Η προπαγάνδα του χάους
Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Μοιάζει με... κατάρα, αλλά δεν είναι. Ούτε είναι ένα κάποιο... βίτσιο της ιστορίας η χώρα αυτή να πορεύεται διαρκώς ανάμεσα σε κάθε είδους διχασμούς. Μπερδεμένη ανάμεσα σε μια πραγματική και σε μια εικονική πραγματικότητα. Ναι, η κρίση είναι εδώ. Και η φτώχεια, η ανεργία, το σκληρό Μνημόνιο. Εδώ είναι και οι πρόσφυγες, που πνίγονται κάθε μέρα στο Αιγαίο, εδώ και οι κίνδυνοι και οι εκβιασμοί να βρεθούμε εκτός της Συνθήκης Σένγκεν, εδώ υποβόσκουν και πάλι οι ξαναζεσταμένες απειλές ενός Grexit.
Όλα αυτά είναι εδώ. Εδώ είναι και η κυβέρνηση, που προσπαθεί με δυσκολίες, λάθη αλλά και επιτυχίες να διαχειριστεί μια δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση και να διαμορφώσει όρους και προϋποθέσεις για μια μελλοντική ανάσα. Εδώ και η αντιπολίτευση, που προσπαθεί με τον δικό της τρόπο να σταθεί, να πείσει και να επανέλθει. Τα συνδικάτα που φωνάζουν, οργίζονται και απεργούν, οι πολίτες αυτής της χώρας που αγωνιούν και αγωνίζονται για να επιβιώσουν.
Ώς εδώ όλα καλά και φυσιολογικά. Και θεμιτά σε μια πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα δύσκολη και σκληρή για την κοινωνία και τους πολίτες. Υπάρχει όμως και μια... άλλη πραγματικότητα. Αυτή που επιχειρεί να διαμορφώσει το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο με... ντουντούκες κόμματα και μίντια της διαπλοκής. Σε μια θαυμαστή συγχορδία όλοι αυτοί επιχειρούν να διαμορφώσουν μια άλλη εικόνα, εικόνα καταστροφής για τη χώρα, την κυβέρνηση, την ίδια την πολιτική. Υπαρκτά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά προβλήματα, καθυστερήσεις και ανεπάρκειες, ακόμα και γεωπολιτικές συγκρούσεις και διενέξεις μπαίνουν στον μεγεθυντικό φακό της προπαγάνδας, διογκώνονται, διαστρεβλώνονται και επιχειρείται να εμφανιστούν ως πρόβλημα σταθερότητας και επιβίωσης για την ίδια την κυβέρνηση.
Η Σένγκεν και οι... λεβέντες
Πάρτε για παράδειγμα την υπόθεση Σένγκεν. Η ανάγκη αποτελεσματικής φύλαξης των εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναζωπύρωσε τη συζήτηση για τη συνθήκη Σένγκεν και ενεργοποίησε επιδιώξεις ορισμένων κύκλων να πετύχουν μέσω της Σένγκεν ό,τι επιδίωκαν με το Grexit. Μόνο που η απειλή, ο κίνδυνος, ακόμα και ο εκβιασμός προς την Ελλάδα, μεταφράστηκε και έφθασε στην κοινή γνώμη ως δεδομένη απόφαση για αποπομπή της χώρας από τη Συνθήκη Σένγκεν. Για την οποία βεβαίως... ευθύνεται η κυβέρνηση.
Δείτε τον νόμο για τα κόκκινα δάνεια. Η προστασία ενός μέρους έστω της λαϊκής κατοικίας έγινε σύνθημα και ερμηνεύτηκε ως «Κανένα σπίτι στα χέρια ιδιοκτήτη». Δείτε και το ασφαλιστικό. Πριν ακόμα δει το φως της δημοσιότητας το πόνημα του Κατρούγκαλου και των... σοφών και οι λεπτομέρειες της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, η κοινή γνώμη... είδε ήδη ότι σφάζονται όλες οι συντάξεις, κύριες και επικουρικές.
Πάρτε για παράδειγμα και την απόπειρα που έγινε για μια στοιχειώδη συναίνεση στο ασφαλιστικό και τα μείζονα εθνικά θέματα της χώρας. Από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Προεδρικό Μέγαρο αυτό που έμεινε ως καταστάλαγμα δεν ήταν κάποια πρόταση ή ιδέα για τις συντάξεις, το προσφυγικό ή την οικονομία, αλλά το αν και πώς θα βάλει ο Τσίπρας έναν... λεβέντη στην κυβερνητική μηχανή.
Ο πραγματικός κίνδυνος
Με αυτά και με αυτά, με το πες πες, οι μετρ της προπαγάνδας επιχειρούν να παγιώσουν μια εικόνα χαοτικής κατάστασης για τη χώρα. Και αν μάλιστα πάρει κανείς τοις μετρητοίς όσα λέγονται και γράφονται, πρώτο θύμα του χάους θα είναι η κυβέρνηση που παραπαίει, καταρρέει, βγάζει δεν βγάζει τη χρονιά.
Είναι όμως έτσι; Ας δούμε τα δεδομένα, την πραγματικότητα. Την πραγματική και όχι την εικονική.
-Η κυβέρνηση έχει και -εκτός απρόβλεπτων και ανεξέλεγκτων καταστάσεων- θα διατηρήσει την πλειοψηφία, που διαθέτει στη Βουλή. Γιατί εκτός των άλλων, μετά και το εγχείρημα της ΛΑΕ, το ρίσκο της προσφυγής σε νέες εκλογές είναι απαγορευτικό.
- Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει -τουλάχιστον άμεσα- ούτε από την αντιπολίτευση. Δυστυχώς. Και λέμε δυστυχώς γιατί, αν υπήρχε ισχυρή, σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση, το πιθανότερο είναι να είχαν αποφευχθεί τα φαινόμενα... αφασίας και αδράνειας που εμφανίζει η κυβερνητική μηχανή.
- Ακόμα και οι πλέον φανατικοί εχθροί αυτής της κυβέρνησης, ακόμα και ο ίδιος ο Σόιμπλε, δεν μπορεί παρά να αποδεχθεί ότι η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης στην Ελλάδα δεν θα λύσει, αλλά θα πολλαπλασιάσει τα προβλήματα, ιδιαίτερα σε αυτή την ταραγμένη περιοχή του κόσμου.
Όλα καλά λοιπόν; Προφανώς όχι. Γιατί δεν αρκεί η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να κοιμούνται ήσυχοι οι επιτελείς του Μαξίμου. Μέχρι και στο πιο πρόσφατο παρελθόν πανίσχυρες πλειοψηφίες... σάπισαν και κατέρρευσαν μέσα σε λίγο χρόνο κάτω από το βάρος των πολιτικών που ακολούθησαν. Αν κινδυνεύει από κάτι η κυβέρνηση, δεν είναι το αν θα διατηρήσει την κοινοβουλευτική της συνοχή, αλλά το αν θα αποκαταστήσει γρήγορα και αποτελεσματικά την κοινωνική συνοχή. Τη σχέση και την επαφή της με την μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας των Ελλήνων πολιτών. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που πρέπει να κερδίσει. Όχι απλά για να επιβιώσει, αλλά για να δικαιολογήσει τον ρόλο και την αποστολή της, για να τιμήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, οι οποίοι τη στήριξαν και επιμένουν να τη στηρίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου