Εἶναι νύχτα, ἀργά, ἂς πῶ καὶ ἐγὼ κάτι προσωπικό.
ἂς πῶ καὶ ἐγὼ κάτι προσωπικό
Εἶμαι σχεδὸν σαράντα ὀχτὼ ἐτῶν, δουλεύω σχεδὸν τριάντα χρόνια, πάντα ὡς δευτεράντζα ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἑλληνικὸ κράτος, πληρώνοντας φόρους ὡς ἐὰν ἤμουν ἕνας, μόνος, κάγκουρας, μὲ μόνο τὸν ἑαυτό μου νὰ φροντίζω, κι ἂς εἶμαι μὲ τὸν ἀγαπημένο μου ἀπὸ τὰ εἴκοσι πέντε, πάντα παρίας καὶ νὰ χρειάζεται νὰ ἀγωνίζομαι, ἐνίοτε καὶ ξύλο νὰ παίζω, γιὰ τὰ στοιχειώδη τῆς ἀξιοπρέπειας.
Ἄκουσα, μεταξὺ ἄλλων ὡραίων, τὸν Ἀλέξη Τσίπρα, ποὺ σὲ λίγο θὰ εἶναι πρωθυπουργὸς τοῦ κράτους αὐτοῦ ποὺ ἐμένα καὶ τοὺς ὁμοίους μου μᾶς φτύνει καὶ μᾶς καταδιώκει τόσους αἰῶνες, νὰ μιλᾶ, στὴν κεντρικὴ αὐτὴ προεκλογικὴ συγκέντρωση τοῦ κόμματος ποὺ σὲ λίγο θὰ εἶναι στὴν ἐξουσία, ἀπροκάλυπτα καὶ ἀπερίφραστα ἐναντίον τῶν διακρίσεων ποὺ ὑφίσταμαι τόσες δεκαετίες λόγῳ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ. Καὶ συγκινήθηκα. Καὶ ἔκλαψα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου