Μην ακούς τους γέρους που «ξέρουν»!
του Βαγγέλη Προβιά
Μην ακούς τους γέρους
Έχουν θλίψη και απελπισία στην καρδιά. Έχουν ένα μαύρο πέπλο οργής μπροστά στα μάτια, που τους τυφλώνει. Χάσανε τα φράγκα και τις ανέσεις με τις οποίες ζήσανε 3 "χρυσές" (τσίγκινες, στην πραγματικότητα...) δεκαετίες - και τώρα, που ξέρουν ότι δεν υπάρχει χρόνος να ξαναζήσουν την επόμενη χρυσή εποχή (η οποία έρχεται, είναι ο κύκλος της ζωής έτσι) προσπαθούν να σε πείσουν... ότι, επειδή είναι κοντά στο τέλος εκείνοι, τελειώνει και η Ελλάδα. Δεν θα έπρεπε να φοβούνται τον χρόνο που περνά, αλλά η σκέψη τους είναι προϊόν μιας εποχής που δαιμονοποίησε την υπέροχη φθορά της ζωής.
...Εμείς δεν είμαστε έτσι. Εμείς αγαπάμε την ζωή ολόκληρη, όχι μόνο τα αστραφτερά κομμάτια της.
Μην ακούς τους γέρους
Θυμήθηκαν ότι η Ελλάδα έχει λαμόγια και μικροπρέπεια μόνο αφού τελειώσανε τα εύκολα χρήματα. Όταν κυκλοφορούσε η δεσμίδα στους δρόμους και η παραμύθα ήταν πρωτεύουσα νοοτροπία, πρόθυμα την αγόραζαν πρόθυμα την προωθούσαν. Σε όλα συμμετείχαν - ακόμα και όταν κατήγγειλαν, ετεροκαθοριζόμενοι. Και τώρα... ενώ θα μπορούσαν να σκεφτούν "έζησα τρεις δεκαετίες αφθονίας, ας μαζευτώ, ας ηρεμήσω, ας ησυχάσω, ας πω ένα ευχαριστώ, ας ζήσω λιτό βίο" έχουν γίνει έξαλλοι. Τους είναι αδύνατο να προσαρμοστούν. Γεμίσαν θυμό. Γεμίσαν απόρριψη. Για όλα.
...Εμείς δεν είμαστε έτσι. Εμείς αγαπάμε την ζωή την ίδια, όχι μόνο την αφθονία της.
Μην ακούς τους γέρους
Δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με το ότι αυτό ήταν, πέρασε το καλλίτερο (ποιο καλλίτερο... και αυτό προς κουβέντα είναι) και προσπαθούν να σε πείσουν και εσένα: Ότι η Ελλάδα είναι τελειωμένη. Ότι ο Έλληνας είναι το χειρότερο είδος ανθρώπου. Ότι μας αξίζει μια φρικτή καταστροφή. Ότι δεν έχουμε συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, επαγγελματίες σωστούς, δημιουργικότητα. Ότι είμαστε υπάνθρωποι. Ότι μόνο εμείς έχουμε άμετρους και φαιδρούς πολιτικούς, κακούς δημόσιους υπαλλήλους, σκουπίδια στους δρόμους, αγένεια, καφρίλα.
...Εμείς δεν είμαστε έτσι. Εμείς αγαπάμε την ζωή, αυτή που μας δόθηκε πολύτιμο δώρο, στη γωνιά του χώρου και του χρόνου που μας έλαχαν.
Μην ακούς τους γέρους
Αυτό που σου λένε ότι καταδικάζουν, αυτό ακριβώς πολλαπλασιάζουν οι ίδιοι. Το να θεωρείς πως είσαι εξαιρετικά κακός είναι το ίδιο καταστροφικό και ναρκισσιστικό με το να πιστεύεις ότι είσαι το δώρο του Θεού στην Γη. Σε κάνει αδρανή, σε παραλύει - από φόβο και ανασφάλεια ή από ανόητη βεβαιότητα πως όλα θα πάνε καλά, αντίστοιχα. Αλλά η ζωή είναι δράση. Πράξεις. Όχι ουρλιαχτά πανικού από φοβισμένες ψυχές.
Εμείς δεν είμαστε έτσι. Εμείς αγαπάμε την ζωή και δεν έχουμε ανάγκη να νιώθουμε ότι είμαστε πολύ καλοί ή πολύ κακοί. Ξέρουμε ότι δεν είμαστε τίποτε από τα δύο. Είμαστε ένα σύνολο από ελαττώματα και προτερήματα.
Μην ακούς τους γέρους.
Ο μηδενισμός τους είναι φόβος θανάτου και θρήνος για όσα δεν έζησαν στην ώρα τους. Ή ίσως κακή σχέση με τον εαυτό τους. Χαμηλή αυτοεκτίμηση. Μηδενική αυτογνωσία... σε κάθε περίπτωση... Μην παρασύρεσαι. Ζεις ακόμα σε μια από τις πιο προνομιούχες εποχές της Ιστορίας, και σε μια από τις πιο φιλικές στον άνθρωπο γωνιές της υφηλίου. Διάβασε, έλα σε επαφή με ιδέες, με άλλους τρόπους ταξινόμησης του σύμπαντος. Ερωτεύσου, μάθε τον εαυτό σου, κάνε λάθη, ζήσε θριάμβους, προσωπικούς και "κοινωνικούς". Αποδέξου με ταπεινότητα και γλύκα τα καλά και τα κακά σου. Στρέψου στους ανθρώπους σου, στο αίμα και στους φίλους. Μην εχθρεύεσαι ότι δεν κατανοείς. Πίστεψε ότι οι μεγάλες αλλαγές γίνονται με μικρές πράξεις. Τους καταρράκτες σταγονίδια τους φτιάχνουν, ξέρε! Κυρίως όμως...
Μην ακούς τους γέρους
Το μίσος τους για τον κόσμο που ζουν είναι βασισμένο σε απέχθεια για τον εαυτό τους. Μην πέσεις στην παγίδα. Δεν είναι αντικειμενικό το τίποτα που έχουν μπροστά τους και που στο ορθώνουν και σένα. Δεν βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Είναι άδικο. Κάποιοι από αυτούς είναι πολυταξιδεμένοι - ξέρουν πως όλες οι χώρες έχουν τα ίδια σκατά δίπλα στα μαργαριτάρια. Όμως έχουν χάσει πια την δυνατότητα να βλέπουν την αλήθεια... είναι αξιολύπητοι και χρειάζονται βοήθεια. Θα έπρεπε να τους δούμε με συμπάθεια. Όχι όμως όταν λειτουργούν έτσι επικίνδυνα. Όχι όταν προσπαθούν να σε πείσουν ότι είσαι καμένη γενιά! Αμύνσου σε αυτό. Αμύνσου σε αυτούς. Είναι πιο βλαβεροί από τον χειρότερο ανθέλληνα. Πολύ πιο βλαβεροί. Είναι τοξικοί. Είναι σαν πουλιά της συμφοράς που στέκονται πάνω από τον άρρωστο συγγενή στο νοσοκομείο και ουρλιάζουν "θα πεθάνεις, θα πεθάνεις, θα πεθάνεις, θα πεθάνεις".
...Εμείς δεν είμαστε έτσι. Εμείς αγαπάμε την ζωή. Δεν θα πεθάνουμε επειδή εκείνοι το λένε. Αυτή η νοοτροπία, η νοοτροπία τους, είναι που θα πεθάνει. Εμείς θα την σκοτώσουμε.
ΥΓ - γέρος = ο άνθρωπος που αφήνεται να βυθιστεί στην απελπισία. Που νομίζει ότι δεν υπάρχει τίποτε καλό. Τίποτε καινούργιο. Που για αυτόν το αυτό καθ' εαυτό γεγονός της ζωής έχασε την αξία του και δεν επιφυλάσσει καμία έκπληξη. Και ασφαλώς, το θέμα δεν είναι ηλικιακό.
ΥΓ2 – Η μάνα μου μπορεί και να πήγε πρόωρα στην από εκεί όχθη εξαιτίας κακών νοσοκομείων, ανύπαρκτης κοινωνικής πολιτικής που να στηρίζει ανύπαντρες μητέρες, κακών εργοδοτών που δεν τους ήλεγχε κανείς, απαράδεκτων κοινωνικών δομών. Μου ματώνει την καρδιά η ιστορία της. Ναι, έτσι δραματικά: Ματώνει. Πήγα να μισήσω τον τόπο... αλλά γρήγορα κατάλαβα. Αυτό το μίσος παραλύει. Αυτό το μίσος διαιωνίζει την κατάσταση. Εμποδίζει την βελτίωση. Φέρνει τραγική ακηδία και αδράνεια.
Και, το πιο βασικό, κατάλαβα κάτι ακόμα... αυτός ο «τόπος» είναι εγώ. Η Ελλάδα και η πρόοδος της είμαστε εμείς. Η φρίκη της είμαστε εμείς. Η μάνα μας είμαστε εμείς. Ο πατέρας μας είμαστε εμείς. Ας πάψουμε να υστεριάζουμε σαν τα τρίχρονα που τους πήραν το παιχνίδι. Η νοοτροπία της απόσυρσης πίσω από την «φιλοσοφία της κωλοχώρας» είναι ακριβώς αυτό: Μια υστερία, από ανθρώπους που αρνούνται να μεγαλώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου