Τι λύση μπορεί να δώσει το συνέδριο;
Του ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ
Ωστόσο, όσα ακολουθούν δείχνουν ότι η οποιαδήποτε μεθόδευση και η παρέμβαση των όποιων οργάνων αποτελεί απλώς τη χρονική καθυστέρηση που η κάθε πλευρά επιθυμεί για ανασύνταξη δυνάμεων ώς την τελική αναμέτρηση. Διότι ακούγεται τουλάχιστον αφελές να εκφράζονται πανταχόθεν ευχές για ενότητα και να επαφίεται στο συνέδριο να δώσει λύση στο άλυτο πρόβλημα που αυτήν τη στιγμή έχει παραλύσει τις κομματικές δυνάμεις όλων των τάσεων και βυθίζει στην απελπισία τους μη ενταγμένους σε τάσεις (μικρά κόμματα δηλαδή) και τα μη μέλη που πολλές φορές πρωτοστατούσαν στις κινηματικές διαδικασίες, αυτές που συνέβαλαν ώστε το μικρό κόμμα με το μονοψήφιο ποσοστό να εκτιναχτεί στο 36% και να αναλάβει την κυβέρνηση (όχι στην εξουσία).
Έχω την αίσθηση πως όσο πλησιάζει ο χρόνος διεξαγωγής του συνεδρίου τόσο θα διαφαίνεται το μάταιο της προσπάθειας. Σε δυο μήνες ή σε και δυο χρόνια είναι αδύνατον για ένα κόμμα με τη δομή του ΣΥΡΙΖΑ, που εκφράζει το 5% ή άντε το 8%, να εκφράσει όχι το 36%, αλλά έστω το 16%. Και δεν μπορώ να αισιοδοξώ ότι αυτό θα γίνει τώρα, ειδικά σε συνθήκες βαρβαρότητας που κάποιοι εννοούν να χαρακτηρίζουν πολύ αριστερές.
Ποιο κόμμα μελών;
Πολλοί γράφτηκαν σε οργανώσεις και ουδέποτε εμφανίστηκαν ξανά αλλά παραμένουν μέλη με δικαίωμα ψήφου, ενώ άλλοι κουράστηκαν να ακούν τα ίδια και τα ίδια και αποχαιρέτησαν σιωπηλά. Έτσι οργανώσεις με πάνω από 300 μέλη συνεδριάζουν συνήθως με 40-80 μέλη.
Αλλάζει τίποτα; Όχι. Διότι έτσι κι αλλιώς τα επίδικα ενός έκτακτου συνεδρίου δεν μπορεί να είναι καταστατικές αλλαγές, αλλά -όπως όλοι βλέπουμε- το αν το κόμμα θα απορρίψει την υπό διαπραγμάτευση κυβερνητική συμφωνία με την τρόικα που έγινε τετράδα ή όχι. Ασχέτως αν η συμφωνία αυτή θα έχει υπογραφεί ή, για να είμαστε λίγο πιο ειλικρινείς. αν θα κρατηθούμε στην Ευρωζώνη ή όχι ή ακόμη κι αν θα μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Φυσικά, αυτά θα μπορούσαν να είχαν λυθεί -πάντα επώδυνα- εδώ και τουλάχιστον τρία χρόνια, όταν δηλαδή οι εκλογές του '12 έδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μιαν ανάσα από την εκλογική νίκη. Το αν η έξοδος από την ευρωζώνη μπορούσε να είναι η θέση του κόμματος από το προηγούμενο συνέδριο ίσως να οδηγούσε και ένα μεγάλο μέρος του λαού να ασπαστεί αυτήν την άποψη και να αποδεχτεί στωικά μιαν εφ' όλης της ύλης επίθεση από τη συντηρητική Ευρώπη.
Εικασίες και απορίες
Η εικασία αυτή, αν επεκταθεί και θεωρήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές και με θέση ενάντια στην Ευρωζώνη, μπορεί να έχει βάση. Το ερώτημα είναι σε τι θα άλλαζε η κατάσταση; Θα σταματούσαμε κάθε διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς, θα είχαμε κλείσιμο των τραπεζών και όσα ακολούθησαν, δεν επρόκειτο να πάρουμε ούτε μισό ρούβλι, ούτε μια ρουπία από τους καλούς μας φίλους και η χρεοκοπία θα ερχόταν μονοκοπανιάς. Μεσοπρόθεσμα, όμως, λέει ο κ.Λαπαβίτσας, θα ανακάμπταμε. Ενδεχομένως, αλλά πόσο θα διαρκούσε η βραχυπρόθεσμη περίοδος; Χιλιοειπωμένα αυτά, θα ακούσουμε και άλλα στο συνέδριο.
Οι απορίες μου όμως είναι:
Αν έστω οι θέσεις της Αριστερής Πλατφόρμας και λοιπών συμμάχων πλειοψηφήσουν, ο Αλέξης Τσίπρας και οι σύμμαχοι των ΑΝ.ΕΛΛ. θα κληθούν να εφαρμόσουν αυτήν την ανατροπή; Φυσικά θα εγκαταλείψουν την κυβέρνηση.
Αν οι θέσεις των προεδρικών (για λόγους συντομίας) συνέδρων και αυτές των, ας πούμε, αντιπροεδρικών έρθουν κοντά - κοντά, 45 με 55% ας πούμε, ποιος τρελός θα συνεχίσει να κυβερνά με το μισό κόμμα εναντίον του;
Αν οι θέσεις των προεδρικών λάβουν επαρκή πλειοψηφία, η μειοψηφία θα συνεχίσει το σημερινό σουρεαλιστικό μότο, ότι στηρίζουμε την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό αλλά οι βουλευτές που μας ακολουθούν καταψηφίζουν τις πρωθυπουργικές προτάσεις;
Φοβούμαι ότι ο φόβος τού ποιος θα χρεωθεί την επίσημη διάσπαση θα αποτελέσει την ταφόπλακα του εγχειρήματος που θαύμασε όλη η Ευρώπη και το τέλος της πρώτης ευρωπαϊκής αριστερής κυβέρνησης που εκλέχτηκε δημοκρατικά. Θα ξαναγυρίσουμε στο μπόι μας, φτωχοί πλην τίμιοι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου