Μια εποχή στην κόλαση

Μια εποχή στην κόλαση

TOY ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΤΡΑΝΟΥ

Μέρα με τη μέρα τα γεγονότα που σημάδεψαν οδυνηρά τον τόπο και τους πολίτες, οδηγώντας στην παραμόρφωση της δημοκρατίας από την ακροδεξιά πολιτική ελίτ και τους βραχίονές της, φωτίζονται αμετάκλητα από την οριστική ιστορική ετυμηγορία.

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και η διαπλεκόμενη παρέα τους υπηρέτησαν ταυτόχρονα πολλούς αφεντάδες, καθώς και τα συμφέροντα κυβερνήσεων και διεθνών οργανισμών που έχουν μάθει να λειτουργούν εκτός των περιορισμών του δημοκρατικού παιχνιδιού. Η εποχή του νεοφιλελευθερισμού, εξηγούσε πριν λίγα χρόνια στη διεισδυτική του ανάλυση για τις πολιτικές ρίζες της πρόσφατης κρίσης ο Γερμανός κοινωνιολόγος Βόλφγκανγκ Στρέεκ, ξεκίνησε τη στιγμή που πρώτα τα αγγλοσαξονικά και στη συνέχεια και τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη εγκατέλειψαν έναν από τους κυριότερους πυλώνες του λεγόμενου «μεταπολεμικού δημοκρατικού καπιταλισμού»: την αντίληψη ότι η ανεργία θα εξανέμιζε την πολιτική υποστήριξη που απολάμβαναν όχι μόνο οι κυβερνήσεις, αλλά και ο ίδιος ο τρόπος δημοκρατικής οργάνωσης της κοινωνίας. Στην ουσία της, η συνταγή που είχε υιοθετηθεί παντού στην Ευρώπη μέχρι την αρχή της κρίσης ήταν η ακόλουθη: η εργατική τάξη αποδέχεται την οικονομία της αγοράς, με αντάλλαγμα την πολιτική δημοκρατία, η οποία θα της διασφαλίζει κοινωνική προστασία και διαρκή βελτίωση του επιπέδου ζωής.

Παρατηρώντας, συνέχιζε ο Στρέεκ, την εξέλιξη της κρίσης, φαίνεται εύλογη η υπόθεση ότι ο καπιταλισμός είναι αναγκασμένος να βρει έναν καινούργιο τρόπο -πάλι προσωρινό, φυσικά- ώστε να επιλύσει τις κοινωνικές διαμάχες. Αυτή τη φορά, όμως, χωρίς την παραμικρή δημοκρατική νομιμοποίηση, σε κατευθύνσεις που πιθανότατα θα είναι αποκλειστικά προς όφελος των κυρίαρχων τάξεων, οι οποίες έχουν οχυρωθεί σε φαινομενικά πολιτικά απόρθητο έδαφος: στο ανώνυμο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ωστόσο, ο συσχετισμός δυνάμεων στον οποίον στηρίζεται η κατάσταση αυτή δεν έχει ξεκαθαρίσει. Ο λογαριασμός δεν έχει κλείσει ακόμα. Μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς πύκνωσης του πολιτικού χρόνου έρχονται στην επιφάνεια ορμητικά τα απειλητικά συστατικά της θεμελιώδους ανισορροπίας ακόμη και των πλέον αναπτυγμένων ευρωπαϊκών καπιταλιστικών κοινωνιών. Ένα σημαντικό θεσμικό κομμάτι τους επανεξετάζει και επιτέλους δημοσιοποιεί τη ζημιά των παράλογων απαιτήσεων των απρόσωπων αγορών πάνω στην ίδια τη δημοκρατία, ενώ ταυτόχρονα εξετάζει και τη νέα δυνατότητα που ξεπροβάλλει. Η δυνατότητα υπέρβασης της κρίσης που εμφανίζεται στην Ελλάδα πρέπει να ερμηνευτεί στο φως του εγγενώς συγκρουσιακού μετασχηματισμού τού λεγόμενου "δημοκρατικού καπιταλισμού". Γι' αυτό όλοι έχουν καρφωμένο το βλέμμα τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ελπίδα που εκφράζει για ολόκληρη την Ευρώπη σφραγίζει το τέλος της πιο οδυνηρής μεταπολεμικής περιόδου και την αρχή μιας νέας διευθέτησης, της οποίας ο χαρακτήρας παραμένει ακόμη νεωτερικός, ελπιδοφόρος και υπό διαμόρφωση από την κοινωνική δυναμική. Το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» αφορά πλέον όλη την Ευρώπη. Διακρίνονται, επιτέλους, με σαφήνεια τα δύο μέρη που διαπνέονται από ασύμβατες απόψεις ως προς το τι δικαιούνται, με τους εργαζόμενους και τους ανέργους να προβάλλουν τα δικαιώματα των πολιτών και τη δημοκρατία και τους καπιταλιστές να επικαλούνται την ιδιοκτησία και την αγορά, προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν τη βάρβαρη ανομική κατάσταση στην οποία έριξαν οι ίδιοι την κοινωνία.

Μέχρι την εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ στο προσκήνιο, οι κυρίαρχες τάξεις φαίνονταν να προετοιμάζονται με αυτοπεποίθηση για την ύστατη μάχη τους ενάντια στους πολίτες, πριν επιβάλλουν τον νόμο τους μια και καλή. Σήμερα δεν φαίνεται υπερβολικό να πούμε πως η ιστορική ευκαιρία μιας αποφασιστικής νίκης της Αριστεράς στην Ελλάδα σημαδεύει την αρχή του τέλους μια «εποχής στην κόλαση» για όλη την Ευρώπη.

Για δεκαετίες, στον τόπο μας, το βάρος της αντιπαράθεσης με αυτή την κατάσταση πραγμάτων, το «φως που καίει» όπως το εννοούσε ο Κ. Βάρναλης, για λογαριασμό της κοινωνίας και της δημοκρατίας, το έφεραν -όχι άκοπα και αβασάνιστα- οι αγωνιστές της Αριστεράς, οι οποίοι δεν στράφηκαν ούτε για μια στιγμή μακριά «από τούτη τη μάβρη Kόλαση και τους μάβρους κολασμένους». Αυτούς θα τιμήσει στις 25 Γενάρη το εκλογικό σώμα, γιορτάζοντας το τέλος μιας εποχής στην κόλαση.

http://www.avgi.gr/article