Ας μιλήσουμε λίγο σήμερα για πρόσωπα. Για τον Χαρδούβελη, παραδείγματος χάρη, που αφού έσωσε τη Eurobank ανέλαβε να σώσει τους πεινώντες και διψώντες εξαιτίας όλων των Eurobank. Με την εμπειρία που απέκτησε υπηρετώντας τραπεζίτες, συμβουλεύοντας τον Σημίτη, δασκαλεύοντας τον Παπαντωνίου, μοχλεύοντας χρήμα. Και βολεύοντας πάντα τον εαυτό του, τις γνώσεις και τις τσέπες του μέσα σε κύκλους και κοντά σε ανθρώπους που είχαν δυο χαρακτηριστικά: Λεφτά και εξουσία.

Αυτός είναι ένας από τους πυλώνες του ανασχηματισμού της ευαισθησίας. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Είναι κι ο Βορίδης που ανέλαβε να κλείσει τις πληγές που άνοιξε ο Άδωνις στο σώμα της Υγείας. Είναι κι ο Κικίλιας, που ανέλαβε να προσδώσει ανθρώπινο πρόσωπο στον ζήλο των ΜΑΤ. Είναι κι ο Ντινόπουλος, που ανέλαβε να δείξει σε όλους τι εστί δεξιό βερίκοκο. Και είναι βεβαίως και ο Λοβέρδος, που χαρίζει μαζί με άλλους μια κεντροαριστερή essence στους νοσταλγούς του συμμοριτοπολέμου.
Να μην ξεχάσουμε τη Βούλτεψη. Γιατί είναι κυβερνητικός εκπρόσωπος. Εκπροσωπεί κατά κάποιο τρόμο την εποχή των Μνημονίων. Την ευφυΐα επίσης, την ευελιξία, το ανοιχτό μυαλό και τις γνώσεις που απαιτεί το νέο κεφάλαιο στο ογκώδες κυβερνητικό βιβλίο: Να διορθώσουμε τα λάθη, να αποκαταστήσουμε την κοινωνική δικαιοσύνη, να περιθάλψουμε με τα νέα πρόσωπα τους τραυματίες από την πολιτική που άσκησαν τα παλιά πρόσωπα. Υπήρχε καλύτερο πρόσωπο για να εκφράσει αυτό το νέο πρόσωπο από τη Βούλτεψη;
Τοποθετήστε σ' αυτή την πυραμίδα της εξουσίας και όποια άλλα πρόσωπα σας έχουν συγκινήσει. Υπάρχουν μπόλικα στο νέο υπουργικό συμβούλιο, το καθένα με τις δικές του δάφνες. Καρφώστε στην κορυφή τους αμετακίνητους στο ύψος της σωτηρίας μας Σαμαρά και Βενιζέλο. Αν αντέχετε, προσθέστε δίπλα τους τα μικρά κεφαλάκια με το σκοτεινό ύφος - τον Σταμάτη, τον Μουρούτη, τον Λαζαρίδη. Και αφεθείτε στον λαϊκισμό του Σουρή, λίγο πειραγμένο: Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν, ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι μούρες τους μουτσούνες εγινήκαν, δεν ξέρουν πια τι λέγεται ντροπή.
Βάλτε ύστερα απέναντί τους μια καθαρίστρια. Μία μόνο. Με την οργή στα μάτια και το αίμα της πολιτικής τους στο πρόσωπο. Θα πάρει έτσι νόημα ένας άλλος στίχος: Έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις, με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις...