Μαραντζίδης και Καλύβας - (Κουτο)Πονηριές και άλλα αμαρτήματα δύο Καθηγητάδων
Του Χαρίτωνα Χαριτωνίδη
Ένα καλό παράδειγμα αληθούς πρότασης που εκφράζει ένα ψεύδος, μας δίνει ο ιστορικός Νίκος Μαραντζίδης. Μετά από την επίθεση που δέχτηκε από άγνωστους κάφρους που δήλωσαν υπερασπιστές της Αριστεράς, συνέταξε στο μπλογκ του μια, κατά τις δυνάμεις του, χιουμοριστική περιγραφή του επεισοδίου, που κλείνει με το εξής υστερόγραφο. «Επίσης, θέλω να διευκρινίσω πως ΔΕΝ είμαι στέλεχος του Ποταμιού», απαντώντας προφανώς στα δημοσιεύματα που του αποδίδουν αυτή την ιδιότητα.
Τι εντύπωση σχηματίζει όποιος διαβάσει αυτή τη δήλωση με το εμφατικό ΔΕΝ; Ασφαλώς ότι ο Μαραντζίδης δεν έχει σχέση με το Ποτάμι, και ότι κακώς τα δημοσιεύματα τους συσχετίζουν. Όμως στο μπλογκ του βρίσκουμε προηγούμενο κείμενό του με τίτλο «Γιατί με το Ποτάμι», που αποτελεί ένα ανεπιφύλακτο εγκώμιο της πρωτοβουλίας του Θεοδωράκη. Το Ποτάμι παρουσιάζεται λίγο-πολύ ως η μόνη οδός σωτηρίας για την Ελλάδα, και ο Μαραντζίδης καλεί τους πολίτες να το στηρίξουν, όπως αυτός. O Μαραντζίδης λοιπόν στη δήλωσή του αρνείται ότι είναι στέλεχος του Ποταμιού –πιθανώς αληθές,- παραλείπει όμως να συμπληρώσει ότι είναι προπαγανδιστής, κράχτης του ή, για να χρησιμοποιήσουμε έναν όρο από τους κόσμους που μελετάει, αγκιτάτοράς του. Συνεπώς ο Μαραντζίδης διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, κοινώς ψεύδεται. Όπως θα ψευδόταν η Κανέλλη αν έλεγε σε κάποιον που δεν τη γνωρίζει, ότι δεν είναι μέλος του ΚΚΕ –γιατί όντως δεν είναι.
Τέτοιες τεχνικές παραπλάνησης δεν είναι άγνωστες στο χώρο της πολιτικής. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι των ελεγχομένων μέσων σπουδάζουν μια ζωή το πώς να συσκευάζουν ψεύδη με νομότυπο περιτύλιγμα. Όμως ο Μαραντζίδης έχει μια επαγγελματική ιδιότητα για την οποία αυτό μάλλον δεν συνιστά καλό διαπιστευτήριο. Ο Μαραντζίδης είναι ιστορικός. Και το ερώτημα που προκύπτει αυτοδικαίως είναι: έτσι κάνει και στις ιστορικές του έρευνες; Παραθέτει κάποια στοιχεία και αποκρύπτει άλλα που ανατρέπουν το νόημά τους;
Αν μάλιστα, εξετάσουμε το ίδιο το κείμενο «Γιατί με το Ποτάμι», διαπιστώνουμε ότι η διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν είναι περιστασιακή και δεν είναι το μόνο αμάρτημα του ιστορικού. Το πρώτο που παρατηρούμε είναι ότι πρόκειται για κείμενο πολύ-πολύ χαμηλού επιπέδου. Η ρητορική του θυμίζει διαφημίσεις ασφαλιστικών εταιρειών και προεκλογικά φυλλάδια κομμάτων. Και μάλιστα ξεπερασμένα. Τα κείμενα ενός σύγχρονου διαφημιστή/πολιτικού, του Τζήμερου, είναι επαγωγικά κομψοτεχνήματα μπροστά στο παιδαριώδες κείμενο του Μαραντζίδη. Το μεγαλύτερο μέρος του τελευταίου αναλώνεται σε έναν παραπαίοντα δικανικό όπου επιχειρεί να μετατρέψει το πιο αδύναμο σημείο του Ποταμιού, -το ότι δεν έχει πρόγραμμα,- σε προτέρημα. Διαβάζουμε:
«η πολιτική είναι πρωτίστως αντιπαράθεση αξιών, ανθρώπων και στρατηγικών»... «ένα πρωτοεμφανιζόμενο πολιτικό κόμμα έχει πρωτίστως αξίες»… «ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του πολιτικού προσωπικού στη χώρα μας [είναι ότι] δεν εμφορείται από αξίες»… «το Ποτάμι έχει λοιπόν αξίες».
Με άλλα λόγια τις αερολογίες, το «ρίχνω άδεια, να πιάσω γεμάτα» του Θεοδωράκη, ο Μαραντζίδης τα θεωρεί χάρτα διακήρυξης αξιών! Ας του δώσει τότε κάποιος τα ιδρυτικά κείμενα των κομμάτων του Αβραμόπουλου, του Τρίτση, του Αρσένη,της Πολιτικής Άνοιξης, της Δράσης, του Τζήμερου, του Βασίλη Λεβέντη, και θα βρει πολλές τέτοιες «διακηρύξεις». Ερωτάται λοιπόν πάλι ο καθηγητής Ιστορίας: Αυτά είναι τα κριτήρια εφαρμόζει και στις ιστορικές του έρευνες; Κρίνει πρόσωπα, παρατάξεις, πολιτικούς σχηματισμούς με βάση τα «ωραία λόγια» τους; Ας του δώσει τότε κάποιος ΚΑΙ τα βιβλία του Στάλιν –«Άνθρωπος, το Πολυτιμότερο Κεφάλαιο»- ή τις θέσεις της Χρυσής Αυγής. Είναι σίγουρο ότι θα βρει κι εκεί πολλές «όμορφες αξίες». Σεβασμό στο συνάνθρωπο, λαϊκή κυριαρχία, δημοψηφίσματα για όλα τα μείζονα ζητήματα –όντως τα γράφουν. Επειδή όμως ο Μαραντζίδης δεν είναι γνωστός ως φιλο-σταλινιστής ή χρυσαυγίτης, το συμπέρασμα είναι ότι «πείθεται» επιλεκτικά από εκείνους που θέλει να προβάλει. Και το ερώτημα επανέρχεται μοιραία: έτσι κάνει και στις ιστορικές του έρευνες;
Σολοικισμοί δεν λείπουν από το κείμενο. «Μακριά από εξτρεμισμούς και κάθε είδους ακρότητες» διαβάζουμε. Μακριά ΚΑΙ από εξτρεμισμούς ΚΑΙ από ακρότητες, ορέ Μαραντζίδη;! Και για να σιγουρευτούμε ότι δεν πρόκειται για αβλεψία, παρακάτω το επαναλαμβάνει: «οδήγησε στα άκρα και σε εξτρεμιστικές συμπεριφορές». Αλλού διαβάζουμε ότι «[οι άνθρωποι του Ποταμιού είναι] επαγγελματίες πολίτες». Υπάρχουν και ερασιτέχνες πολίτες, ω, μακάριε Μαραντζίδη; Ενώ αλλού «την αντοχή των αξιών πρέπει να την δεις στο χρόνο. Να εξετάσεις αν πραγματικά αντέχουν…». ΚΑΙ την αντοχή τους θα εξετάσει ο ακούραστος Μαραντζίδης, ΚΑΙ αν πραγματικά αντέχουν.
Όμως τα υμνητικά φληναφήματα και οι σολοικισμοί είναι πταίσματα. Το αμάρτημα είναι η διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Γράφει ο Μαραντζίδης:
«Έσκασαν οι πρώτες δημοσκοπήσεις και το Ποτάμι ξεπερνούσε σε ποσοστά το ΠΑΣΟΚ…» Πώς «έσκασαν», κύριε ιστορικέ; Έτσι σκάνε οι δημοσκοπήσεις; Κεραυνοί είναι; Ο Δίας τις στέλνει; Γιατί δεν «έσκασαν» δημοσκοπήσεις για το συνάδελφό σου Μπουραντά ή τον Χατζημαρκάκη και τόσους άλλους που ίδρυσαν κόμματα; Ο Μαραντζίδης παριστάνει τον ανήξερο για τον «κόσμο» των δημοσκοπήσεων. Για το ότι οι δημοσκοπήσεις αγοράζονται και χαλκεύονται από τους ισχυρούς επιχειρηματικούς και πολιτικούς παίκτες. Για το ότι δεν αποτυπώνουν την κοινή γνώμη, αλλά τη χειραγωγούν, λειτουργώντας ως αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Ξαναρωτάμε λοιπόν μονότονα: Στις ιστορικές του έρευνες δείχνει παρόμοια «ευπιστία» σε μαρτυρίες και στατιστικές; Ή, μόνο σ’ αυτές που τον βολεύουν;
Όμως ακόμα δεν έχουμε πιάσει τον πάτο του κειμένου. Ο πάτος είναι αυτός εδώ. Γράφει ο Μαραντζίδης:
«“Δεν το πιστεύω” αναφώνησε, μάλλον εκνευρισμένος, γνωστός δημοσιογράφος στην τηλεοπτική του εκπομπή. “Είναι δυνατόν ένα νέο κόμμα που δεν έχει ακόμα επεξεργασμένες θέσεις να έχει τέτοιο ποσοστό”;»
Εδώ ο Μαραντζίδης εμφανίζεται δολιότατος. Σύσσωμο το δημοσιογραφικό προσωπικό των μεγάλων ενημερωτικών μαγαζιών έστρωσε κόκκινο χαλί στον Θεοδωράκη –συνεντεύξεις, προσκλήσεις σε prime-time δελτία (!), talk show όπου αναλύεται το φαινόμενο Ποτάμι, τηλεοπτικές μονογραφίες,- και ο Μαραντζίδης παραθέτει ΜΙΑ αρνητική φράση ΕΝΟΣ δημοσιογράφου μεταμορφώνοντας το καθολικό «σπρώξιμο» του Θεοδωράκη από τα ΜΜΕ, σε υπονόμευση! Το Ποτάμι πέτυχε τα υψηλά ποσοστά του ΠΑΡΑ το σαμποτάρισμα από τα ΜΜΕ, μας λέει αδιάντροπα ο Μαραντζίδης! Για ακόμη φορά ερωτάται: έτσι κάνει και στις ιστορικές του έρευνες; Το μαύρο άσπρο;
Πάμε τώρα στο φιλαράκι του, τον Καλύβα. Λίγες μέρες αφότου βγήκε το βίντεο Μπαλτάκου – Κασιδιάρη, ο Καλύβας έγραψε ένα κείμενο όπου μας «αποκαλύπτει» την «αληθινή» ιστορία πίσω από αυτό. (http://www.skai.gr/news/opinions/article/255433/kapoies-sudomes-skepseis-gia-to-thema-ton-imeron/). Ο Μπαλτάκος, λέει, δρούσε ως political operator του Σαμαρά. Ο Σαμαράς μέσω του Μπαλτάκου τροφοδοτούσε με φούμαρα (bullshitting) τους χρυσαυγίτες για να τους κρατάει στο σκοτάδι, να τους «ψαρεύει» και να τους χειραγωγεί. Είναι μια ωραία ιστορία –μου θύμισε τις ψευτο-πολιτικές ταινίες του Πάκουλα και του Πόλλακ,- έχει όμως ένα μειονέκτημα: δεν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να την αποδεικνύει. Πώς ξέρει ο Καλύβας ότι ο Μπαλτάκος ήταν operative του Σαμαρά; Ποια στοιχεία προσκομίζει για να στηρίξει τον ισχυρισμό σου; Μήπως ΚΑΝΕΝΑ; Σημειωτέον ότι ο Καλύβας ζει στην Αμερική. Από την άλλη άκρη του Ατλαντικού λοιπόν μας ενημερώνει εμάς, εδώ, για το πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα! Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια εκδοχή επινοημένη από την αρχή μέχρι το τέλος, την οποία ο Καλύβας παρουσιάζει ως τεκμηριωμένο γεγονός! Ερωτάται λοιπόν κι αυτός: έτσι κάνει στις ιστορικές του έρευνες; Επινοεί παραμύθια και τα παρουσιάζει ως γεγονότα;
Το άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι πιο σοβαρό και συμπληρώνει το πρώτο. Γιατί επινόησε αυτή την ιστορία; Πού αποσκοπούσε; Αυτό είναι προφανές: στο να σώσει τον Σαμαρά. Από όλες τις δυνατές εκδοχές ο Καλύβας επέλεξε εκείνη που τον «βγάζει λάδι». Αυτό που είδαμε στο βίντεο, μας λέει ο Καλύβας, ήταν το σχέδιο του πολυμήχανου πρωθυπουργού μας για την παγίδευση της Χρυσής Αυγής. Δεν ήταν –προς Θεού!- η απόδειξη ότι ο προσωπικός μηχανισμός που έχει στήσει στη Νέα Δημοκρατία είναι γεμάτος φασισταριά και υποκοσμιακούς τύπους. Συνεπώς δεν πρόκειται για μια αθώα υπόθεση εργασίας –ένα what if- αλλά για μια υπόθεση υπαγορευμένη από πολιτική σκοπιμότητα. Το ερώτημα λοιπόν επαναδιατυπώνεται ως εξής: Έτσι κάνει στις ιστορικές του έρευνες ο Καλύβας; Όπου δεν βρίσκει στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτό που θέλει ν’ αποδείξει, τα αναπληρώνει με παραμύθια; Τότε δεν είναι παρακινδυνευμένο να υποθέσουμε πως, αν τυχόν πέσει σε κάποια στοιχεία που το αντικρούουν, θα τα «πνίξει».
Ο Καλύβας κι ο Μαραντζίδης δεν είναι στελέχη κομμάτων ή δημοσιογράφοι του MEGA ώστε να δικαιολογούνται οι στρεψοδικίες και η υποβολιμαία μυθοπλασία. Είναι ιστορικοί. Σκοπός τους είναι η έρευνα της αλήθειας. Κι αυτοί συνελήφθησαν σε δυο κειμενάκια μιας σελίδας έκαστον, να έχουν παραβεί όλο τον κώδικα της ερευνητικής δεοντολογίας: παρουσίασαν εικασίες ως γεγονότα, έκαναν συγκαλυμμένη προπαγάνδα, -το ότι η συγκάλυψη είναι αδέξια απλώς στην απάτη προσθέτει τη βλακεία- έδειξαν προπέτεια, αφέλεια, επιπολαιότητα –ή με αυτά καμουφλάρισαν τη δολιότητά τους. Μα, και ικανότητες να έχουν, η αήθεια που επιδεικνύουν στον δημόσιο βίο τους, καθιστά πολύ ύποπτη οποιαδήποτε ερευνητική τους εργασία. Δεν μπορεί ξαφνικά να εγκαταλείπουν τα σύνεργα του απατεώνα και να φοράνε το κοστουμάκι του τίμιου ιστορικού.
Και αυτό δεν είναι μια εικασία μου. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι τύποι είναι σεσημασμένοι από τους συναδέλφους τους. Ο Χάγκεν Φλάισερ ελέγχει τον Καλύβα ΑΚΡΙΒΩΣ για ό,τι ελέγχεται εδώ. Για απόκρυψη εγγράφων, παραποίηση άλλων, κλπ. Ορίστε για όποιον ενδιαφέρεται:
Ο Ηλίας Νικολακόπουλος ομοίως:
Και μιλάμε για μετριοπαθέστατους ερευνητές που κινούνται πολύ μακριά από την «αριστερή» ιστοριογραφία.
Τα «hard facts» λοιπόν στα οποία οι Καλύβας/Μαραντζίδης κομπάζουν ότι βασίζουν τα ιστορικά τους ευρήματα, «μαλακώνουν» πολύ μετά από τον έλεγχο των συναδέλφων τους. Κυρίως ελέγχονται τα συμπεράσματά τους, που είναι και το σπουδαιότερο. Είναι άλλο πράγμα η συλλογή στοιχείων και άλλο η αξιολόγησή τους. Φυσικά ουδείς διανοείται να τους αρνηθεί το δικαίωμα να ερευνούν και να δημοσιεύουν τα ευρήματά τους. Όμως αυτά θα τοποθετηθούν στο απέραντο σώμα της ιστορικής έρευνας και θα συνεκτιμηθούν ώστε να βρεθούν τα αίτια και οι συνέπειές τους..Και πάνω απ' όλα οι ψυχές των ανθρώπων πίσω απ' τα στοιχεία.
Συνεπώς οι γόνοι των ταγματασφαλιτών και των μαυραγοριτών που αναθάρρησαν από το «αναθεωρητικό» έργο αυτών των δυο ερευνητών, βιάστηκαν να βγάλουν απ’ τα μπαούλα της ντροπής τις μαύρες κουκούλες και τους κατοχικούς τενεκέδες της φέτας –τον ακρογωνιαίο λίθο του ακινήτου που απέκτησαν οι πατεράδες κι οι παππούδες τους μεταπολεμικώς,- και να τα εκθέσουν στο σαλόνι ως οικογενειακά κειμήλια. The case is still young.
Εννοείται πως οι κάφροι που χτύπησαν τον Μαραντζίδη δεν έχουν ιδέα περί των ανωτέρω. Κάλο στον εγκέφαλο έχουν. Τους κάθε λογής Μαραντζίδηδες και Καλύβες τους αντιμετωπίζεις, όχι με προπηλακισμούς, αλλά «ξεβρακώνοντάς» τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου