Το «κόμμα της τάξης»
Τάσος Παππάς
Θα ήταν έκπληξη πρώτου μεγέθους (ευχάριστη) αν άλλαζε η Δεξιά τη ρητορική της για τα θέματα τάξης και ασφάλειας. Κάθε φορά που υπάρχει ένα μεγάλο γεγονός παραβατικότητας, επιστρατεύει συγκεκριμένα επιχειρήματα. Δεν θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά στην υπόθεση της δολοφονίας του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου. Είναι εκκωφαντικά συνεπής.
Όταν βρίσκεται μακριά από την εξουσία, προσπαθεί να περάσει την αντίληψη ότι στη χώρα κυριαρχεί η παρανομία, βασιλεύει ο τρόμος, οι πολίτες είναι στο έλεος των συμμοριών, υπάρχουν παντού άβατα, οι κυβερνήσεις είναι επιδεικτικά αδιάφορες και σε ορισμένες περιπτώσεις ύποπτα ανεκτικές απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και η αστυνομία για την οποία δεν λέει κακή κουβέντα εμποδίζεται από τους πολιτικούς προϊσταμένους της να πράξει το καθήκον της.
Τα ίδια έλεγε τη δεκαετία του 1980 εναντίον των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, τα ίδια λέει και τώρα. Ο αρχηγός της βλέπει γενικευμένη ανομία, ο πρώην υπουργός Δημόσιας Τάξης Ν. Δένδιας εκτιμά ότι τα τελευταία 2,5 χρόνια (τέτοια ακρίβεια!) το κράτος έχει χάσει τη μάχη με το έγκλημα (ενώ πριν από τον Ιανουάριο του 2015 όλα ήταν ειδυλλιακά!) και η Ελλάδα αρχίζει να μοιάζει με την Κολομβία, ο Μ. Βορίδης σαλπίζει «φτάνει πια» και υπόσχεται κατάργηση του νόμου Παρασκευόπουλου, ο οποίος επιτρέπει σε εγκληματίες να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να παρανομούν ατιμωρητί. Η στάση της είναι ίδια είτε πρόκειται για το πολιτικό έγκλημα είτε πρόκειται για υποθέσεις του κοινού ποινικού δικαίου.
Θα είχε βάση η κριτική της Δεξιάς, αν τις περιόδους που ήταν στα πράγματα οι επιδόσεις της στα ζητήματα αυτά ήταν εκτυφλωτικές. Δεν ήταν. Κάθε άλλο μάλιστα. Απλώς στην προσπάθειά της να μεταφέρει στα καθ’ ημάς παραδείγματα άλλων χωρών, κάπου έχει χάσει την μπάλα.
Πότε μοιάζουμε με τη Β. Κορέα, πότε με τη Βενεζουέλα, πότε με τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού, τώρα με την Κολομβία. Της έχει ξεφύγει το Ιράκ. Η περιήγησή της στον πλανήτη για να εντοπίσει τα κράτη-παρίες και να κάνει τις συγκρίσεις θα είχε πλάκα, ωστόσο το θέμα δεν προσφέρεται για φτηνά καλαμπούρια.
Το ΠΑΣΟΚ, όμως, που διά της κ. Γεννηματά κινήθηκε σε κοντινό ιδεολογικό άξονα, έπρεπε να είναι πιο μετρημένο. Είχε δεχθεί τέτοιου τύπου καταγγελίες από τη Νέα Δημοκρατία την εποχή που κυβερνούσε. Δεν μπορεί να διαθέτουν τόσο αναιμική μνήμη οι παράγοντες που πλαισιώνουν την επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Και καλά αυτοί που δεν έχουν παραστάσεις γιατί ήταν αγέννητοι ή πιτσιρίκια τη δεκαετία του 1980 –αν και όφειλαν να έχουν μελετήσει την ιστορία του Κινήματος– εκείνοι όμως που γνώρισαν από πρώτο χέρι την πρακτική της συντηρητικής παράταξης και ένιωσαν στο πετσί τους τις χυδαίες επιθέσεις και τους κακόβουλους ισχυρισμούς της Δεξιάς, γιατί σιώπησαν; Γιατί δεν είπαν στους συντρόφους τους ότι το ΠΑΣΟΚ ούτε ήταν ούτε ήθελε να γίνει το «κόμμα της τάξης», όπως αντιλαμβάνεται τη σχετική έννοια η Δεξιά;
Ανάγωγα
Οι Ολλανδοί σοσιαλδημοκράτες συνετρίβησαν. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές εξαφανίστηκαν. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες είχαν τη χειρότερη εκλογική επίδοσή τους μεταπολεμικά. Οι Αυστριακοί σοσιαλδημοκράτες υποχώρησαν. Για το ΠΑΣΟΚ τα ξέρουμε, να μην τα ξαναλέμε. Ιδού τα ολέθρια αποτελέσματα από το πολύ «τάτσι, μίτσι, κότσι» με τη Δεξιά και τoν νεοφιλελευθερισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου