Κι Όμως, Ό,Τι Ζητούσαμε Το Πήραμε…
Του Βασίλη Πάικου
–Ζητούσαμε σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε την ισχύ της έναντι όλων, και προκειμένου για το εσωτερικό της πΓΔΜ. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε την εξαφάνιση κάθε ίχνους, κάθε «υπαινιγμού» αλυτρωτισμού. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε την –και- συνταγματική αναθεώρηση των ως άνω από την βόρεια γείτονα. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε την ρητή εκ μέρους της παραδοχή ότι δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ελληνική ιστορία και τον ελληνικό πολιτισμό της αρχαίας Μακεδονίας. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε την αναγνώριση της σλαβικής καταγωγής και της αντίστοιχης ιστορικής παράδοσης του λαού της. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε διαβεβαίωση περί του απαραβίαστου των συνόρων. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε παραδοχή της ανυπαρξίας μειονοτικού ζητήματος εντός των ελληνικών ορίων, που να έχει σχέση με την πΓΔΜ. Το πήραμε…
–Ζητούσαμε την κατοχύρωση του δικαιώματός μας για επικύρωση της συμφωνίας, αφού εξασφαλιστούν (και ολοκληρωθούν) οι δεσμεύσεις των γειτόνων μας. Το πήραμε…
Αξίζει να σημειωθεί ότι κάποια από τα παραπάνω (όπως τις συνταγματικές αλλαγές), ελάχιστοι πίστεψαν ότι μπορούμε να τα πετύχουμε. Και είναι γι αυτό που διαπρεπείς έλληνες συνταγματολόγοι (ο Ευάγγελος Βενιζέλος μεταξύ αυτών) υποστήριξαν ότι θα αρκούσε και θα μας κάλυπτε η σύναψη διεθνούς συνθήκης.
Από κει και πέρα ορθώς αποδεχτήκαμε την πραγματικότητα της ύπαρξης «μακεδονικής γλώσσας» («με γραμματική και συντακτικό» όπως υποστήριζε ο Ευάγγελος Αβέρωφ από το 1959 ήδη). Δεδομένου ότι έχει, από δεκαετίες και με τη συγκατάθεση ελληνικών κυβερνήσεων, καταχωρηθεί στα κατάστιχα του ΟΗΕ. Καταφέραμε ωστόσο να προστεθεί η διευκρίνιση ότι αυτή ανήκει στην μήτρα των νοτιοσλαβικών γλωσσών.
Όσο για το ζήτημα της «μακεδονικής ιθαγένειας» του γειτονικού λαού, έτσι κι αλλιώς υπάρχει διεθνώς κατοχυρωμένο και απαραβίαστο το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Όμως και επ’ αυτού πετύχαμε να συμπληρωθεί ο χαρακτηρισμός με την διευκρίνιση του «κατοίκου της Βόρειας Μακεδονίας»…
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως είναι η σημερινή ηγεσία της πΓΔΜ που προχώρησε στα πιο μεγάλα και στα πιο τολμηρά βήματα προσέγγισης, προκειμένου να επιτευχθεί η σύναψη της συμφωνίας. Για σκεφτείτε μονάχα ότι υποχρεώνονται οι γείτονές μας να αναθεωρήσουν όλα εκείνα με τα οποία έζησαν και έμαθαν και γαλουχήθηκαν για γενιές. Ακόμη και το ίδιο το όνομα της Χώρας τους. Το έκανε αφ’ ενός αναγνωρίζοντας τα λάθη, ακόμη και την παραχάραξη της ιστορίας εκ μέρους των προκατόχων της. Προκειμένου, αφ’ ετέρου, να υπηρετήσει τους στρατηγικούς στόχους της Χώρας της. Την ένταξή της σε ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς, εξασφαλίζοντας έτσι την διατήρηση της κρατικής της οντότητας.
Από κει και πέρα, όποιος πιστεύει πως είναι δυνατόν να υπάρξουν και να προχωρήσουν και να καταλήξουν διακρατικές διαπραγματεύσεις δίχως εκατέρωθεν συμβιβασμούς, απλώς δεν ξέρει τι του γίνεται. Διαπραγματεύσεις που δεν είναι βέβαια αποτέλεσμα πολεμικής συντριβής του αντιπάλου. Και είναι γι αυτό που απαιτείται πολιτική γενναιότητα από τους ηγέτες που φτάνουν στην υπογραφή μιας τέτοιας συμφωνίας. Με αγνόηση του ενδεχόμενου πολιτικού κόστους. Ηγέτες άξιους της αποστολής τους.
Αλλά κι αν ακόμη η ελληνική πλευρά μπορούσε ενδεχομένως «να πάρει» περισσότερα (που ασφαλώς δεν μπορούσε), και αν το επεδίωκε και το κατάφερνε, θα βρισκόμαστε τότε μπροστά σε μια ναρκοθετημένη συμφωνία. Και για τούτο μη βιώσιμη. Αλίμονο δε αν στα βόρεια σύνορά μας είχαμε έναν λαό που θα αισθανόταν ταπεινωμένος. Θα είχε από χέρι χαθεί κάθε περιθώριο ειρηνικής και εκατέρωθεν επωφελούς συνύπαρξης.
Ήταν, χωρίς αμφιβολία, ιστορικές οι στιγμές προχθές την Κυριακή στις Πρέσπες. Σφραγίστηκε εκεί το τέλος μιας 27χρονης πολιτικής ανωμαλίας. Κι άνοιξε ο δρόμος για ειρήνη, συνεργασία, ασφάλεια στην περιοχή. Και για να γίνει κάτι τέτοιο έπρεπε να βρεθούν ταυτοχρόνως στα πράγματα δύο τολμηροί και εμπνευσμένοι πολιτικοί ηγέτες, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ. Όπως συμβαίνει πάντα στις μεγάλες στιγμές της Ιστορίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου