Το χαρτί που καίγεται

 

Κώστας Γιαννακίδης

Ο ΓΑΠ δεν έχει ούτε τα Jumbo πλάι του. Έχει την κοινωνία απέναντι, το υπουργικό συμβούλιο μέσα στα πόδια του και συγκρατεί τον Βενιζέλο, όπως ένα μικρό παιδί το μπαλόνι του, μην του φύγει ψηλά. Και κυρίως έχουν περάσει δύο, ή και περισσότεροι, μήνες από την τελευταία ανέφελη και δημόσια εμφάνισή του. Αν δεν το μάθατε, η απουσία του στην τελετή έναρξης των Special Olympics αποφασίστηκε στη γενική πρόβα της προηγούμενης ημέρας. Όταν τα μικρόφωνα προσφώνησαν έναν εθελοντή ως πρωθυπουργό, οι αποδοκιμασίες πέρασαν απέναντι, έστριψαν την Ηρώδου Αττικού και έσπασαν δύο τζάμια στο Μαξίμου. Είναι λογικό, λοιπόν, να υποθέσουμε ότι ο πρωθυπουργός θα είναι εξαιρετικά προσεκτικός στις δημόσιες εμφανίσεις του. Να, τον άλλο μήνα έχουμε Δεκαπενταύγουστο. Αν πάει στην Τήνο, μπορεί να σηκωθούν και οι γριές που ανεβαίνουν στο ναό γονατιστές. Κάποια άλλη εποχή θα το απέδιδες σε θαύμα, τώρα θα είναι ανάθεμα. Αλλά είναι μεγάλη η χάρη της Παναγιάς μας και το Αιγαίο σπαρμένο από τις εκκλησιές της. Λογικά θα έχει και στη Γαύδο. Ομοίως, δεν θέλω να σκέφτομαι τι θα συμβεί τον Σεπτέμβριο στη ΔΕΘ. Μεταξύ μας, αν τα εγκαίνια δεν γίνουν από το Μαξίμου, η πλατεία ΧΑΝΘ θα είναι η εφιαλτική μετάθεση του κουρεμένου πεζοναύτη που νόμιζε ότι έκανε διακοπές σε βάση στη Γερμανία. Και αν πάμε σε εκλογές τον Σεπτέμβριο, δεν ξέρω τι θα συμβεί στις συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ, υπό τους ήχους του Μπετόβεν ή, τέλος πάντων, κάποιου που δεν έχει απογόνους και πνευματικά δικαιώματα. Λογικό. Ακόμα και αν η τοποθέτηση όλης της ευθύνης στη γυμνασμένη πλάτη του είναι άδικη για τον πρωθυπουργό, δεν παύει να μαζεύει στο υπουργικό συμβούλιο μία κυβέρνηση που δεν είναι αντάξια των περιστάσεων. Μην το ψάχνετε, το ξέρετε καλά. Το έργο της κυβέρνησης είναι τέτοιο που σε κάνει να απορείς: τι στο διάολο διαφορετικό θα έκανε ο Καραμανλής;

 

Κατά μία εκδοχή τα πράγματα είναι φυσιολογικά, έστω και αν διογκώνονται σε βαθμό παραμόρφωσης. Την τελευταία φορά που έπεσαν 30 τόνοι μπάζα στην πλατεία Συντάγματος ήταν στην κατασκευή της. Αλλά οι κυβερνήσεις βρίσκονται εκεί που είναι και για να απορροφούν τη λαϊκή δυσφορία. Και πάντα φθείρονται, ακόμα και όταν τα πράγματα μυρίζουν τριαντάφυλλο. Το μοναδικό μέρος με συγκεντρωμένους Έλληνες όπου ο Γιώργος και οι υπουργοί του μπορούν να περπατήσουν άνετα είναι το πρώτο νεκροταφείο. Στην Αργεντινή έφυγαν με ελικόπτερο, αλλού έχασαν τις εκλογές, γενικώς το μόνο σίγουρο με το ΔΝΤ είναι ότι υπονομεύει τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης. Ας πούμε ότι αυτό μας αφήνει αδιάφορους. Αν πέσει το ΠΑΣΟΚ θα έρθει η ΝΔ και μετά πάλι το ΠΑΣΟΚ ή κάτι άλλο, με τους ίδιους πάντα ανθρώπους. Όμως δεν μπορείς να βάλεις την Ελλάδα στην ίδια πλευρά με τις χώρες που υπέστησαν εποχή ΔΝΤ. Σε εκείνες τις χώρες οι άνθρωποι μίσησαν την κυβέρνησή τους. Μίσησαν και τον καπιταλισμό, τις τράπεζες, τις αγορές, όλα αυτά. Ήδη τα μισούμε και εδώ. Εμείς, όμως, αρχίζουμε να μισούμε και κάτι ακόμα: την Ευρώπη, τον προσανατολισμό της χώρας προς τη Δύση, την παραμονή της, έστω στις παρυφές, στη σφαίρα του ανεπτυγμένου και δημοκρατικού κόσμου. Δεν το βλέπετε στο Σύνταγμα; Δεν το διαβάζετε στα blogs; Δεν φτάνει ως φωνή από τη διαδήλωση; Ένα ρεύμα που μεταφέρει φόβο και οργή αρχίζει και διαποτίζει την κοινωνία. Και όχι μόνο με τα βλακώδη περί δραχμής, αλλά με τα σκοτεινά του αντιευρωπαϊσμού. Η βαλκανική εσωστρέφεια διεκδικεί πλέον όχι μόνο την επαναφορά της στο συλλογικό θυμικό, αλλά και τη νομιμοποίησή της ως στάση εθνικά και προσωπικά ορθή. Η «ιδιαιτερότητα» του Έλληνα συλλέγει πάλι τεκμήρια και τα κουνάει με υστερικό τρόπο σε πλατείες και τηλεοπτικά παράθυρα. Η συμπεριφορά αυτή δεν είναι απλώς αντανακλαστική. Είναι και βολική. Απαλλάσσει από ευθύνες και χορηγεί το άλλοθι και το ρόλο του θύματος. Και αυτό είναι χειρότερο από τη χρεοκοπία. Δυστυχώς για τον πρωθυπουργό, το καλύτερό του χαρτί καίγεται. Αυτό που εκείνος επισείει ως απειλή, ένα κομμάτι της κοινωνίας το βλέπει πλέον ως επιλογή.

πηγή :athensvoise