Γράμμα στον Αμίν που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία

Γράμμα στον Αμίν που ήθελε, αλλά δεν κράτησε τη σημαία

Γιώργος- Τυρίκος Εργάς

Αγαπητέ Αμίρ

Δε σε ξέρω, μικρέ μου, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα διαβάσεις ποτέ αυτές τις γραμμές. Έμαθα πως χτες δε σε άφησαν να σηκώσεις τη σημαία της χώρας μας -όπου έχεις καταφύγει πρόσφυγας για να γλιτώσεις πόλεμο και φτώχεια- παρόλο που είχες κληρωθεί να το κάνεις. Να ξέρεις πως δεν συμφωνώ με τις παρελάσεις. Παρόλα αυτά νιώθω θλίψη και ντροπή γιατί σκέφτομαι πως σε αδίκησαν. Θέλω να σου πω πως βλέπω τη σημαία μας -γιατί πάλι αν και πιστεύω πως αυτός ο κόσμος θα προχωρήσει μόνο όταν σύνορα και σημαίες δεν μας χωρίζουν- αυτήν την σημαία έμαθα να την αγαπώ και να δακρύζω βλέποντάς την. 


Ο σταυρός πάνω σε αυτή τη σημαία έφερε πάνω του -σύμφωνα με τη χριστιανική θρησκεία- έναν σπουδαίο επαναστάτη που είπε ένα απλό πράγμα : αγαπάτε ο ένας τον άλλο. Και εννοούσε τους πάντες ανεξάρτητα από φύλο, φυλή, θρησκεία, ανεξάρτητα από ο,τιδήποτε. Λυπάμαι που δεν εισπράττεις αυτήν την αγάπη. Να ξέρεις πως ο Θεός που λατρεύει αυτή η χώρα είχε εβραϊκή καταγωγή, μιλούσε αραμαϊκά -και όχι ελληνικά-, είναι ξένος και πέθανε και εκεί που ήταν ως ξένος και εξόριστος. Τον σκότωσαν οι παπάδες και οι πολιτικοί της εποχής του γιατί έλεγε αλήθειες.

Το λευκό και το μπλε στη σημαία μου συμβολίζει τη θάλασσα και τον ουρανό. Πάνω σε αυτή τη θάλασσα και κάτω από αυτόν τον ουρανό γεννήθηκε κάποτε -και ας ψυχομαχεί πλέον- ένας πολιτισμός που έβλεπε την ανατολή και δύση με το ίδιο μάτι. Που τολμούσε να ταξιδέψει σε άλλους τόπους και να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του, να ανταλλάξει ιδέες και θεούς και λέξεις, να πάρει και να δώσει ελεύθερα από εμπορεύματα έως συντρόφους. Από τον παππού τον Ιάσωνα στα μέρη της Κολχίδας και τον Οδυσσέα, μέχρι τον Μέγα Αλέξανδρο στην Ινδία και μέχρι τον παππού μου τον σφουγγαρά από την Κάλυμνο στην Τρίπολη. Όλοι ετούτοι ήταν εξερευνητές και θαλασσοπόροι πάνω σε αυτή τη θάλασσα και κάτω από αυτόν τον ουρανό και το σύνορο του ορίζοντα ήθελαν να το σπάσουν. Το «ξένο» για αυτούς -έτσι το βλέπω εγώ- ήταν ευκαιρία για να γίνουν καλύτεροι. Δεν ήταν άγιοι, κάθε άλλο. Άρπαζαν και αυτοί αλλά δεν φοβόντουσαν και να δώσουν. Να θαυμάσουν, να μάθουν. Δεν φοβόντουσαν τίποτα. Δεν υποτιμούσαν το αλλιώτικο – όταν έλεγαν ότι σε κάτι ήταν ανώτεροι το εννούσαν και το έδειχναν. Το ποθούσαν το «ξένο» να το κάνουν μέρος του εαυτού τους. Λυπάμαι που για σένα αυτός ο ουρανός και αυτή η θάλασσα ήταν απλά ένα πέρασμα θανάτου πάνω σε πλαστικές βάρκες διακινητών, ένα υγρό σύνορο-φυλακή, κάτι που σε απειλεί με κύματα και βροχές. Και εσύ δεν ήθελες περιπέτεια. Ήθελες απλά να ζήσεις. Θέλεις απλά να έχεις μια αξιοπρεπή ζωή. Λυπάμαι που σήμερα οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν τον τόπο φοβούνται το ξένο, δεν τολμούν να ταξιδέψουν πέρα από τον ορίζοντα, δεν δίνουν αλλά μόνο παίρνουν ο,τι τους πασάρουν.

Φοβούνται εσένα από άγνοια μην τους «αλλοιώσεις» τον πολιτισμό κι όμως κάθε μέρα είναι στημένοι μπροστά στην τηλεόραση και κουρασμένοι, άμαθοι, δίχως να στοχάζονται καταπίνουν πράγματα που τους αλλώνουν όχι μόνο τις ρίζες τους αλλά την ίδια τους τη ψυχή…Φοβούνται μην τους χαλάσεις τη θρησκεία και έχουν ξεχάσει τι είπε ο επαναστάτης Θεός τους – αυτός ο ξένος ντε…

Σε φοβούνται βέβαια ή καταριούνται μόνο όταν είσαι ξένος και απένταρος. Αχ, Αμίρ, όταν όμως έρχεσαι με γεμάτες τσέπες, πάει ο φόβος, μέχρι και «περάστε παρακαλώ» στη γλώσσα σου θα μάθουν να λένε! 

Πάμε παρακάτω : ο αριθμός των γραμμών στη σημαία μας σχηματίζει νοερά τη φράση «ελευθερία ή θάνατος». Δεν θα σου πω για την ιστορία της σημαίας που από αλλού σχεδιάστηκε και μας επιβλήθηκε, δε θα σου πω το ότι οι άρχοντες αυτού του τόπου πάντοτε έβαζαν άλλους να πεθαίνουν για την «ελευθερία τους» όποτε τους βόλευε μόνο και μόνο για να σκοτώσουν αργότερα τους πραγματικούς αγωνιστές – δε με νοιάζουν αυτά. Με νοιάζει ότι υπήρξαν άνθρωποι που όντως έδωσαν τη ζωή τους για αυτό το ιδανικό. Ξέρω πως και στον τόπο σου υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς τους δικούς μας ήταν αγωνιστές και στοχαστές (θα σου αναφέρω για παράδειγμα τα όνοματα Ρήγας Βελεστινλής, Αδαμάντιος Κοραής) που έζησαν και αυτοί σαν εσένα μακριά από μια ελεύθερη πατρίδα και που πάλεψαν και πέθαναν για μια ελευθερία που δεν είναι μόνο δική μας αλλά όσων ανθρώπων θέλουν να είναι ελεύθεροι άσχετα από τη γλώσσα και τον τόπο τους – για ένα πανανθρώπινο ιδανικό.

Ξέρω πολλούς από το Αφγανιστάν που θα έδιναν τη ζωή τους για μια πανανθρώπινη ελευθερία. Είχα την τιμή να τους γνωρίσω. Αυτοί οι άνθρωποι δεν «έμειναν να πολεμήσουν» γιατί κατάλαβαν πως δεν θέλουν να είναι συνένοχοι σε κανένα έγκλημα και πως μόνο η φυγή από το χάος και τη σφαγή αποτελεί μια οδύσσεια ελευθερίας για αυτούς. Μια ελπίδα να κάνουν κάτι με τη ζωή τους που θα προσφέρει στο σύνολο όχι μόνο στο Αφγανιστάν. Είναι θαρραλέοι άνθρωποι, σαν εσένα. Θαρραλέοι μαχητές. Σαν τον παππού μου τον Οδυσσέα που δεν βολεύτηκε στη σπηλιά της μάγισσας και σαν τον παππού μου τον σφουγγαρά που δεν έκατσε με δεμένα χέρια πάνω σε ένα βραχώδες νησί να πεινάει…ξεκίνησαν ένα μακρινό και γεμάτο κινδύνους ταξίδι.

Αγαπητέ μου Αμίρ, θα έχεις νιώσει πως πολλοί δεν σε θέλουν εδώ. Λένε πως ζεις εις βάρος της πατρίδα μας. Αυτοί που το λένε δεν έχουν στοχαστεί στιγμή ποιός και πως σαράντα και πλέον χρόνια στο Αφγανιστάν, στην πατρίδα σου, διατηρεί το χάος, την φτώχεια, την αστάθεια. Δεν ρωτούν στιγμή από που έρχεται το πετρέλαιο στα αμάξια μας, οι πρώτες ύλες για την τεχνολογία που χρησιμοποιούμε καθημερινά ενώ δεν δίνουν δεκάρα να ρωτήσουν το αν τελικά όφελος από τον πόλεμο φτάνει μέχρι την τσέπη τους -γιατί και η Ελλάδα, Αμίρ, είναι μέρος ενός πολεμικού μηχανισμού ενός συστήματος που προσκυνάει και ζητιανεύει- το οποίο αρπάζει τον πλούτο από άλλες χώρες μέ μια παλιά συνταγή : κρατώντας τις χώρες αυτές ρημαγμένες και πουλώντας τους όπλα ή απλά στέλνοντας τις εταιρίες του να ρουφούν σαν τα παράσιτα ο,τι το καλύτερο από εκεί. Δεν θέλουν να παραδεχτούν πως για τον ξεριζωμό σου έχουμε και εμείς συλλογική ευθύνη…

Αμίρ, μικρέ μου φίλε, πιστεύω ότι το να σηκώσεις εσύ αυτήν την σημαία -εσύ ο «αλλόθρησκος», εσύ ο ξένος» θα ήταν τιμή. Γιατί η ουσία αυτής της σημαίας δεν μπορεί να αλλοιωθεί από κανέναν, αντίθετα όταν υψώνεται από τον οποιονδήποτε με αγάπη και χρέος είναι φάρος και ελπίδα. Για όσους ξέρουν να διαβάζουν το χρέος και την ελπίδα, βέβαια, και όσους δεν ζουν βουτηγμένοι στο ψέμα. Ξέρω ότι ζεις πολύ δύσκολα. Είμαι σίγουρος ότι μπορείς. Αμίν, να βρεις τον δρόμο σου. Μη ξεχνάς ότι ποτέ δεν είμαστε μόνοι. Ελπίζω να βρεις τον τρόπο κάποτε να συγχωρήσεις και να αγαπήσεις αυτόν τον τόπο – έχεις εδώ ανθρώπους που σε θεωρούν ήδη δικό τους και που χαίρονται που είσαι εδώ! Θα υπάρχουν τέτοιο άνθρωποι σε όποιο μέρος του κόσμου και να βρεθείς – κάτω (ή αν θες, πέρα και πάνω) από οποιαδήποτε σημαία. Σε χαιρετώ.

https://www.facebook.com/mko.aggalia/posts/1542776522425060