Βουλή: Το σχέδιο «δώστε τα όλα»
Σπύρος Γεωργάτος
Η εικόνα της συγκυβέρνησης προχθές βράδυ στη Βουλή ήταν κυριολεκτικά ζοφερή. Την κοινοβουλευτική «άνεση» και την αστική ευγένεια της καραμανλικής δεξιάς αντικατέστησε το (κρυπτοφοβικό) «αντριλίκι» της γνωστής σαμαρικής παρέας και οι οιμωγές ενός πιο-τρομαγμένου-παρά-ποτέ Βενιζέλου. Για συζήτηση στα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο ούτε λόγος να γίνεται. Αντί για αυτό, ο Σαμαράς περιέγραψε το grand plan του νέου εκβιασμού με βάση τον οποίο σκοπεύει να πορευθεί μέχρι τις προεδρικές εκλογές. Όσο αξιοθρήνητη κι αν είναι όμως η εικόνα της σεσηπώσας και τυμπανιαίας πολιτικής «συμμαχίας» που έστησαν μέσα και έξω από την αίθουσα οι κυβερνητικοί εταίροι, μία πρόβλεψη αποδεικνύεται ανατριχιαστικά ακριβής και θα πρεπει να μας απασχολεί ως πολίτες: ότι ο τυχοδιωκτισμός της συγκυβέρνησης απειλεί πια την πολιτική ομαλότητα και την υπόσταση της ίδιας της χώρας.
Ποιο είναι το σκεπτικό και η λογική πίσω από τα επίθετα και τους λεονταρισμούς; Καταρχή είναι προφανές είναι ότι υιοθετείται και επισήμως η γραμμή της στόχευσης συγκεκριμένων κατηγοριών ψηφοφόρων -ανεξαρτήτως κόστους και συνεπειών. Οι ένστολοι θα πάρουν πίσω τα ¾ όσων τους είχαν κρατηθεί (σε ένα ποσοστό εικονικά και σε ένα άλλο πραγματικά), οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες μια «γεύση» δανειακής υποστήριξης μετά τα «crash tests» των τραπεζών και οι διαπλεκόμενοι που λυμαίνονται την τοπική και τη δημόσια διοίκηση μια μερίδα ΕΣΠΑ. Εκτός όμως από τα «υλικά» υπάρχουν και τα «ιδεολογικά» δώρα. Για αυτό, οι υπέργηροι εθνικόφρονες που στηρίζουν παραδοσιακά τη ΝΔ έχουν λαμβάνειν το magic potion που θα συντηρήσει λίγο ακόμα την εμφυλιοπολεμική μισαλλοδοξία τους: ένα γαλάζιο ολόγραμμα του στρατάρχη Παπάγου, με ύφος Αβέρωφ και μεταμοντέρνα κοψιά α λα Πρετεντέρη, για να κατατροπώνουν κάθε βράδυ στον ύπνο τους ως «εθνικός στρατός» το «μειράκιον» Τσίπρας και τους «κομμουνιστο-συμμορίτες». Πιο μαύρο –και πιο ανεύθυνο- δε γίνεται.
Είναι πρόδηλο ότι πρόθεση του Σαμαρά και του Βενιζέλου είναι όχι απλώς να τα «δώσουν όλα» στις ηγεμονικές δυνάμεις της Ευρωπαικής Ένωσης, αλλά και να υπονομεύσουν τη νέα κυβέρνηση που μπορεί να προκύψει μετά τις εκλογές με «συμφωνίες» που θα δεσμεύουν τη χώρα σε νέα, πιο περίπλοκα και αδιαφανή μνημονιακά σχήματα. Αν τα ξεπουλήσουμε και τα «εντάξουμε» όλα –σου λέει- σε μια προοπτική δεκαετιών, άντε μετά να τα επαναδιεκδικήσει και να τα επαναδιαπραγματευθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και σύμμαχοί του. Σε κάθε βήμα θα μιλάμε για «μονομερείς ενέργειες» και θα επικαλούμαστε τον κίνδυνο να επιβληθούν ποινές και ρήτρες. Πιο επικίνδυνο και πιο αντιπατριωτικό δεν υπάρχει.
Το τρίτο σημείο σε αυτή την «πλατφόρμα» είναι ότι οι κυβερνητικοί εταίροι έχουν προφανώς αποφασίσει να πολτοποίησουν την πολιτική ζωή. Μπορεί να πήραμε –λένε εμμέσως- τους 155 μας σε αυτό το στάδιο, αλλά πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Άσπροι σκύλοι-μαύροι σκύλοι, όλοι οι σκύλοι μια γενιά. Υπάρχει κι ο Λυκούδης (και ας δηλώνει αριστερός), υπάρχουν μερικοί από τους ΑΝΕΛ (κι ας δηλώνουν αντιμνημονιακοί), υπάρχουν –ακόμα- και κάτι χρυσαυγίτες (που είναι «διαχειρίσιμοι» όσο τα «παλληκάρια» του μορφώματος βρίσκονται στη φυλακή). Κάτι θα κάνουμε με όλους αυτούς, έχουμε τη «γάτα» για τα νομοτεχνικά ενός κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος και το «δέλεαρ» της βουλευτικής αποζημίωσης –που αλλιώς πάππαλα- για όποιον δεν παίρνει από λόγια. Πιο φαύλο δεν μπορεί να διανοηθεί ανθρώπου νους.
Θα μπορούσε κανείς να σταματήσει εδώ, δίνοντας τα συγχαρητήριά του στον Απόστολο Κακλαμάνη, στον Κρεμαστινό, στον Σκανδαλίδη, τον Συφουνάκη και άλλους «αντιδεξιούς», οι οποίοι κατά καιρούς δυσφορούν και βαριανασαίνουν για την υποχρεωτική «συγκατοίκησή» τους με τον Σαμαρά, τον Βορίδη, τον Άδωνι. Πριν όμως από αυτό αξίζει ίσως μια εύφημη μνεία και ένα μεγάλο «εύγε» στους γνήσιους κομμουνιστές α λα Παπαρρήγα. Γιατί είναι εκείνοι ακριβώς που συμβάλουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στο «ξεκάρφωμα» των Σαμαρά-Βενιζέλου, ξοδεύοντας όσο δηλητήριο διαθέτουν στα κοφτερά δοντάκια τους για να «κοντύνουν» τον Τσίπρα ως πρόσωπο και τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της Αριστεράς. Το παραμύθι με το ΚΚΕ παράγινε. Όσο κι αν σέβεται κανείς τα μέλη και τους οπαδούς αυτού του ιστορικού κόμματος, όσο κι αν υποκλίνεται στην προσφορά τους στην εδραίωση των δημοκρατικών θεσμών, δεν μπορεί εσαεί να αντιμετωπίζει την ηγεσία του ως μια μερίδα «γερόντων», που είναι βέβαια εκτός τόπου και χρόνου, αλλά έχουν ακόμα το φωτοστέφανο του ανιδιοτελούς αγωνιστή. Γιατί, όπως απέδειξε «η ζωή» -που θάλεγε κι ο Φλωράκης- ούτε αγωνιστές είναι πια, ούτε ανιδιοτελείς. Για ένα πράγμα ενδιαφέρεται η ηγεσία του ΚΚΕ: τη διαιώνιση του είδους της και των μικροπρονομίων που απολαμβάνει μέσα στη σέχτα που ζει, αδιαφορώντας προκλητικά για το τί συμβαίνει στην κοινωνία και το τί συνεπάγεται η διαρκής ματαίωση των ελπίδων των ίδιων των μελών του ΚΚΕ. Το σημερινό ΚΚΕ έχει κάνει ό,τι μπορεί για να υποβοηθήσει την ιδεολογική προπαγάνδα των νεοφιλελεύθερων που ισχυρίζονται ότι η σοσιαλιστική αλλαγή είναι ένα άπιαστο όνειρο, μια πλάνη, μια αυταπάτη. Αυτό μπορεί να το ξορκίζουν στον Περισσό, αλλά το σκέφτονται ολοένα και περισσότεροι άντρες, γυναίκες και κυρίως νεολαίοι του ΚΚΕ που έχουν επαφή με τον πραγματικό κόσμο και δεν ζουν μέσα στο αυτιστικό περιβάλλον των κομματικών γραφείων.
Είναι φως-φανάρι: τους επόμενους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει ένα ιδιότυπο μέτωπο «υπεύθυνων» δυνάμεων, από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ μέχρι «Ποτάμι» και ΚΚΕ, που θα προσπαθούν παντοιοτρόπως να εδραιώσουν το επιχείρημα ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν θέλει» να αλλάξει τα πράγματα. Όλοι αυτοί, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, θα τα «δώσουν όλα», μα όλα, χωρίς ενδοιασμούς. Για την αξιωματική αντιπολίτευση και την κουλτούρα της πραγματικής Αριστεράς δεν υπάρχει η επιλογή της εξαγοράς ψηφοφόρων και της συναλλαγής με «αιωρούμενους» βουλευτές. Δεν υπάρχει καν το περιθώριο της ωραιοποίησης των προγραμματικών της θέσεων. Το μόνο που υπάρχει ως ρεαλιστική στρατηγική είναι ένα: η μαζική και συντεταγμένη Έξοδος του ΣΥΡΙΖΑ, του όλου ΣΥΡΙΖΑ, κοινοβουλευτικού, κινηματικού, θεσμικού, στην κοινωνία και η κατάκτηση της εμπιστοσύνης της πλειοψηφίας με στόχο την αυτοδυναμία. Η αρχή που έγινε στη Θεσσαλονίκη χρειάζεται συνέπεια, συνέχεια, βάθεμα, αν η Αριστερά θέλει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, να αντιμετωπίσει την ανθρωπιστική κρίση και να βάλει στέρεα τα θεμέλια για την παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου. Το χειρότερο σενάριο, που είναι ακόμη πιο επικίνδυνο και από μια ήττα στις εκλογές, είναι η «Πύρρειος νίκη» του ΣΥΡΙΖΑ με ένα οριακό ποσοστό, που θα τον βάλει στον πειρασμό να συγκυβερνήσει με το «Ποτάμι» και τους επίγονους του Βενιζέλου.
Θεός φυλάξοι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου