Και τώρα τα ρέστα τους...
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΠΑΪΚΟΥ
Όλοι εναντίον ενός. Εναντίον του Τσίπρα συγκεκριμένα. Όλοι, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, ο Λεβέντης, το ΚΚΕ, ο Λαφαζάνης, όλοι. Και το σύμπαν των ιδιωτικών καναλιών, εννοείται. Σε πυρ ομαδόν δε. Δίχως διακοπή, χωρίς ανάσα και εφ' όλης της ύλης.
Λογικό, θα πει κανείς. Αφού είναι ο Τσίπρας που κυβερνά, οι αντιπολιτευόμενοι και τα «μέσα» μ' εκείνον θ' ασχολούνται, μ' εκείνον θα τα βάζουν, κατά καθήκον. Όμως, βλέπεις, το ίδιο έκαναν όλοι τους και προ ΣΥΡΙΖΑ. Όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Ο Τσίπρας ήταν και τότε ο κοινός (και μόνος) στόχος των πάντων. Οπότε, μάλλον κάπου αλλού πάει το πράμα...
Κάπου αλλού πάει το πράμα. Κι εδώ είναι που αναδύονται οι αφετηρίες, οι λογικές, οι στόχοι. Οι κοινοί στόχοι, των πάντων. Πλην Λαφαζάνη και ΚΚΕ, για να λέμε τα πράματα με τ' όνομά τους. Για τον Λαφαζάνη προέχει η ανάγκη του να δικαιωθεί ως προς τις επιλογές του. Την επιλογή αποχώρησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, συγκεκριμένα. Αισθάνεται, ως εκ τούτου, την υποχρέωση ν' αποδείξει ότι εκείνος αντιπροσωπεύει τη μόνη αλήθεια, έναντι του απόλυτου ψεύδους των πρώην συντρόφων του. Όσο για το ΚΚΕ, εντάξει, πρόκειται για τη στέρεη και απαρασάλευτη θέση του πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει, αν πρώτα δεν εγκαθιδρυθεί ο σοσιαλισμός, κατά την «υπαρκτή» του εκδοχή. Τότε είναι που θα «καθαρίσουν» τα πάντα εξ αποκαλύψεως, που θα επιλυθούν τα πάντα ως εκ θαύματος. Όλα τ' άλλα είναι μισές δουλειές, αν όχι ύποπτα, στα όρια της προδοσίας.
Για τους άλλους λοιπόν, όλους τους άλλους. Και τη μονομερή και διαρκή επιθετικότητά τους έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου, κι αν θεωρείται φυσικό κι αναμενόμενο προκειμένου για τη Δεξιά, τα μεγάλα ερωτήματα προκύπτουν για τους κεντρώους. Εκείνους που, μάλιστα, επιμένουν να περιφέρουν στη μαρκίζα τους τον όρο Κεντροαριστερά. Δίχως, ωστόσο να μπορούν, ακόμη, να τεκμηριώσουν το δεύτερο συνθετικό του όρου. Πολύ περισσότερο που πολιτεύονται εμμονικά και μονομέτωπα κατά της Αριστεράς.
Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι, προκειμένου για τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ ιδιαίτερα, αδυνατούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι έχασαν τον παράδεισο της σταθερής εναλλαγής αυτών των ιδίων στην εξουσία. Ότι ένας παρείσακτος, ένας ταραξίας, ήρθε να αμφισβητήσει την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων, μαζί με τα κληρονομημένα δικαιώματά τους. Και ότι μάλιστα ο συγκεκριμένος αντάρτης αποδεικνύεται πως δεν είναι, τελικά, μια απλή πολιτική παρένθεση. Όπως το λογάριαζαν, κι όπως το πάλεψαν, με νύχια και με δόντια. Όσο για τους άλλους-άλλους, τους δίχως κυβερνητικό παρελθόν, το μεν Ποτάμι έχει να λογαριαστεί με την ισχυρή νεοφιλελεύθερη «συνιστώσα» του, η δε Ένωση Κεντρώων ανάγεται σε άλλου είδους σφαίρες, πολιτικά υπερβατικές και επιστημονικά αταξινόμητες...
Από κοινού συμφέροντος
Άσε που ο συγκεκριμένος σφετεριστής της εξουσίας δεν εννοεί, επ' ουδενί, να κάτσει στ' αυγά του. Να συμβιβαστεί με τη δεδομένη καθεστηκυία τάξη. Ν' ακολουθήσει κι εκείνος την πεπατημένη, τη γνωστή, τη βολική. Ν' αφήσει τα πράγματα όπως τα βρήκε. Εννοεί να ξεσκονίζει εξαντλητικά τις διάφορες «λίστες» της αμαρτίας, αυτές που κρύβουν τους χιλιάδες σκελετούς για τους προηγούμενους. Εννοεί να αμφισβητήσει, να ξηλώσει κατ' ουσίαν το δεδομένο πολιτικο-οικονομικο-μιντιακό κατεστημένο, όπως το ξέρουμε, όπως μεγαλούργησε για χρόνια και χρόνια. Κι εκεί ακριβώς βρίσκονται οι σκελετοί σε πολιτικές ντουλάπες και σε κομματικά σεντούκια. Εκεί είναι που κυριαρχεί ο πανικός ότι στην καλύτερη των περιπτώσεων θα σπάσουν οι «ωφέλιμοι» δεσμοί αίματος, ενώ, στη χειρότερη θ' αποκαλυφθούν με πάταγο τα βαρέως ημαρτημένα. Είναι γι' αυτό που όλοι παρατάσσονται πολεμικά κατά του παρείσακτου. Τα κόμματα σε αγαστή αντικυβερνητική συμπαράταξη. Τα δε κάθε λογής συμφέροντα, δια των εις χείρας τους «μέσων», σε αντι-ΣΥΡΙΖΑ παραλήρημα διαρκείας.
Κι αφού δεν τους έκατσε το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης». Κι αφού βλέπουν πως δεν τους κάθεται και το άλλο σενάριο, το εναλλακτικό, για άλλη κυβέρνηση από την παρούσα Βουλή (οικουμενική ή ό,τι να 'ναι τέλος πάντων). Το σχέδιο τώρα, το έσχατο, είναι να τον γκρεμίσουν, εδώ και τώρα, τον αναιδέστατο. Τον προκλητικά ανευλαβή, που δεν σέβεται καν τις παραδόσεις. Την πολιτική παράδοση δεκαετιών, όπως χτίστηκε με χίλιους κόπους ανάμεσα στη θεσμική, την παραθεσμική και την εξωθεσμική νομενκλατούρα του τόπου. Και που, όπως εντυπωσιακά αποκαλύφθηκε την περασμένη Τρίτη το βράδυ στη Βουλή, τόχει βάλει αμέτι μωχαμέτι, ο σφετεριστής που λέγαμε, να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Να τα τινάξει όλα στον αέρα.
Εδώ που τα λέμε, δεν είχαν, και δεν έχουν, άλλη επιλογή. Προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή. Προκειμένου να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Προκειμένου να συντηρήσουν τα «δικαιώματά» τους. Από κοινού συμφέροντος ορμώμενοι λοιπόν, και σε καταφανώς στενότατη μεταξύ τους συνέργεια, παίζουν τώρα όλοι μαζί τα ρέστα τους. Αυτά τα ρέστα που, να το θυμηθείτε, δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα, σ' ολόκληρο το θεαματικό τους μεγαλείο. Τα ρέστα τους, κι ό,τι βγει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου