Αντέχει η κυβέρνηση;
Του Θανάση Καρτερού
Αντέχει η κυβέρνηση; Όταν το ερώτημα τίθεται όχι από το κλαμπ των ορκισμένων εχθρών της, αλλά από ένα μέρος της κοινωνίας, τότε υπάρχει πρόβλημα. Γιατί όποια κι αν είναι η απάντηση, το ίδιο το ερώτημα θέτει εν αμφιβόλω αυτό που πιο πολύ χρειάζεται ο Τσίπρας -κατά τη γνώμη πολλών και η χώρα- τους ερχόμενους κρίσιμους μήνες: Πολιτική σταθερότητα και αποφυγή κάποιου πολιτικού μπερδέματος, που θα οδηγήσει σε κακά ξεμπερδέματα. Ανεξάρτητα σε ποιον θα χρεωθεί.
Από πού πηγάζει η αμφιβολία, ή και αγωνία, για την κυβερνητική σταθερότητα; Από την πολυμέτωπη επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση στο πεδίο της πολιτικής. Από το καθημερινό της λιντσάρισμα από το σύστημα διαπλοκής, οικονομικής εξουσίας, και μεγάλων συμφερόντων, με δύναμη κρούσης τα γνωστά ΜΜΕ. Και, ίσως το σημαντικότερο, από τις αντιδράσεις που συναντούν στην κοινωνία μέτρα όπως το ασφαλιστικό, δημιουργώντας ρήγματα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινωνική του βάση.
Αντέχει, λοιπόν, η κυβέρνηση, στις συνθήκες αυτές; Η απάντηση ενός παλιού αριστερού, με ερώτηση στην ερώτηση, μου φάνηκε υπεκφυγή, αλλά όσο τη σκεφτόμουν, την έβρισκα και πιο σωστή: Εμείς αντέχουμε; Εσύ αντέχεις; Ήθελε να πει -υποθέτω- ότι όλα εξαρτώνται από την αντοχή όσων απαρτίζουν την κυβέρνηση. Από την αντοχή όσων την (υπο)στηρίζουν. Και από την αντοχή εκείνων που πίστεψαν ότι η Αριστερά είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική και εθνική έξοδο.
Αυτό το τελευταίο είναι το ισχυρό χαρτί, που δεν της το έδωσε κάποιος δημαγωγός, αλλά η πλήρης χρεοκοπία των άλλων και η πεισματάρικη λαϊκή ψήφος. Για να γίνει σημείο των καιρών: Η δική μας Αριστερά να είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να κρατήσει τη χώρα όρθια. Και να τη βγάλει από τον βάλτο. Με δυσκολίες, με κλυδωνισμούς, με συγκρούσεις; Σίγουρα. Να το βάλουμε καλά στο κεφάλι μας, όμως, ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς τραύματα. Για την Αριστερά και για όποιον επιμένει.
Κανείς δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να ανατρέψει την κυβέρνηση, αν η ίδια, οι 153, οι 153 επί χίλια, αντέξουν στα δύσκολα. Το κίνημα είναι μαραθώνιος, όχι κατοστάρι, έλεγαν παλιά. Σήμερα έχουμε την πρωτοφανή παραλλαγή αυτός ο μαραθώνιος να διεξάγεται στο άγνωστο και εχθρικό έδαφος της κυβερνητικής εξουσίας. Η Αριστερά, ως κυβέρνηση πια, καλείται να καθαρίσει σκατά δεκαετιών και «λούζεται» αναλόγως. Από κείνους που δεν θέλουν να καταλάβουν. Ή που καταλαβαίνουν, αλλά δεν αντέχουν άλλο.
Συνεπώς, να μην κωλώσουμε τώρα. Να φτάσουμε στο νήμα. Αλλιώς, καλή αντάμωση στα τσιπουράδικα, να πνίγουμε τον πόνο μας...
Από πού πηγάζει η αμφιβολία, ή και αγωνία, για την κυβερνητική σταθερότητα; Από την πολυμέτωπη επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση στο πεδίο της πολιτικής. Από το καθημερινό της λιντσάρισμα από το σύστημα διαπλοκής, οικονομικής εξουσίας, και μεγάλων συμφερόντων, με δύναμη κρούσης τα γνωστά ΜΜΕ. Και, ίσως το σημαντικότερο, από τις αντιδράσεις που συναντούν στην κοινωνία μέτρα όπως το ασφαλιστικό, δημιουργώντας ρήγματα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στην κοινωνική του βάση.
Αντέχει, λοιπόν, η κυβέρνηση, στις συνθήκες αυτές; Η απάντηση ενός παλιού αριστερού, με ερώτηση στην ερώτηση, μου φάνηκε υπεκφυγή, αλλά όσο τη σκεφτόμουν, την έβρισκα και πιο σωστή: Εμείς αντέχουμε; Εσύ αντέχεις; Ήθελε να πει -υποθέτω- ότι όλα εξαρτώνται από την αντοχή όσων απαρτίζουν την κυβέρνηση. Από την αντοχή όσων την (υπο)στηρίζουν. Και από την αντοχή εκείνων που πίστεψαν ότι η Αριστερά είναι σήμερα η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει στην κοινωνική και εθνική έξοδο.
Αυτό το τελευταίο είναι το ισχυρό χαρτί, που δεν της το έδωσε κάποιος δημαγωγός, αλλά η πλήρης χρεοκοπία των άλλων και η πεισματάρικη λαϊκή ψήφος. Για να γίνει σημείο των καιρών: Η δική μας Αριστερά να είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να κρατήσει τη χώρα όρθια. Και να τη βγάλει από τον βάλτο. Με δυσκολίες, με κλυδωνισμούς, με συγκρούσεις; Σίγουρα. Να το βάλουμε καλά στο κεφάλι μας, όμως, ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς τραύματα. Για την Αριστερά και για όποιον επιμένει.
Κανείς δεν είναι σε θέση αυτή τη στιγμή να ανατρέψει την κυβέρνηση, αν η ίδια, οι 153, οι 153 επί χίλια, αντέξουν στα δύσκολα. Το κίνημα είναι μαραθώνιος, όχι κατοστάρι, έλεγαν παλιά. Σήμερα έχουμε την πρωτοφανή παραλλαγή αυτός ο μαραθώνιος να διεξάγεται στο άγνωστο και εχθρικό έδαφος της κυβερνητικής εξουσίας. Η Αριστερά, ως κυβέρνηση πια, καλείται να καθαρίσει σκατά δεκαετιών και «λούζεται» αναλόγως. Από κείνους που δεν θέλουν να καταλάβουν. Ή που καταλαβαίνουν, αλλά δεν αντέχουν άλλο.
Συνεπώς, να μην κωλώσουμε τώρα. Να φτάσουμε στο νήμα. Αλλιώς, καλή αντάμωση στα τσιπουράδικα, να πνίγουμε τον πόνο μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου