17 Νοέμβρη 2015
Της Ευγενίας Λουπάκη
Γιατί το φως θα μας δικάσει κι αλίμονο σ΄όποιον φοράει ματογιάλια - (Μιχάλης Γκανάς, Παραλογή)
Την περασμένη Τρίτη, στις 2 τα ξημερώματα έμαθα ότι ο Γιώργος είναι στην εντατική, με σοβαρό εγκεφαλικό. “Δεν λέμε τίποτα στον αέρα, περιμένουμε”.
Παγωμένη και σαστισμένη όπως όλοι μας στο “Κόκκινο” έκανα την εκπομπή μου κι ευτυχώς είχα μια ωραία συζήτηση με τον Σίμο Ρούσσο, τον δήμαρχο Χαλανδρίου. Μιλήσαμε για πολλά, αυτοδιοικητικά και πολιτικά και για το μέγα μέγεθος που λέγεται αλληλεγγύη, μιας και αντιπροσωπεία της Δημοτικής Αρχής, έφευγε για την Ειδομένη, για να παραδόσει τρόφιμα που πρόσφεραν οι Χαλανδραίοι.
Παγωμένη και σαστισμένη όπως όλοι μας στο “Κόκκινο” έκανα την εκπομπή μου κι ευτυχώς είχα μια ωραία συζήτηση με τον Σίμο Ρούσσο, τον δήμαρχο Χαλανδρίου. Μιλήσαμε για πολλά, αυτοδιοικητικά και πολιτικά και για το μέγα μέγεθος που λέγεται αλληλεγγύη, μιας και αντιπροσωπεία της Δημοτικής Αρχής, έφευγε για την Ειδομένη, για να παραδόσει τρόφιμα που πρόσφεραν οι Χαλανδραίοι.
Αμέσως μετά τη συζήτηση κι ενώ είχα χαιρετήσει, έφτασε ένα μήνυμα που έλεγε: “Ωραία η προπαγάνδα σου για τα σκουφάκια, για το φράχτη όμως δε λες τίποτα. Και πώς να πεις, αφού παίρνεις εντολές κατευθείαν απ΄τον Τσίπρα!”
Τότε ήταν που είπα το “αει στο διάολο πια!”
Πολλά μηνύματα, μετά, “ν΄αγιάσει το στόμα σου” και άλλα παρόμοια...αλλά κανείς δεν ήξερε πως είχε μουδιάσει το κεφάλι μου, κανείς δεν ήξερε πως στο μυαλό μου είχα μια εντατική κι έναν άνθρωπο που αντιμετώπιζε κάθε μέρα τέτοιου είδους επιθέσεις και που ήδη ξέραμε ότι μάλλον δεν θα βγει ζωντανός από κει.
Και δεν βγήκε. Και μου ανατέθηκε το δύσκολο καθήκον, την ώρα που οι άλλοι αγκαλιασμένοι θα κλαίνε συνοδεύοντάς τον, να είμαι στο στούντιο. Και να διαλέξω (μεγάλη τιμή) μουσικές για την τελευταία του διαδρομή. Λίγο πριν τη στιγμή που περιμέναμε ειδοποίηση ότι ξεκινά η πομπή, για ν’ αρχίσουν οι μουσικές, έρχεται ένα άλλο μήνυμα, περίπου ως εξής: “Φαρμακόγλωσσα Λουπάκη, που ακόμα και τώρα που κηδεύουμε τον αγαπημένο μας Γιώργο, βρήκες ευκαιρία να χύσεις το φαρμάκι σου εναντίον του Τσίπρα”.
Φαρμάκι εναντίον του Τσίπρα, από τον οποίο, όμως, παίρνω κατευθείαν εντολές. Μάλιστα.
Αμα σε βρίζουν από παντού, μάλλον κάνεις καλά τη δουλειά σου, μου λένε. Μην ασχολείσαι, μου λένε. “Μη δίνεις σημασία βρε Ευγενία μου, μούλεγε ο Γιώργος. Τί τα θέλετε τα φέισμπουκ;;; “
Συγγνώμη, αλλά ειδικά σ΄αυτά τα δύο μηνύματα δίνω μεγάλη σημασία. Είναι μηνύματα που εστάλησαν στο ραδιόφωνο, απευθείας σ’ έναν άνθρωπο που μιλούσε εκείνη τη στιγμή και μάλιστα υπό ειδικές δύσκολες συνθήκες πένθους και ταραχής. Κάποιος άλλος άνθρωπος,αριστερός (βεβαίως- βεβαίως) κάθησε εκείνη τη στιγμή στον υπολογιστή του, στο κινητό του και τα έστειλε. Με ποιό σκοπό; Να συνετίσει πολιτικά; Να εκδηλώσει δυσαρέσκεια για όσα λέει ο δημοσιογράφος; Η μήπως να πλήξει ηθικά και σε προσωπικό επίπεδο; Ξαναδιαβάστε τα και βγάλτε μόνοι σας συμπέρασμα.
Δεν θα τα έγραφα αυτά, αν δεν είχε μεσολαβήσει η πορεία του Πολυτεχνείου. Η μόνη που δεν κατάφερα να πάω, αφού έφυγα άρρωστη από το στούντιο, μετά το τέλος της εκπομπής και της κηδείας. Είδα, άκουσα, διάβασα κι αρρώστησα ακόμα πιο πολύ.
Θα σας περιγράψω μια σκηνή που είδα, ένα βιντεάκι. Κυκλοφόρησε ευρέως με φανταχτερούς τίτλους αυτοϊκανοποίησης: “Ξεφτίλες”!!!
Στο βιντεάκι, είναι ένας (αριθμ.1) τύπος (δίπλα σ΄αυτόν που τραβάει) και φωνάζει συνεχώς “ξεφτίλες”, “ξεφτιλισμένοι”, “μαλάκες”. Ταυτόχρονα μουτζώνει σε στυλ “αγανακτισμένου” πάνω πλατείας. Είδα από περιέργεια κι άλλο ένα (φιλοξενούμενο σ΄ ένα απ΄αυτά τα ανθυποσάιτ). Κι εκεί επίσης, δυο τρεις με μούτζες και κράξιμο.
Σε ποιούς;;;;; Σε όσους πορεύονταν κάτω απ΄τα πανώ του ΣΥΡΙΖΑ...Στους χθεσινούς συντρόφους τους δηλαδή, στους περσινούς συνοδοιπόρους τους.
Είναι η θλιβερή συνέχεια των αποκλεισμών από τα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, των άφθονων χαρακτηρισμών “προδότες, αλήτες, κανάγιες, νεομουσσολινικοί” και άλλα που κυκλοφορούν από αγέρωχους Τσε Γκεβάρες και ηρωϊκές Πασσιονάριες του διαδικτύου. Τους πιο λυσσόδηκτους απ΄αυτούς δεν τους έχω συναντήσει ποτέ σε διαδήλωση.
Επειδή έχω λιώσει τα παπούτσια μου κι έχω κάψει τα χρόνια μου, επειδή στη ρίζα μου υπάρχει αίμα και είμαι στην Αριστερά από πριν γεννηθώ, στέκομαι όρθια και απέναντι, στη νέα ανθρωποφαγία. Οπως στάθηκα, με δημόσιο λόγο, απέναντι σε κάθε ανθρωποφαγία. Και η Νάντια και η Ζωή Κωνσταντοπούλου το γνωρίζουν καλά.
Ουδείς δικαιούται να μου απαγορέψει να παλέψω όπως νομίζω καλύτερα σ΄ αυτές τις δύσκολες πρωτόγνωρες συνθήκες. Ουδείς δικαιούται να μου πει αν θα πάω και σε ποια πορεία, πόσο μάλλον στου Πολυτεχνείου.
Οι βαθειές αμφιβολίες μου και οι ενστάσεις μου για την πορεία της “πρώτης φοράς Αριστερά” κυβέρνησης, δεν καλύπτονται από τις κραυγές του αναθέματός σας, αγαπητέ μου, παλιέ μου σύντροφε Παναγιώτη. Γιατί αν με είχατε καλύψει, αν με είχατε πείσει ότι έχετε την απάντηση και τη λύση, θάταν αλλιώς τα πράγματα, συνολικά. Θα είχατε πείσει και περισσότερους ψηφοφόρους. Σκεφθείτε λοιπόν και τις δικές σας ευθύνες και χαμηλώστε τους αδιέξοδους αφορισμούς.
Εκτός κι αν δεν θέλετε να συγκεντρώσετε κόσμο γύρω σας. Εκτός κι αν σας ανακουφίζει κατά βάθος να πετάτε πέτρες από απέναντι. Αλλά οι βρισιές και το ανάθεμα δεν ενώνουν, πολώνουν και χωρίζουν. Κι όποιος χωρίζει τους δρόμους των αγώνων, κάνει ακριβώς αυτό που τόσα χρόνια κάνει το ΚΚΕ. Περιχαρακώνεται, ερήμην της πραγματικότητας.
Υ.Γ. Μιλάω στο πρώτο πρόσωπο για να πάρω ακέραιη την ευθύνη. Πιστεύω όμως ότι εκφράζω πολλούς και πολλές, που χωρίς καμμία σκοπιμότητα, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, γεμάτοι αγωνίες και αμφιβολίες, παλεύουν όπως μπορούν, είτε μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, είτε στις άλλες οργανώσεις της Αριστεράς, είτε σε συλλογικότητες μη ευθέως πολιτικές. Με τους καπνούς του πολέμου νάχουν φτάσει στα παράθυρά μας, με τα πνιγμένα παιδάκια στα ρόδινα ακρογιάλια μας, η ναρκισσιστική αναζήτηση του αριστερού φωτοστέφανου, μου φαίνεται αηδιαστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου