Ποιος διοικεί αυτό το κόμμα;
Τάσος Παππάς
Η επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη να βάλει επιτακτικά ζήτημα πρόωρων εκλογών λίγες βδομάδες μετά την ανάδειξή του στη θέση του προέδρου της Ν.Δ. δεν οφειλόταν, όπως πολλοί πιστεύουν, στην πρεμούρα του να γίνει πρωθυπουργός για να συνεχίσει την παράδοση της οικογένειας.
Ηταν ειλικρινής όταν δήλωνε: «Δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός». Ωστόσο, δεν θα μπορούσε να είναι συνεπής. Δύο λόγοι τον υποχρέωσαν να ακολουθήσει διαφορετική γραμμή.
Ο πρώτος ήταν η απαίτηση της ισχυρής δεξιάς πτέρυγας (κρυφός αρχηγός της ο Αντ. Σαμαράς, φανερός ο Αδ. Γεωργιάδης) να μην αφήσει ο Κυρ. Μητσοτάκης κανένα περιθώριο στον Τσίπρα να ανασάνει, να εγκαταλείψει κάθε ιδέα για εθνική συνεννόηση (τις πρώτες μέρες αυτή ήταν η ρητορική του κ. Μητσοτάκη), να πιέσει με όλα τα μέσα, να πολώσει το κλίμα ώστε να δημιουργηθεί μείζον πολιτικό πρόβλημα, να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές για να πάρει το κόμμα τη ρεβάνς και να κλείσει η αριστερή παρένθεση. Ηταν το αντάλλαγμα που του ζήτησαν για να τον στηρίξουν στην αντιπαράθεση με τον Β. Μεϊμαράκη. Ο δεύτερος λόγος ήταν η πάση θυσία διατήρηση της συνοχής της παράταξης.
Οταν αλλάζουν τα πράγματα στην κορυφή ενός μεγάλου κόμματος, ο νέος αρχηγός, αν μάλιστα δεν τον ευνοούν οι εσωκομματικοί συσχετισμοί και δεν έχει ούτε τον χρόνο ούτε τις απαραίτητες εφεδρείες για να ανατρέψει σταδιακά και με στοχευμένες κινήσεις τις ισορροπίες, είναι αναγκασμένος, για να κρατήσει συσπειρωμένες τις δυνάμεις, να δημιουργήσει την αίσθηση ότι είναι ζήτημα μηνών η επιστροφή στην εξουσία. Οι φανατικοί (στελέχη και οπαδοί) ζουν για να δουν τους αντιπάλους τους να ταπεινώνονται και να απολογούνται στο Ειδικό Δικαστήριο.
Σε ένα τέτοιο κλίμα αναμονής και υψηλών προσδοκιών, οι ιδεολογικές αναζητήσεις, οι προβληματισμοί για τη στρατηγική, οι ανησυχίες για την προγραμματική αφλογιστία, οι κριτικές για την παραληρηματική συμπεριφορά κορυφαίων παραγόντων και φυσικά οι προτάσεις για γενναία και λυτρωτική αυτοκριτική θεωρούνται περιττή πολυτέλεια, αν δεν είναι ύποπτες ότι ρίχνουν νερό στον μύλο του εχθρού.
Γιατί, αν επικρατήσουν, θα υπάρξει εσωστρέφεια, θα κλονιστεί η εμπιστοσύνη του κόσμου και έτσι θα παραταθεί η παραμονή στην εξουσία της «πιο επικίνδυνης κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος από το 1974». Το συγκεκριμένο σχήμα λειτούργησε.
Τα λάθη και οι ερασιτεχνισμοί της κυβέρνησης, το υπερβολικό, στα όρια της παρεξήγησης, λιβάνισμα από τα περισσότερα δίκτυα ενημέρωσης και οι δυσκολίες στη διαπραγμάτευση εκτίναξαν την επιρροή της Ν.Δ. (δημοσκοπικώς) και έδωσαν κύρος στο αίτημα για πρόωρες εκλογές. Παρ’ όλα αυτά η εικόνα συμπάγειας δεν είναι ακριβής.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι καραμανλικοί δεν αισθάνονται άνετα. Οι ακρότητες του Αδώνιδος Γεωργιάδη και η αμφισβήτηση της πενταετίας Καραμανλή τούς έχουν ενοχλήσει. Απαίτησαν από τον κ. Μητσοτάκη να μαζέψει τον αντιπρόεδρό του και να αποκαταστήσει την τάξη ως προς την περίοδο 2004-2009.
Κάτι που διστάζει να κάνει, ενισχύοντας έτσι την εντύπωση ότι είναι όμηρος. Γι’ αυτό ξεκίνησε η αμφισβήτηση. Και θα κλιμακωθεί αν το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών απομακρυνθεί. Στην περίπτωση αυτή θα κληθεί να αναμετρηθεί με τον πειρασμό να απαντήσει με διοικητικά μέτρα κατά των διαφωνούντων για να αποδείξει ότι είναι ο κυρίαρχος.
Ανάγωγα
Αχ, αυτά τα οικογενειακά περιβάλλοντα των ηγετών πόσες ζημιές κάνουν. Ο Φιγιόν τάιζε με δημόσιο χρήμα, χωρίς να το δηλώνει, τη σύζυγο και τα δύο παιδιά του. Τώρα τον ψάχνει η Δικαιοσύνη.
Ο πατέρας του Ρέντσι μεσολαβούσε για να παίρνουν δουλειές από το Δημόσιο φίλοι του επιχειρηματίες. Το προσόν του; Ο γιος του ήταν πρωθυπουργός. Κι αυτόν τον ψάχνει η Δικαιοσύνη. Και εγώ που νόμιζα πως μόνο στη βαλκανική Ελλάδα υπάρχουν τα φαινόμενα της οικογενειοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου