Θεοδωράκης & Ν.Δ.: Να φιμώσουμε τους «κακούς»
Τσαουσίδης Κλέαρχος
Είμαστε στο 2017; Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, ειδικά τα σχετικά με επιθέσεις σε βάρος του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Νίκου Αγγελίδη, αλλά και η σταδιακή παγίωση της νέας γλώσσας τού καρτέλ της παραπληροφόρησης, ενός εργαλείου στρέβλωσης που μετατρέπει το θετικό σε αρνητικό και το έγκλημα του παρελθόντος σε εθνική επιτυχία, μάλλον στα τέλη της δεκαετίας του ’40 μας γυρίζουν. Όταν, δηλαδή, ο Ψυχρός Πόλεμος διαδεχόταν τον Παγκόσμιο Πόλεμο επιβάλλοντας εκατέρωθεν, σε Ανατολή και Δύση, καθεστώτα αυταρχικά, με κύριο χαρακτηριστικό την κυριαρχία της ιστορίας των νικητών και την εξαφάνιση κάθε φωνής που δεν συνάδει με την επίσημη «γλώσσα».
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μια θεμελιώδης διαφορά. Ακόμη και τότε, στις χώρες που επιβίωνε η αστική δημοκρατία, τα δυο σκληρά μπλοκ, του ληστρικού και του κρατικού καπιταλισμού, δεν μπορούσαν να φιμώσουν τους πάντε
"Liberation" όπως...
Σήμερα, ακόμη και σε χώρες όπου επιβιώνουν οι βασικές αρχές της Δημοκρατίας, οι πανίσχυροι καπιταλιστές ή ολιγάρχες -διαλέγετε και παίρνετε- έχουν προσθέσει στο χαρτοφυλάκιό τους τα πιο ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης που υπήρχαν (όπως για παράδειγμα τη γαλλική “Liberation”), μετατρέποντάς τα σε δουλικά εξαρτήματα του πανίσχυρου τραπεζικού ή μεταπρατικού κεφαλαίου. Θυμίζω ότι η “Liberation” ανήκει εδώ και χρόνια στους Ρότσιλντ, τους εργοδότες δηλαδή και του νέου Γάλλου προέδρου κ.λπ.! Σε άρθρο, η εφημερίδα -καπηλευόμενη την αριστερή της προϊστορία- έβαλε τίτλο: «Μελανσόν: Βγάλε τουλάχιστον το κόκκινο τρίγωνο από το πέτο». Δηλαδή οι τζουτζέδες των ισχυρότερων ίσως τραπεζιτών του κόσμου «μαλώνουν» τον υποψήφιο της Αριστεράς διότι δεν θέλησε να πάρει την ντουντούκα και να φωνάζει «Ζήτω ο Μακρόν». Μου θυμίζουν κάτι πρώην «Ρηγάδες».
Εδώ, στην Ελλάδα, ο απελπισμένος ομοϊδεάτης (κατά δήλωσή του) του Μακρόν, ο Σταύρος Θεοδωράκης που δήλωνε δημοσιογράφος, διέπραξε τη μεγαλύτερη απρέπεια στο επάγγελμα που καλύτερα ή χειρότερα υπηρετήσαμε όλοι. Εβαλε στο στόμα του δημοσιογράφου της ΕΡΤ, σαν προσωπική του άποψη, τη φράση ότι Λεπέν και Μακρόν είναι περίπου το ίδιο, παραλείποντας την εισαγωγική φράση «...είναι πολλοί που λένε ότι μεταξύ δύο πολύ κακών υποψηφίων επικράτησε ο λίγο χειρότερος».
Εδώ μιλάμε για «1984». Τουλάχιστον. Διότι ο αρχηγός του Ποταμιού απαίτησε να κοπεί το ψωμί του συναδέρφου του, περίπου σαν πληροφοριοδότης. Ποιος; Ο κ. Θεοδωράκης, που έτρωγε παντεσπάνι στην ΕΡΤ...
Φυσικά, από κοντά κι ο υπαρχηγός του Άδωνη Γεωργιάδη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που τουλάχιστον φρόντισε η λάσπη που πέταξε να προέρχεται από το... κόμμα κι όχι από το στόμα του.
Αν, όμως, σήμερα κάνουμε μια έρευνα για το τι είπε ο συνάδερφος της ΕΡΤ, αμφιβάλλετε ότι η πλειοψηφία του κόσμου θα υιοθετήσει την άποψη των Θεοδωράκη - Μητσοτάκη; Άρα;
«Η άγνοια είναι δύναμη», έγραφε -το 1949- ο Τζορτζ Όργουελ, στο «1984». Ήταν το τρίτο σύνθημα του Μεγάλου Αδερφού (τα άλλα δυο ήταν «Ο πόλεμος είναι ειρήνη» και «Η ελευθερία είναι σκλαβιά»). Δεν ξέρω αν ο κ. Θεοδωράκης προβλέπει στο πρόγραμμά του κόμματός του την ίδρυση «υπουργείου Αλήθειας» (δηλαδή διαστρέβλωσης), αλλά προφανώς δεν θα του κακοφαινόταν, ως συνιστώσα της Ν.Δ.
Δεξιοί σταλινικοί
Αυτό που συμβαίνει θυμίζει κι έναν ακόμη συγγραφέα: τον Βικτόρ Σερζ, που στο μυθιστόρημά του «Υπόθεση Τουλάγεφ»* μας δίνει την πιο ζοφερή εικόνα του καθεστώτος το οποίο ξεφτίλισε την έννοια του σοσιαλισμού. Σκεφτείτε ότι ενώ το βιβλίο τέλειωσε το 1942, στη Γαλλία κατάφερε να εκδοθεί (ξεπερνώντας το veto του ΚΚΓ) το 1952 και στην Ελλάδα το ...2007. Κι ας θεωρείται κορυφαίο έργο του 20ού αιώνα.
Μα θα μου πείτε, ο Όργουελ, ο Κέσλερ, ο Σερζ, ξεφώνισαν τον σταλινισμό ενώ οι κ.κ. Θεοδωράκης και Μητσοτάκης είναι δεξιοί. Ε, και; Γιατί, οι σταλινικοί ήταν αριστεροί;
Εξάλλου, αν η υιοθέτηση της μανιέρας ενός καλλιτέχνη είναι κάτι δύσκολο στην Τέχνη, στην άσκηση της εξουσίας είναι πολύ εύκολο. Η «θεωρητική» προσέγγιση του Γκέμπελς σε τι διαφέρει από αυτήν του Μπέρια, του Μανιαδάκη ή του μέντορα του κ. Αδωνη, του φασίστα Παττακού;
Το θέμα έχει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι η αγωνία του δεξιού κατεστημένου να αποφύγει τις ρωγμές στο επικοινωνιακό του οπλοστάσιο. Θέλουν να σβήσουν πάλι την ΕΡΤ, καταγγέλλουν την κυβέρνηση διότι αφήνει τον ΔΟΛ (των απλήρωτων, από τον δύστυχο Ψυχάρη) να σβήσει αλλά αρνούνται να αγοράσει ο κ. Σαββίδης -με την ολόθερμη συναίνεση της οικογένειας Μπόμπολα- τον «Πήγασο», των εκατοντάδων επίσης απλήρωτων εργαζομένων. Προδικάζουν ότι έτσι γεννιέται η νέα διαπλοκή, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Τουλάχιστον εμμέσως πλην σαφώς παραδέχονται ότι η παλιά διαπλοκή είναι δική τους, κατάδική τους.
Κάτι είναι κι αυτό. Μπορεί να ακούμε και καμιά αλήθεια για τον ΠΑΟΚ.
* Υπόθεση Τουλάγεφ, Μετάφραση: Τιτίκα Δημητρούλια, Αθήνα: Scripta, 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου