Πουλάνε τρέλα
Τάσος Παππάς
Μερικές φορές αναρωτιέσαι αν κάποιοι τύποι που κατέχουν κορυφαία πόστα εξουσίας και παίρνουν αποφάσεις οι οποίες επηρεάζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, είναι μυαλοφυγόδικοι ή απλώς φανατικοί.
Και αναρωτιέσαι, γιατί διαπιστώνεις ότι λένε πράγματα που συγκρούονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, χθες είχαμε το άρθρο του Πολ Τόμσεν για το ελληνικό πρόβλημα. Τι μας λέει ο επικεφαλής του ευρωπαϊκού τμήματος του ΔΝΤ;
Εχουμε πολύ υψηλό αφορολόγητο όριο, είμαστε εξωφρενικά γενναιόδωροι με τους συνταξιούχους, χαριζόμαστε σκανδαλωδώς στη μεσαία τάξη, δεν αναδιαρθρώνουμε τον δημόσιο τομέα, δεν επιτρέπουμε τις ομαδικές απολύσεις.
Ο ίδιος άνθρωπος είχε διεκτραγωδήσει την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία και στα μέσα μεταφοράς, επισημαίνοντας ότι η μείωση των δημοσίων δαπανών έχει προκαλέσει εκτεταμένες ζημιές. Βγάλτε συμπέρασμα.
Ας το επιχειρήσουμε:
Με αυτά που υποστηρίζει σήμερα ο Τόμσεν είναι σαν να παραδέχεται (και ας μην το ομολογεί) ότι τα προγράμματα «διάσωσης» που εφαρμόστηκαν (και με ευθύνη του οργανισμού στον οποίο ανήκει) απέτυχαν παταγωδώς.
Τρεις είναι οι ερμηνείες: είτε οι εμπνευστές των σχεδίων είναι σκιτζήδες και πρέπει να απολυθούν (χωρίς μπόνους) είτε το πολιτικό προσωπικό που ανέλαβε να τα υλοποιήσει είναι ανίκανο (δεν έχουμε άλλο, τους δοκιμάσαμε όλους) είτε η χώρα αυτή -όποιο κόμμα κι αν τη διοικεί- δεν είναι μεταρρυθμίσιμη, έτσι όπως αντιλαμβάνονται τις μεταρρυθμίσεις οι δανειστές (οπότε να χωρίσουμε τα τσανάκια μας με την ευρωζώνη).
Ας πούμε πως κάνουμε ό,τι μας συστήνει ο κ. Τόμσεν: μειώνουμε το αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, αναδιαρθρώνουμε τον δημόσιο τομέα (για να μην κοροϊδευόμαστε, εννοεί να πάμε σε απολύσεις), ρίχνουμε κι άλλο τις κύριες συντάξεις, εξαφανίζουμε τις επικουρικές, στριμώχνουμε ακόμη περισσότερο τη μεσαία τάξη γιατί την έχουμε παραχαϊδέψει, επιτρέπουμε τις ομαδικές απολύσεις, δεν επιμένουμε στο θέμα των συλλογικών συμβάσεων, ελπίζοντας ότι σε βάθος χρόνου (άγνωστο πότε) η κατάσταση θα βελτιωθεί θεαματικά και η οικονομία θα μπει επιτέλους στον ενάρετο κύκλο της ανάπτυξης και της ευημερίας.
Οικονομολόγος είναι ο κ. Τόμσεν και οφείλει να ξέρει ότι η έννοια «σε βάθος χρόνου» είναι ελαστική και επιρρεπής σε διακυμάνσεις. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί κάτι χειροπιαστό για το μέλλον.
Μήπως όμως να δούμε τι θα συμβεί στον «κοντό χρόνο» με τα μέτρα που εισηγείται; Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει ούτε Μαρξ ούτε Χάγεκ για να καταλάβεις πού θα πάει η ιστορία.
Τα εισοδήματα θα μειωθούν, η ανεργία θα αυξηθεί, η φτώχεια θα διευρυνθεί, η ανασφάλεια θα γενικευτεί, η ασθμαίνουσα κατανάλωση θα υποστεί βαρύ πλήγμα, το αναιμικό ασφαλιστικό σύστημα θα δεχτεί τη χαριστική βολή, το κράτος θα χάσει έσοδα, οι δαπάνες για την Παιδεία και την Υγεία θα συρρικνωθούν.
Ωστόσο, μην πανικοβάλλεστε και κυρίως μην εξεγερθείτε. Υπάρχει το «βάθος χρόνου».
Ανάγωγα
«Να φύγει η κυβέρνηση για να γλιτώσει η χώρα την καταστροφή» λένε τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Να φύγει επιτέλους για να ηρεμήσουν. Πώς όμως να φύγει; Με εκλογές, λέει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Οχι, απαντά η Φώφη Γεννηματά και εισηγείται κυβέρνηση ευρείας πλειοψηφίας από την παρούσα Βουλή. Τρίχες είναι όλα αυτά, αντιτείνει ο κ. Λεβέντης και προτείνει οικουμενική εδώ και τώρα.
Εχω καλύτερη ιδέα, πετάγεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος: Πρώτα εκλογές και μετά κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία θα συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ - εξαγνισμένος πια αφού θα έχει ηττηθεί.
Μήπως να ρωτάγαμε τον Σόιμπλε για το τι θέλει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου