ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΗ ΔΕΙΛΙΑ ΜΑΣ!

ΠΟΝΤΑΡΟΥΝ ΣΤΗ ΔΕΙΛΙΑ ΜΑΣ!

Το μέλλον που κατασκευάσαμε για τα παιδιά μας.

Μισθοί 500 ευρώ και ελαστικό ωράριο εργασίας 10-12 ωρών.

Αυτό δεν είναι μελλοντικό σχέδιο. Ήδη γίνεται. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε χιλιάδες νέοι άνθρωποι (όσοι έχουν δουλειά) δουλεύουν ήδη σαν σκλάβοι, με ψίχουλα, και πνιγμένοι από εκβιασμούς και διαταγές.

Δεν ξέρω πόσοι γονείς, έχουν εξασφαλίσει κάτι διαφορετικό για τα παιδιά τους. Δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί τέλος πάντως που αδυνατούν να δουν αυτό το αίσχος. Έχετε προετοιμάσει τα παιδιά σας γι΄αυτό που θα αντιμετωπίσουν? Έχουν έστω και την ελάχιστη ιδέα πως ακριβώς διαμορφώνεται η αγορά εργασίας όπου θα μπουν?

 

Μέσα στο μυαλό μερικών όλα φαντάζουν απλοϊκά. Έλα μωρέ, λίγο σφίξιμο και μετά βλέπουμε. Άλλωστε τι άλλο να κάνουμε και κάτι τέτοιες αηδίες. Και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που συνεχίζουν να αποδέχονται σιωπηλά ή και ενεργά αυτό το ξεπεσμό, έχουν βιώσει στο πετσί τους τον εκβιασμό, την ισοπέδωση, την ελεημοσύνη αντί μισθού, τις συνεχείς απειλές, την απαξίωση της αξιοπρέπειας και της προσωπικότητας, την αντίληψη πως ο εργαζόμενος είναι ένα καλοκουρδισμένο άμοιρο ανθρωπάκι που μπορεί ο κάθε αφέντης να το κουρδίζει όπως γουστάρει. Ειλικρινά σε αυτό το ερώτημα φοβάμαι να απαντήσω λίγοι ή πολλοί.... Γιατί αν το έχουν βιώσει λίγοι τότε εύλογα δεν γνωρίζουν τι θα πει σκλαβιά και νομίζουν πως είναι κάτι  γραφικό και περαστικό, αν το έχουν βιώσει πολλοί και δεν έκαναν τίποτα τότε γιατί ψάχνουμε άλλες εξηγήσεις?

Αναρωτιέμαι τι ακριβώς συμβουλεύουν τα παιδιά τους στις περιπτώσεις που ο εργοδότης τους λέει «καλό θα είναι να μην υψώνεις τόσο τη φωνή σου» «κράτα πιο χαμηλά το κεφάλι γιατί πολύ έχεις πάρει αέρα» «αυτή η αηδία που μου παρουσιάζεις νομίζει πως είναι αυτό που ζήτησα ανόητε» «θα κάνεις ότι σου λέω εγώ αλλιώς εκεί είναι η πόρτα άδειαζέ μας τη γωνιά» «αν είναι να φεύγουμε από τις 7 από το γραφείο να σου πάρουμε κι έναν να σου κάνει αέρα» «τα πράγματα είναι απλά ή συμμορφώνεσαι ή δρόμο» 

Οι γονείς των παιδιών του ΔΝΤ ποια συμβουλή θα δώσουν στα παιδιά τους. Την ίδια όπως έκανε η απλοϊκή αγράμματη χωριατοπούλα μάνα που την είχαν μάθει πως ο άντρας και να σε δείρει άντρας είναι πρέπει να το υπομένεις κι έλεγε στη κόρη να σωπαίνει στα χτυπήματα? Ο γονιός της Ελλάδας του ΔΝΤ θα εκπαιδεύσει τα παιδιά του πως να είναι όσο το δυνατόν πιο υπάκουοι δούλοι, και χωρίς απαιτήσεις, χωρίς ευκαιρίες, χωρίς μέλλον γενικότερα? Γιατί μόνο έτσι μπορεί να απέχει από ένα γενικό ξεσηκωμό. Αν παραδεχτεί  ΟΤΙ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ.

Ήδη κάθε γονιός πρέπει να είναι φορτωμένος με ένα βουνό ενοχές για το πόσο αδιάφορος, συνένοχος, ή σιωπηλά συναινών υπήρξε όταν ετοιμαζόταν το κουστούμι που θα φόραγαν τα παιδιά του. Με αυτές τις ενοχές το λιγότερο που θα μπορούσε πλέον να κάνει για να υπάρξει μια ελάχιστη μετάνοια θα ήταν να είναι στους δρόμους πιο αγριεμένος από τη νεολαία, πιο αποφασισμένος να τα ανατρέψει όλα, πιο ετοιμοπόλεμος να θυσιάσει τα πάντα για να διώξει όσους υπονομεύουν τη των παιδιών του.

Σε πρώτη φάση οι αγανακτισμένοι ξεχύθηκαν στους δρόμους, ξεκινώντας πάντα από έναν αυθόρμητο ξεσηκωμό νέων ανθρώπων και ΥΣΤΕΡΑ ακολούθησαν και άλλες ηλικίες . Η νεολαία έχει ξεκινήσει να δουλεύει εντατικά στις πλατείες. Οι γονείς στους χώρους δουλειάς τους, στους χώρους γενικότερα που κινούνται μιλάνε, στη ουσία δεν κάνουν τίποτα. Δειλοί και υποταγμένοι όλοι μας, μόλις χτυπήσει η κάρτα της εξόδου από τη δουλειά το απόγευμα κι αφού σκάσουμε ένα χαμόγελο στον αφέντη, πάμε στο Σύνταγμα να νοιώσουμε πως είμαστε επαναστάτες....

Ξέρετε φυσικά πως αν το ίδιο κίνημα είχε ωράριο 10 ή 11 το πρωί θα ξέφτιζε από τη 1^η μέρα. Ο ξεσηκωμός έγινε γιατί εμείς οι μεγάλοι (και οι νεώτεροι)  οι εργαζόμενοι, οι φοβητσιάρηδες και υποταγμένοι, μπορούμε να πάμε χωρίς να «προκαλέσουμε» την οργή του αφεντικού, χωρίς να διακινδυνεύσουν τα ψίχουλα που μας ρίχνουν, χωρίς να στοχοποιηθούμε από τη διοίκηση σαν «αντιδραστικά στοιχεία». Και τη δουλίτσα και τη συγκέντρωση. Ο παράδεισος του λιπόψυχου....

Αύριο (όποτε θα είναι αυτό το αύριο) μετρείστε κεφάλια που θα κατέβουν σε γενική απεργία και πόσοι από τους κατοίκους της πλατείας θα τρέχουν ιδρωμένοι να δώσουν πρώτοι το παρόν στη δουλειά μη τυχόν και παρεξηγηθούν.

Το κίνημα που ξεκίνησε θα πετύχει όχι μόνο αν σουλατσάρουμε στη πλατεία, αλλά αν πατήσουμε πόδι στις δουλειές μας, αν έχουμε το σθένος και την αντοχή να μείνουμε χωρίς δουλειά, να πεινάσουμε αλλά να μην μας καρπαζώσει κανένας πια, αν έχουμε τα κότσια να πούμε στα παιδιά μας πως για κανένα τρόπο δεν πρέπει να ανεχτούν να δουλέψουν με τέτοιους νόμους. Αν σαμποτάρουμε την αισχροκέρδεια χωρίς να αγοράζουμε, αν σταματήσουμε να πληρώνουμε κλέφτες και τοκογλύφους.

Το κίνημα που ξεκίνησε θα γίνει ουσιαστικότερο αν σταματήσουμε να είμαστε ένα μάτσο δειλοί. και άβουλοι. Δεν φοβούνται γι΄αυτό ακριβώς το λόγο. Γιατί θεωρούν ότι κανείς δεν έχει τα κότσια να θυσιάσει την άθλια καθημερινότητά του και το μικρό φουκαριάρικο βόλεμά του για να κατακτήσει ιδανικά και αρετές. Είναι βέβαιοι πως είμαστε απλά αγανακτισμένοι, μικροβολεμένοι φαφλατάδες που ακόμα κι αν μας φορέσουν αλυσίδες στα πόδια θα συνεχίσουμε να τις σέρνουμε και το πολύ πολύ να στενάζουμε κάπου κάπου για το βάρος τους.

http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/06/blog-post.html