Ο Τραμπ είναι το σύμπτωμα, η ασθένεια είναι άλλη...
Γιώργος Τσιάρας
Για τον Τραμπ έχω γράψει –και σε τούτη δω τη στήλη γνώμης, και σε ρεπορτάζ– τα χειρότερα, εδώ και ενάμιση χρόνο, και σε αντίθεση με πολλούς πολιτικούς και δημοσιογράφους σε όλο τον κόσμο, που μετά τον απρόσμενο θρίαμβό του καταπίνουν τη γλώσσα τους και στήνονται στην ουρά για να φιλήσουν ευλαβικά το δαχτυλίδι του νέου πλανητάρχη, δεν παίρνω τίποτε πίσω.
Οπως είχε γράψει κάποια στιγμή και η Washington Post, που τώρα τα... μαζεύει, ο Τραμπ εκφράζει ό,τι χειρότερο υπάρχει στην αμερικανική κουλτούρα - τον επιθετικό ρατσισμό και την ξενοφοβία, το μισογύνικο «ματσίσμo», που βλέπει τις γυναίκες σαν τρόπαια, την αταβιστική λατρεία των όπλων και της βίας, την αποθέωση του τηλεοπτικού κιτς και του χλιδάτου ατομιστικού λαϊφστάιλ απέναντι σε κάθε ίχνος πνευματικότητας, συλλογικότητας και αλληλεγγύης.
Είναι, αν θέλετε, η προσωποποίηση του «καζίνο-καπιταλισμού»-ζόμπι, της ατομικής ευημερίας σε βάρος κάθε έννοιας κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης.
Ομως ο Τραμπ δεν κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα - το αντίθετο: Ναι μεν πήρε τελικά καμιά διακοσαριά χιλιάδες λιγότερες ψήφους από τη μοιραία Χίλαρι, σε παναμερικανικό επίπεδο, αλλά η πικρή, άβολη αλήθεια είναι πως με βάση το υπάρχον εκλογικό σύστημα κέρδισε καθαρά, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και έχοντας απέναντί του όχι μόνο την πλειοψηφία των αμερικανικών και διεθνών ΜΜΕ, αλλά και των περισσότερων πρωτοκλασάτων στελεχών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τον εμποδίσουν.
Απέδειξε, με άλλα λόγια, την πλήρη χρεοκοπία τού κατά Τσόμσκι «μηχανισμού κατασκευής της συναίνεσης», κινητοποιώντας με τον τσαμπουκά και τον ανοιχτά διχαστικό του λόγο εκατομμύρια ανθρώπους που αηδιάζουν και μόνο στη σκέψη της «παραδοσιακής», συστημικής πολιτικής, αλλά την Τρίτη πήγαν ομαδικά να τον ψηφίσουν, ελπίζοντας πως θα εκδικηθεί για λογαριασμό τους το σάπιο σύστημα που τους κατέστρεψε...
Δεν ξέρω τι θα κάνει στην εξωτερική πολιτική – η Αμερική δεν είναι καΐκι για να στρίψει μέσα σε μια νύχτα, είναι πυραυλοκίνητο αεροπλανοφόρο φορτωμένο τζετ και πυραύλους και διοικούμενο από μια αυτοκρατορική γραφειοκρατία και ένα δαιδαλώδες σύστημα πολιτικο-στρατο-επιχειρηματικής διαπλοκής, που έχει αποδεδειγμένα τον τρόπο του να ακυρώνει στην πράξη ακόμη και τις καλύτερες προθέσεις του πολιτικού προσωπικού της.
Κάτι μου λέει ότι κι αυτός, όπως τόσοι και τόσοι πρόεδροι πριν από αυτόν –με κορυφαίο ίσως πρόσφατο παράδειγμα τον τόσο ελπιδοφόρο, αρχικά, προκάτοχό του–, θα «καταπιεί» πολλές από τις υποσχέσεις του, ιδίως όσες πηγαίνουν κόντρα σε μόνιμες σταθερές του αμερικανικού ιμπέριουμ, όπως είναι λόγου χάρη η πρόθεσή του για απαξίωση του ΝΑΤΟ και «εγκάρδια συνεννόηση» με την πουτινική Ρωσία, και βέβαια τα περί μονομερούς εγκατάλειψης των «λεόντειων» εμπορικών συμφωνιών με τον υπόλοιπο πλανήτη, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της παγκοσμιοποίησης.
Ξέρω όμως με σιγουριά, από τη μακρά πορεία του «καζινά» Τραμπ στον επιχειρηματικό στίβο, αλλά και την περσόνα του σκληρού κοινωνικού δαρβινιστή (ξέρετε, «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι τίποτε») που έχτισε επί 14 χρόνια στο τιμόνι του τηλεοπτικού «Μαθητευόμενου», μια περσόνα που κυριολεκτικά τον εκτόξευσε στην εξουσία, τι σκοπεύει να κάνει εντός των αμερικανικών συνόρων.
Και αυτό είναι η πλήρης κατάργηση ακόμη και των τελευταίων εργασιακών δικαιωμάτων και κανόνων προστασίας του περιβάλλοντος, στο όνομα της μεγιστοποίησης του επιχειρηματικού κέρδους, το ακόμη αγριότερο κυνήγι των μεταναστών και των μειονοτήτων, που ήδη αναγορεύθηκαν σε «εσωτερικό εχθρό», και πρωτίστως η εξαφάνιση των ύστατων βοηθημάτων και «διχτυών ασφαλείας» για τα δεκάδες εκατομμύρια των άπορων, ανασφάλιστων, αναπόδραστα νεόπτωχων Αμερικανών, που τις τελευταίες δεκαετίες έχασαν τα σπίτια και τις δουλειές τους και ζουν χάρη στα κουπόνια τροφίμων, όντας επί της ουσίας εξόριστοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα.
Και επειδή τα ξέρω καλά όλα αυτά, αρνούμαι να «πέσω από τα σύννεφα» και να αποδώσω την επικράτηση Τραμπ σε κάποια ξαφνική «στροφή» των Αμερικανών ψηφοφόρων προς τον λαϊκισμό και τον σκοταδισμό, ούτε βέβαια να ενστερνιστώ τους φόβους πολλών αριστερών και «αριστερών» οργανικών διανοουμένων, για δήθεν «μετάσταση» των ακροδεξιών μηνυμάτων του στην Ευρώπη.
Και ο λόγος είναι πως δεν χρειάζεται καμιά μετάσταση, αφού τα υπόγεια ρεύματα μισαλλοδοξίας και οργής που στέλνουν σήμερα τον γραβατωμένο ακροδεξιό Τραμπ-ούκο της ιστορίας μας απ’ το Μανχάταν στην Ουάσινγκτον δεν είναι ούτε καινούργια ούτε αμιγώς αμερικανικά.
Είναι τα ίδια δυσώδη ρεύματα που βλέπουμε γύρω μας παντού στην Ευρώπη: τα ίδια ρεύματα που επέβαλαν τον μπερλουσκονισμό στην Ιταλία, που έχουν φέρει τη Μαρίν Λεπέν να προηγείται στην προεδρική κούρσα της Γαλλίας, που επιτρέπουν στον Πούτιν και τον Ερντογάν να κυβερνούν σαν δημοκρατικοί δικτάτορες και που στρέφουν -για να μην ξεχνιόμαστε- εκατοντάδες χιλιάδες «Ελληναράδες» συμπολίτες μας στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.
Ο Τραμπ είναι το τοπικό σύμπτωμα κι όχι η παγκόσμια ασθένεια, που είναι η υποβάθμιση της ανθρώπινης εργασίας και αξιοπρέπειας λόγω της υπερεθνικής νεοφιλελεύθερης ατζέντας και της χωρίς όρια παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου, αλλά και της δίκοπης τεχνολογικής «προόδου», που καθιστά δευτερεύοντα τον ανθρώπινο παράγοντα και απαξιώνει την ανάγκη για στοιχειώδη έστω κοινωνική δικαιοσύνη και συνοχή.
Η σπουδαία Χάνα Αρεντ έχει περιγράψει καλύτερα από τον καθένα πως η πραγματική αιτία για το μεγαλύτερο κακό στην ιστορία της ανθρωπότητας, δηλαδή τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα με τα 50-70 εκατομμύρια νεκρούς, δεν ήταν η άνοδος του Χίτλερ, αλλά ο βαθμός στον οποίο ο γερμανικός λαός «προετοιμάστηκε» ψυχολογικά μέσα από την ήττα των Βερσαλιών και τη Μεγάλη Υφεση του 1929 να αποδεχτεί και να υπηρετήσει το μισαλλόδοξο, απάνθρωπο όραμα του πρώην δεκανέα από το Λιντς.
Αυτή την «κοινοτοπία του κακού» είναι που φοβάμαι περισσότερο - και αυτός ο φόβος ομολογώ πως δεν θα ήταν μικρότερος, αν την Τρίτη είχε εκλεγεί η «γερακίνα» Κλίντον...
*«Καλημέρα, Αμερική»: μια καταπληκτική γελοιογραφία του Αυστραλού David Rowe, τα λέει όλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου