Το ασανσέρ της κρίσης

ΤΟ ΔΥΣΟΙΩΝΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ Η ΤΡΟΪΚΑ ΚΑΙ Η ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Το ασανσέρ της κρίσης

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ*

Το βασικό σχόλιο αυτής της ανάλυσης είναι δυσάρεστο: Τα προβλήματα της Ελλάδας θα είναι μακράς διαρκείας, όπως σχεδιάστηκαν όχι από τους Ελληνες αλλά από τους ξένους, πολύ καιρό πριν.

Παραλίες και νησιά θα προστατεύονται από υπηρεσίες ιδιωτικής ασφάλειας; Το μέλλον της χώρας είναι δέσμιο αμερικανικών και ευρωπαϊκών επιχειρηματικών συμφερόντων που κάθονται πάνω σε τρισεκατομμύρια κλεμμένου πλούτου, εξερευνώντας για την εύρεση ευχάριστων τόπων να τον επενδύσουν. Το στόχο αυτό κυνηγά με σκληρότητα και ένα «παράλληλο κράτος», που έχει μετατρέψει το πραγματικό κράτος σε πραιτοριανή φρουρά.

Στην αυγή του «καταστροφικού καπιταλισμού» τα μόνα λάθη για τα οποία είναι υπαίτιοι οι Ελληνες ηγέτες είναι αφέλεια και διοικητική ανικανότητα συγκαλυμμένη από το χρυσό χάπι της διαφθοράς.

 

Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου στις 25-26 Ιουνίου, η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να περάσει στο Κοινοβούλιο δρακόντεια μέτρα, ξένης έμπνευσης οικονομικές πολιτικές και χειρότερα μέτρα εφαρμογής. Ετσι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τοποθέτησε την Ελλάδα σε μία κλίμακα κρίσης που δεν έχει επιστροφή και οδηγεί στη μεταμόρφωση των κυβερνητικών λειτουργιών και στην κατάρριψη της εθνικής κυριαρχίας.

Εάν εφαρμοστούν τα εμπνευσμένα από την τρόικα μέτρα, θα υποβιβάσουν με βεβαιότητα την ελληνική κυβέρνηση στο στάτους του «φοροεισπράκτορα», του «εγγυητή της απώλειας κεφαλαίου», του «κτηματομεσίτη» και του «φύλακα» αγοραστών, που σύντομα θα παρουσιαστούν, των ελληνικών νησιών, των παραλιών, των λιμένων, των αερολιμένων, των οδικών δικτύων, των υπηρεσιών, της ύδρευσης.

Στον απόηχο της συνεχούς και χωρίς μελέτη ιδιωτικοποίησης οι Ελληνες θα απολαμβάνουν τα εμφιαλωμένα νερά Ζαγόρι και Κορπή σε τιμή διπλή από αυτή του γάλακτος. Θα ταξιδεύουν σε αυτοκινητοδρόμους με κόστος που θα ορίζεται από ξένες εταιρείες. Θα πρέπει επίσης να συνηθίσουν ότι οι παραλίες και τα νησιά θα «προστατεύονται» από υπηρεσίες ιδιωτικής ασφάλειας, αποτελώντας τα «βασικά στοιχεία της ανάπτυξης».

Επιπροσθέτως, όπως σε εποχές του παρελθόντος, πολυεθνικές ορδές «Βαυαρών» θα πλημμυρίζουν τη χώρα για να «βοηθήσουν» τους άξεστους Βαλκάνιους να διαχειριστούν κρίσιμους τομείς της οικονομίας τους. Στο μεταξύ τα καταστήματα της μαμάς και του μπαμπά θα υποβιβάζονται σε μπουτίκ, σε «σούπερ πολυκαταστήματα» και οι ιδιοκτήτες τους θα πληρώνουν ενοίκιο σε ξένες εταιρείες συγχωνεύσεων.

Οι οδοί Ερμού και Σταδίου με τα συγκεντρωμένα καταστήματα θα αντιμετωπίζονται σε λίγο καιρό σαν κατάλοιπα μιας «υπανάπτυκτης, μη ανταγωνιστικής οικονομίας».

Την παραπάνω εικόνα μπορεί να την αποκαλέσουν «ακραία» ορισμένοι, αλλά τη θεωρώ ρεαλιστική. Κατά τη γνώμη μου, η χώρα αντιμετωπίζει κινδύνους ύπαρξης μεγαλύτερους από εκείνους που αντιμετώπισε στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ομως τίποτα δεν είναι αναπόφευκτο: η Ελλάδα ακόμα διατηρεί αδιαπραγμάτευτο κεφάλαιο. Πριν το ρίσκο μιας γνώμης ως προς το τι ακριβώς θα μπορούσε να είναι αυτό το κεφάλαιο, δύο υποθέσεις θα πρέπει να διατυπωθούν:

Υποτίθεται πως η τρόικα δεν θα εγκαταλείψει το σκοπό της να διαλύσει τελείως το ελληνικό σύστημα οικονομίας και, μαζί με αυτό, τις αξίες πάνω στις οποίες αυτό βασίστηκε. Τα τρία ιδρύματα βλέπουν τη χώρα ως ένα τεράστιο οικόπεδο, διαθέσιμο στο μειοδότη, και τους Ελληνες ως αξιόπιστους καταναλωτές με πιστωτική κάρτα.

Δεύτερον, το δράμα του Σαββατοκύριακου της 25ης/26ης Ιουνίου είναι σίγουρο ότι θα επαναληφθεί αρκετές φορές από τους «αυστηρούς οικονομικούς». Δεν θα τερματιστεί παρεκτός εάν ο πόνος γίνει αισθητός σε κάθε Ελληνα και οι Τζορτζ Σόρος και Goldman Sachs και λοιποί σαν του λόγου τους κηρύξουν ότι η οικονομία «έπιασε πάτο».

Αυτό το διόλου αξιοζήλευτο στάδιο θα επιτευχθεί όταν η χώρα θα μοιάσει με τη Ρωσία της δεκαετίας του 1990. Ενώ τον Γέλτσιν παρακινούσε η ζάλη της βότκας, τα δυτικά οικονομικά κεφάλια μεταβίβαζαν 85% του ΑΕΠ σε επτά ολιγάρχες και ουδείς υποτίθεται ότι θα ρωτούσε «πώς σκαρφάλωσαν σε τέτοια ύψη».

Με τέτοιες προοπτικές στον ορίζοντα, η Ελλάδα θα πρέπει να πραγματοποιήσει κρίσιμα βήματα για να υπερασπιστεί ό,τι έμεινε από την εθνική της ακεραιότητα.

1. Πρέπει να συσταθεί μια Επιτροπή ειδικών αποτελούμενη από μέλη αδέσμευτα από κομματικές πολιτικές, η οποία θα προετοιμάσει μια «ελεγχόμενη πτώχευση» σε περίπτωση που καταστεί αναπόφευκτη η επαναφορά του εθνικού νομίσματος. Πέραν της ελληνικής κακοδιαχείρισης, με τις συμβουλές ειδικών, γεγονός είναι ότι η Ελλάδα επελέγη ως σφήνα για τη διάλυση της ευρωζώνης και την προετοιμασία τους εδάφους για να επιστρέψουν οι κερδοσκόποι που παίζουν με τις συναλλαγματικές ισοτιμίες στις παλιές καλές ημέρες της κερδοσκοπίας σε καθεστώς ατιμωρησίας.

Το λάθος που έκαναν οι μεγαλοεπενδυτές ήταν ότι θεώρησαν πως η ελληνική οικονομία ήταν πολύ μικρή για να εξαπλωθεί η κρίση εκτός συνόρων. Δεν είναι μόνο η ελληνική οικονομία που θα πτωχεύσει και θα δούμε αν κάτι τέτοιο θ' άρεσε στους μάγους της Wall Street. Οσο για τους Ελληνες, το χειρότερο που μπορεί να συμβεί είναι η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας, η μελλοντική οικονομική αυτάρκεια και, για άλλη μια φορά, η χρήση της περίπτωσής τους ως παραδείγματος για άλλα πιθανά θύματα.

2.Πρέπει να δημιουργηθεί μια μη πολιτική Επιτροπή με διευρυμένες δικαστικές εξουσίες και πολυεθνική σύνθεση για να διερευνήσει ποιοι, Ελληνες και ξένοι, ευθύνονται για τη δεινή κατάσταση της χώρας. Ο ελληνικός λαός δεν έδωσε ποτέ άδεια σε κανένα να χρησιμοποιήσει τον εθνικό πλούτο ως κουμπαρά για τη χρηματοδότηση του νεποτισμού ή να προσλάβει την Goldman Sachs να τον συμβουλεύσει πώς να μπει πρόωρα στην ευρωζώνη μπλοφάροντας.

3. Πρέπει επίσης να συσταθούν πολυεθνικές επιτροπές για να διερευνήσουν, ας ελπίσουμε με θεσμική νομιμότητα, την εσωτερική λειτουργία των τριών οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το έργο της η επιτροπή αυτή πρέπει να δει το βραβευμένο με Οσκαρ ντοκιμαντέρ για τη διεθνή οικονομική κατάρρευση του 2008 «Inside Job» .

**Ο Δρ Νικόλαος Σταύρου είναι ομότιμος καθηγητής Διεθνών Υποθέσεων στο Πανεπιστήμιο Howard. 

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=293672