όρκο) ότι σύντομα θα τιμωρηθούν οι ένοχοι. Έτσι πρέπει να γίνει. Δεν πρόκειται περί ανούσιας πολιτικής ορθότητας. Πρόκειται για τον ουσιαστικό, ουσιαστικότατο διαχωρισμό του σοβαρού κράτους από τη ζούγκλα.


Διαβάζοντας τις περισσότερες σχετικές ειδήσεις για το συγκεκριμένο, διπλό έγκλημα, διαπίστωσα από τα σχόλια των αναγνωστών ότι πολλοί κινούνται στη σφαίρα του «καλά του έκαναν». Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Η αυτοδικία, ως τρόπος σκέψης, είναι αρκετά διαδεδομένη στη χώρα μας και ειδικά τα τελευταία χρόνια, μέσα σε ένα κλίμα βαρύ, ζοφερό,γεμάτο κραυγές, διχασμό και βαριές κατηγορίες, ολοένα και κερδίζει έδαφος. Το ιντερνετικό κοινό που εύχεται θανάτους και καρκίνους στους αρθρογράφους με τους οποίους διαφωνεί, προφανώς δεν ενδιαφέρεται για τυπικότητες όπως οι θεσμοί. Και, ναι, εντάξει, η δικαιοσύνη στην Ελλάδα αποτελεί έναν βαθιά προβληματικό θεσμό. Η κατάργηση της όμως δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως θα δημιουργήσει απείρως περισσότερα.

Όλα ετούτα βεβαίως ακούγονται και σε κάποιο βαθμό είναι κλισέ. Ουδείς από όσους θεωρούν δίκαιη την τιμωρία του Καρέλι δεν πρόκειται να πειστεί ούτε από επιχειρήματα τύπου «μα έτσι θα γίνουμε ζούγκλα», ούτε από ανακοινώσεις όπως εκείνη των κρατουμένων στις φυλακές Νιγρίτας.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια λοιπόν. Ο καθένας στέκεται στο σημείο που στέκεται και αν έχει διάθεση να μετακινηθεί μερικά βήματα, μπράβο του. Αν όχι, χαμένος κόπος. Εγώ το μόνο που θέλω να πω είναι το εξής. Αναγνωρίζω το «εν βρασμώ». Το θόλωμα της κακιάς στιγμής. Το δευτερόλεπτο που κάποιος επιχειρεί να βλάψει ένα δικό σου άνθρωπο, ασφαλώς υπάρχει η πιθανότητα να το "χάσεις" και να επιδοθείς σε πράξεις που δεν σε χαρακτηρίζουν. Το «εν ψυχρώ» αντιθέτως δεν δείχνει αγάπη  ή μια ιδιαίτερη αίσθηση ηθικής. Το «εν ψυχρω» δείχνει ότι ο θύτης πιστεύει πως έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ποιος αξίζει να πεθάνει και ποιος όχι. Ότι, μέσα στο διαταραγμένο μυαλό του, είναι ένας μικρός, εκδικητικός Θεός.

Αν εσάς δεν σας ανησυχεί η συγκεκριμένη στάση και δεν σας πειράζει να μείνει ατιμώρητη, προσωπικά με τρομοκρατεί. Όσο με τρομοκρατεί και ένα "σωφρονιστικό" σύστημα που "σωφρονίζει" τους παραβάτες με βασανιστήρια.

http://www.prismanews.gr/