Γιάνης Βαρουφάκης: Ένα... παιδί στο δωμάτιο
Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Εσείς, αλήθεια, ποια λαϊκή ρήση προτιμάτε; Τα... περσινά, ξινά σταφύλια; Το... τι είχες Γιάννη - τι είχα πάντα; Ή μήπως σας πάει καλύτερα το... δουλειά δεν είχε ο διάολος. Όποια και αν επιλέξετε, έρχεται γάντι με αυτά που συμβαίνουν τελευταία, γύρω από τον Γιάνη Βαρουφάκη. Τον πρώην υπουργό Οικονομικών, τον μονίμως εκρηκτικό πολιτικό και τον συνήθως... φευγάτο οικονομολόγο, ο οποίος επανεμφανίστηκε ως συγγραφέας. Το νέο του πόνημα «Ενήλικες στο δωμάτιο», όπως προκύπτει από τις επιλεκτικές προδημοσιεύσεις στον Τύπο, φιλοδοξεί να αποκαλύψει όσα έγιναν το θερμό καλοκαίρι του 2015, αλλά μάλλον αυτό που καταφέρνει τελικά είναι να κάνει θόρυβο και να πυροδοτήσει μια αχρείαστη και άνευ ουσίας πολιτική αντιπαράθεση. Με στόμφο πολλών καρδιναλίων και χωρίς ενδοιασμούς παρουσιάζει συνομιλίες που υποκλάπηκαν και περιγράφει άλλες, υπαρκτές ή ανύπαρκτες, ουδείς το γνωρίζει αυτό, με μοναδικό στόχο να δικαιώσει εκ των υστέρων τις επιλογές του. Με γραφή, μείγμα μεγαλομανίας, μικροπρέπειας και οργής, κατακεραυνώνει όλους όσοι τον πήρανε χαμπάρι -έστω και αργά- και τον σταμάτησαν πριν πατήσει το κουμπί και κονιορτοποιήσει, όπως πίστευε, τον παγκόσμιο καπιταλισμό, μαζί και την Ελλάδα. Κάτι σαν το «... παιδί στο δωμάτιο», δηλαδή.
Θα μπορούσε κανείς να τα προσπεράσει όλα αυτά ως ανεκτά και αναμενόμενα από έναν Βαρουφάκη, ο οποίος πάντα ήθελε να δίνει την εντύπωση ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια, ακόμα και στις ανοησίες. Αυτό που ξενίζει είναι το ύφος της γραφής και το ήθος που αποπνέει. Όχι τόσο γιατί περιγράφει, όπως περιγράφει, εμπειρίες, εντυπώσεις, υποψίες ακόμα και κάθε είδους κουτσομπολιά. Ούτε μόνο γιατί ο ίδιος, με χαρακτηριστική ευκολία, ξεγράφει τη δική του ιστορία στην Αριστερά, πριν προλάβει καν να γράψει τις πρώτες της σελίδες. Αλλά γιατί μαζί με όλα αυτά διαγράφει την εμπιστοσύνη αυτών που τον επέλεξαν για υπουργό, τις σχέσεις που δημιούργησε σε αυτή τη διαδρομή αλλά και τις προσδοκίες που καλλιέργησε σε μια κοινωνία διψασμένη για ανάσες ζωής και αξιοπρέπειας. Ο Βαρουφάκης άρεσε γιατί τα... έριχνε, «έμπαινε στη μύτη» των Ευρωπαίων, ενοχλούσε όχι με το ξυρισμένο αλλά με το... αγύριστο κεφάλι του. Γιατί έμπαινε με αέρα στην «αρένα» του Eurogroup και ζητούσε αξιοπρέπεια και ανάπτυξη για την Ελλάδα από ένα κογκλάβιο που «έδινε» μόνο προσβολές, φτώχεια και μνημόνια. Γιατί κουνούσε το... μαντήλι -ενίοτε και το δάχτυλο- στα μούτρα του νεοφιλελεύθερου ιερατείου της Ευρωζώνης. Αυτά, κάποτε.
Τώρα, κουνάει το... μαντίλι στον Τσίπρα, που τον ανέσυρε από τα αζήτητα και τον έκανε υπουργό Οικονομικών, ενώ δείχνει και το... δάχτυλο στους ψηφοφόρους της Αριστεράς, που τον ανέδειξαν πρώτο βουλευτή στη Β' Αθηνών. Το χειρότερο είναι ότι, αν και περηφανεύεται ότι είναι μετρ στη... θεωρία των παιγνίων, αφήνεται να γίνει... παίγνιο, σημαία και «χορηγός» στους αντιπολιτευτικούς σχεδιασμούς αυτών που υποτίθεται ότι αντιπάλευε. Γύρω του, πάνω του και με τη συμβολή της πένας του έχει στηθεί ατσούμπαλος χορός ακατάσχετης φλυαρίας, απερίγραπτης ανοησίας και φυσικά απύθμενης υποκρισίας. Κόμματα, και υπο-κόμματα... πρόθυμες ερπύστριες της ενημέρωσης, ευρω-λιγούρηδες και ευρω-κτόνοι, κουτοπόνηροι δεξιοί, αφελείς αριστεροί και παντός καιρού κεντρώοι, όλοι, χορεύουν στον ρυθμό που παίζει ο Βαρουφάκης και γίνονται, με τη σειρά τους, «χορηγοί» του βιβλίου του.
Την ώρα που η χώρα προσπαθεί να σταθεί και πάλι στα πόδια της, δοκιμάζει να βγει στις αγορές και ετοιμάζεται να αποτινάξει τον ζυγό των Μνημονίων και να βγει από την κρίση, όλοι αυτοί, δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα όχι για την πατρίδα αλλά για την παρτίδα τους. Κατασκευάζουν ενόχους για να κρύψουν ενοχές και επιχειρούν να ξαναγράφουν την Ιστορία, ακόμα και την πιο πρόσφατη. Όμως η Ιστορία δεν γράφεται με επιδιώξεις και διαθέσεις κανενός. Γράφεται με τις αποφάσεις και τις επιλογές που καθορίζονται από τον συσχετισμό δυνάμεων κάθε δεδομένη στιγμή και γίνονται κρίσιμες και οριακές όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Αυτές τις αποφάσεις τις πήρε ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, σε αντίθεση με τις προθέσεις, τις διαθέσεις και τις εισηγήσεις του Βαρουφάκη. Επικυρώθηκαν από τις εκλογές και θα κριθούν από τις εξελίξεις και εν τέλει από την Ιστορία. Η οποία έχει να γράψει πολλά και για τον Τσίπρα αλλά και για τον υπουργό Βαρουφάκη. Δεν γνωρίζω αν και τι θα γράψει για τον συγγραφέα Βαρουφάκη και τα πονήματά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου