Γιατί πυροβολούν τον Μουζέλη
Χρήστος Μαχαίρας
Η μεταχείριση που επιφύλαξαν τις τελευταίες μέρες γνωστοί "αναλυτές" του διαδικτύου στον Νίκο Μουζέλη, πιστοποιεί με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τη βύθιση του δημόσιου λόγου στα βάθη του φανατισμού, αν όχι και του μίσους.
Διανοούμενος με εκσυγχρονιστικό παρελθόν και κεντροαριστερή ταυτότητα, ο γνωστός καθηγητής βρέθηκε στη δίνη μιας απίθανης πολεμικής, που έφθασε στο σημείο να αμφισβητεί όχι μόνο την πολιτική ευθικρισία του, αλλά και την ίδια την ηθική ακεραιότητά του.
Αφορμή του βίαιου αυτού bullying, στο οποίο πρωταγωνίστησαν μεταξύ άλλων και στελέχη της Κεντροαριστεράς που συνυπήρξαν με τον κ. Μουζέλη στο εγχείρημα των "58", υπήρξε η συμμετοχή του στην Επιτροπή Διαλόγου για τη συνταγματική αναθεώρηση που συνέστησε ο πρωθυπουργός. Το γεγονός, σε συνδυασμό με την κριτική υποστήριξη που παρέσχε ο καθηγητής στην κυβέρνηση, προκάλεσε την οργή όσων θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ πηγή όλων των δεινών της χώρας και κατέστησε έναν από τους δημοφιλέστερους κάποτε διανοούμενους της κεντροαριστεράς persona non grata.
Πρόσωπα που άλλες εποχές έπιναν εκσυγχρονιστικό νερό στο όνομά του Μουζέλη και θεωρούσαν την παρουσία και τις απόψεις του συγκριτικό πλεονέκτημα του συγκεκριμένου χώρου, θεώρησαν casus belli τον συγχρωτισμό του με στελέχη της κυβέρνησης και αντιμετώπισαν τη στάση του ως αυτομόληση σε εχθρικές δυνάμεις.
Ο καθηγητής διαπομπεύθηκε από τους εγχώριους αποκλειστικούς αντιπροσώπους του Μοντεσκιέ και του Βολτέρου όχι για αυτά που είπε, αλλά για το θράσος του να συνομιλήσει με την άλλη πλευρά. Δεν σχολιάστηκε - λοιδωρήθηκε! Στοχοποιήθηκε από πρόσωπα που το πρωί καταγγέλλουν τον σταλινισμό και το απόγευμα αναπαράγουν τις πιο μαύρες όψεις του, ξεσκονίζοντας, αυτοί οι αστέρες της ανανέωσης, τις παρακαταθήκες του Ζαχαριάδη: "ή μεθ' ημών ή καθ' ημών".
Δεν είναι η πρώτη φορά, άλλωστε - ούτε θα είναι και η τελευταία - που ο μανιχαισμός χωρίς όρια δηλητηριάζει τη δημόσια ζωή. Όπως ο αντιπολιτευόμενος ΣΥΡΙΖΑ επένδυσε στη λογική των μηδενικών ανοχών και ανέδειξε την πολεμική ρητορική σε κυρίαρχο λόγο, έτσι και η σημερινή αντιπολίτευση, ανακυκλώνει τη συνταγή των μετώπων και δαιμονοποιεί την Αριστερά, εικονογραφώντας την ως ένα εσμό ατάκτων, που συνέχει απλώς και μόνο η νομή της εξουσίας.
Η αισθητική του πολιτικού κατς εισβάλλει στη σκηνή και αναπαριστά τον Τσίπρα όχι ως πολιτικό αντίπαλο, αλλά ως «μεταμφιεσμένο Ερντογάν», που επιδιώκει να καταλύσει τη δημοκρατία και να εγκαθιδρύσει από την πίσω πόρτα ένα ανελεύθερο καθεστώς.
Η αντίληψη των δυο κόσμων, του σκότους και του φωτός, των δικών μας παιδιών και των ξένων, δεν ανακαλύφθηκε προφανώς επί μνημονίων. Καλλιεργήθηκε με φροντίδα από όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές φυλές, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Αν σήμερα η ακραία πόλωση αποκτά νέα χαρακτηριστικά – και κατά τούτο γίνεται και περισσότερο επικίνδυνη – είναι, επειδή, σε μια στιγμή που η χώρα με δυσκολία κρατάει το κεφάλι έξω από το νερό, ο σπόρος του διχασμού περνάει κατευθείαν στην κοινωνία και απειλεί να χωρίσει τους πολίτες σε δύο μπλοκ αλληλομισούμενα.
Μεγάλο μέρος διαμορφωτών της κοινής γνώμης και πολιτικών στελεχών του μεσαίου χώρου βασίζει την πολιτική αφήγηση του στην πλήρη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, που εγκαλείται ως ο φορέας του απόλυτου πολιτικού κακού.
Αργά αλλά σταθερά ο δημόσιος διάλογος μοιάζει με τηλεόραση που «παίζει», με κλειστή τη φωνή. Τι χρειάζεται άλλωστε; Ο φανατισμός έχει το δικό του υπόκωφο ήχο, που καλύπτει συνήθως τα πάντα.
Κι όμως. Η πολιτική διαπάλη -ακόμα και η σκληρότερη- είναι οξυγόνο για τη δημοκρατία. Οι σπονδές στο μίσος που εκδηλώνονται επ αφορμή και της υπόθεσης Μουζέλη, είναι δηλητήριο, χωρίς αντίδοτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου