Έρως και Σαμαράς
Μαριάννα Τσιαντζή
Συλλεκτικό κομμάτι μπορεί να χαρακτηριστεί η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στο δείπνο που του παρέθεσε ο Economist την προηγούμενη εβδομάδα. Ίσως θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια, ελληνικά και ξένα, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών.
 |
| Nα τι ήταν η Ελλάδα προ Σαμαρά. |
Ο πρωθυπουργός δεν κατονομάζει τους εχθρούς της χώρας ή μάλλον τους εχθρούς της προόδου της χώρας. Δεν μιλά για αντιπολίτευση, για ΣΥΡΙΖΑ ή για τα περίφημα «άκρα». Μιλά όμως για «εκείνους» που στέκονται απέναντι στην κυβέρνηση. Και ποιοί είναι αυτοί οι απέναντι;
Είναι «εκείνοι οι οποίοι είναι ερωτευμένοι με τις στρεβλώσεις, τις σπατάλες, όλο το σύμπλεγμα κρατισμού και συντεχνιακής αυθαιρεσίας, που τα υπερασπίζονται όλα μαζί με κάθε ανομία!»
«Αγάπησα μάνα μ’, αγάπησα...» που λέει και το τραγούδι.
«Ποιον αγάπησες, κόρη μου;»
«Τις στρεβλώσεις, μάνα, τις στρεβλώσεις. Τις σπατάλες, μάνα, όλο το σύμπλεγμα κρατισμού και συντεχνιακής αυθαιρεσίας...»
«Γιατί δεν βρήκες ένα καλό παιδί ν’ αγαπήσεις;»
Άβυσσος η ψυχή του ερωτευμένου ανθρώπου.
Επιπλέον, αυτοί οι παρά φύσιν ερωτευμένοι όχι μόνο δεν θέλουν τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, όπως λέει ο Σαμαράς, «αλλά πανηγυρίζουν κιόλας όταν δραπετεύει κάποιος επικίνδυνος εγκληματίας».
Μήνες έχει να γελάσει το χειλάκι του παιδιού μου, σκέφτεται η δόλια μάνα. Μήνες έχει να δραπετεύσει κάποιος επικίνδυνος εγκληματίας.
Επίσης οι άνθρωποι αυτοί μισούν τις λέξεις «επιχειρηματίας», «επιχειρηματικότητα», «ανταγωνιστικότητα», όπως ο βρικόλακας το σκόρδο. Αν τυχόν το παιδί τους πει κάποια απ’ αυτές, ευθύς του βάζουν πιπέρι στο στόμα.
Υποχρέωσή μου ήταν «να βοηθήσω για να σωθεί η χώρα μου», λέει ο Σαμαράς. Και προφανώς η δική «του» χώρα δεν ταυτίζεται με τη χώρα των πολλών.
Ο Σαμαράς δεν μιλά για τις δυνάμεις της δεξιάς, της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς κ.λπ. Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο λογιών άνθρωποι: «εμείς» (δηλαδή ο ίδιος και η κυβέρνησή του) και οι «εκείνοι». Εμείς θα φροντίσουμε «να αποκαταστήσουμε αδικίες, να βγάλουμε τα τελευταία εμπόδια, να δώσουμε ώθηση στην Ανάπτυξη και να θωρακίσουμε την κοινωνική μας συνοχή». «Εμείς πετύχαμε πολλά...»
Η ομιλία καταλήγει σε ένα κρεσέντο θριάμβου:
«Πάψαμε να είμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα στον κόσμο!
Πάψαμε να είμαστε το Τζουράσικ Πάρκ της Ευρώπης!
Πάψαμε να είμαστε η χώρα-Δον Κιχώτης, που πολεμάει με ανεμόμυλους. Εντάξει, πάντα θα κυκλοφορούν ορισμένοι γραφικοί Σάντσο Πάντσα ανάμεσά μας. Αλλά προχωράμε μπροστά!»
Ζούσαμε σε μια χώρα που ήταν και σοβιετική και Τζουράσικ Παρκ και Δον Κιχώτης. (Προφανώς ο Τυραννόσαυρος Ρεξ ήταν οι 500 καθαρίστριες του Δημοσίου.) Μα δεν νοείται Σάντσο Πάντσα χωρίς Δον Κιχώτη! Επιπλέον, τους ανεμόμυλους-γίγαντες τους έβλεπε ο Δον Κιχώτης, όχι ο Σάντσο Πάντσα.
Ο Μποστ δυστυχώς δεν ζει πια. Όμως το αθάνατο πνεύμα του μοιάζει να διαποτίζει τις ρητορείες της κυβέρνησης που δεν θα πέσει μόνο κάτω από το βάρος των πολιτικών εγκλημάτων της αλλά και της γελοιότητάς της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου