Τελικά η δικαιοσύνη μόνο τυφλή δεν είναι

Τελικά η δικαιοσύνη μόνο τυφλή δεν είναι

Κουτσοκώστας Γιάννης

Georges Rouault,
Οι τρεις δικαστές, c.1936

Η πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας αφορά κυρίως τους μεγάλους φοροφυγάδες που έχουν γεμίσει τις περίφημες λίστες της φοροδιαφυγής. Αυτοί, όντως, χρειάζονται την παραγραφή και αυτοί ευνοούνται από την απόφαση του ΣτΕ

Πολλοί τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Άλλοι ανάβουν... πούρα και ανοίγουν... σαμπάνιες εις υγείαν των κορόϊδων. Και οι περισσότεροι γρήγορα κατάλαβαν ότι δεν τους αφορά. Το βέβαιον είναι ότι δεν πέρασε απαρατήρητη η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας με την οποία κρίθηκε -και μάλιστα ομόφωνα- ότι είναι αντισυνταγματική η παράταση του χρόνου παραγραφής των φορολογικών αξιώσεων του Δημοσίου πέραν της πενταετίας.

Εκ πρώτης όψεως η απόφαση του ΣτΕ φαίνεται λογική και μοιάζει σωστή με την τυπική έννοια του όρου. Γιατί σε μια ευνομούμενη πολιτεία, σε ένα κανονικό κράτος δικαίου δεν είναι δυνατόν, ούτε πρέπον, οι φορολογούμενοι πολίτες να είναι εσαεί όμηροι της εφορίας. Ούτε είναι σωστό να ζουν, να πολιτεύονται και να αναπτύσσουν την οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα υπό τη δαμόκλειο σπάθη των φορολογικών μηχανισμών του κράτους.

Πρόκειται άραγε περί αυτού; Θα επρόκειτο, αν η Ελλάδα ήταν ένα «κανονικό» κράτος, μια φορολογικά ευνομούμενη πολιτεία, με έναν δίκαιο, αξιόπιστο και αποτελεσματικό φοροελεγκτικό μηχανισμό. Δυστυχώς όμως δεν είναι, τώρα προσπαθεί να γίνει. Και η απόφαση του ΣτΕ, δεδομένων των συνθηκών και ανεξαρτήτως προθέσεων, δεν διευκολύνει αλλά δυσκολεύει την προσπάθεια για φορολογική δικαιοσύνη. Γιατί η παραγραφή δεν αφορά τα συνήθη υποζύγια του φορολογικού συστήματος, τους απλούς εργαζόμενους, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, ούτε αναφέρεται στους... φτωχοδιαβόλους της οικονομίας μας. Οι περισσότεροι από αυτούς και να ήθελαν δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν, ενώ και αυτοί που το κάνουν εύκολα ελέγχονται και ακόμα πιο εύκολα είναι δυνατόν να εντοπιστούν. Αφορά κυρίως τους μεγάλους φοροφυγάδες, αυτούς που έχουν γεμίσει τις περίφημες λίστες της φοροδιαφυγής. Όλοι αυτοί δύσκολα ελέγχονται και ακόμα πιο δύσκολα εντοπίζονται γιατί γνωρίζουν σαν την... τσέπη τους όλες τις πιθανές και απίθανες κρυψώνες του χρήματος στους εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους. Αυτοί, όντως, χρειάζονται την παραγραφή και αυτοί ευνοούνται από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, μοιάζουν δικαιολογημένες και οι αντιδράσεις και οι απορίες για τη σκοπιμότητα και τις επιδιώξεις της συγκεκριμένης απόφασης. Και αναζωπυρώνουν μια διαχρονική συζήτηση και ένα πανάρχαιο ερώτημα: Η Δικαιοσύνη είναι όντως τυφλή; Μάλλον όχι. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι από τους κορυφαίους λειτουργούς της δίνουν την εντύπωση ότι η Δικαιοσύνη... βλέπει, και μάλιστα πολύ καλά, τουλάχιστον από το ένα μάτι, συνήθως το... δεξί. Αυτή έκρινε συνταγματικά τα Μνημόνια, έβαλε φρένο στις τηλεοπτικές άδειες, ανέχεται απαράδεκτες καθυστερήσεις στη δίκη της Χρυσής Αυγής, στην υπόθεση της Siemens, στα εξοπλιστικά και τόσα άλλα. Δικαστικά σώματα και λειτουργοί της δικαιοσύνης είναι που επικρίνονται γιατί άλλοτε καθυστερούν, άλλοτε βιάζονται και άλλοτε εκδίδουν επιλεκτικές αποφάσεις σε υποθέσεις, που έχουν μείζον δικαστικό, οικονομικό και πολιτικό ενδιαφέρον. Δεν είναι όλοι, δεν είναι πολλοί οι δικαστές που λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο. Είναι όμως αρκετοί για να επιβεβαιώσουν σήμερα κάτι που είχε πει από τον 17ο αιώνα ο Γάλλος φιλόσοφος, μαθηματικός και συγγραφέας Μπ. Πασκάλ. Ότι δηλαδή «οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να δώσουν δύναμη στο δίκαιο και έδωσαν το δίκαιο στη δύναμη».

http://www.avgi.gr/