Συνεπώς, η έκρηξη οργής χιλιάδων πολιτών σχεδόν σε όλες τις μεγάλες
πόλεις όπου έγιναν, ή δεν έγιναν τελικά, παρελάσεις, δεν σηκώνει
αντιμετώπιση του στυλ: "απόπειρα εκτροπής", "φασίζουσες μειοψηφίες",
"φαιοκόκκινο μπλοκ", "υποκινούμενες ενέργειες" κι όλες αυτές τις
καθεστωτικές πομφόλυγες που προσπαθούν, μάταια, να μασκαρέψουν το
βλογιοκομμένο πρόσωπο μιας ευτελισμένης εξουσίας, να κρύψουν τις πομπές
ενός παρακμασμένου πολιτικού προσωπικού και να χώσουν κάτω απ’ το χαλί
τις τεράστιες, εγκληματικές ευθύνες του συστήματος διακυβέρνησης του
τόπου τις τελευταίες δεκαετίες, στο όνομα, τάχα μου, της προάσπισης της
συνταγματικής τάξης (από ποιους και ενάντια σε ποιους;…).
Οι ιστορικές μνήμες, όσο κι αν αλλοιωμένες από τις κυρίαρχες
ιδεολογίες, δεν έχουν μονάχα μία όψη, αυτή της επίσημης καθεστωτικής
κουλτούρας με τις εξέδρες των «επισήμων», τους πολιτικούς δεκάρικους,
τις φανφάρες, τις παρελάσεις και τα στρατά: έχουν και την άλλη, τη
μουλωχτή αλλά πάντα παρούσα όψη της ζώσας Ιστορίας, της ανατρεπτικής,
υπόγειας κοινωνικής συνείδησης που συνδέει το χτες με το σήμερα και
πυροδοτεί τις προσδοκίες για το αύριο. Και όπως είναι φυσικό, στις
έκτακτες, εκβιαστικές συνθήκες που βιώνουμε στις μέρες μας, αυτές οι δυο
όψεις συγκρούονται αναπόφευκτα...
Καταθέτω μια πρόταση-τομή, μια αληθινά αριστερή-πατριωτική πρόταση: εθνική εορτή να λογίζεται στο εξής η ημέρα ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ (12 Οκτωβρίου) κι όχι η ημέρα ΚΗΡΥΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (28 Οκτωβρίου)
(σημείωση: όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, ως εθνική εορτή έχουν καθιερώσει
την ημέρα Απελευθέρωσης από τις κατοχικές δυνάμεις του Άξονα...).
Εύκολα αντιλαμβανόμαστε σήμερα, ότι η νικήτρια παράταξη του Εμφυλίου
καβάτζωσε τον εορτασμό του «Όχι» ενός δικτάτορα γέννημα-θρέμμα της
Δεξιάς, ενός "όχι" που επέβαλαν στην Ελλάδα οι διαμορφούμενες τότε
διεθνείς συγκυρίες, συμμαχίες και αναδιατάξεις στον ευρωπαϊκό χώρο και
όχι βέβαια η, ανύπαρκτη, εναντίωση του δικτατορικού καθεστώτος στον
ιταλικό φασισμό – και τον γερμανικό ναζισμό στη συνέχεια.
Αντίθετα, ο συμβολισμός μιας εθνικής εορτής της Απελευθέρωσης της
Αθήνας (και κατά συνέπεια της χώρας) από τους Ναζί, θα αναδείκνυε την
αληθινή Αντίσταση των Ελλήνων, με αιχμή φυσικά το ΕΑΜ, οι δυνάμεις του
οποίου εισήλθαν πανηγυρικά και με συντριπτική λαϊκή υποστήριξη στην
πρωτεύουσα, μετά τη φυγή των στρατευμάτων Κατοχής. Αυτήν ακριβώς την
Αντίσταση που θέλησαν να κρύψουν και να παραχαράξουν οι νικητές του
Εμφυλίου (χωρίς να παραγνωρίζεται και η, επιεικώς, ατυχής διαχείριση της
ιστορικής μνήμης κι από την πλευρά των ηττημένων).
Αυτή την πρόταση δεν την άκουσα, δυστυχώς, ούτε κι εφέτος από κανένα
αριστερό κόμμα, από καμιά αριστερή νεολαία. Κι ωστόσο θα ήταν μια
ανατρεπτική παρέμβαση, μια γενναία τομή ενάντια στην ιστορική λοβοτομή
που υφιστάμεθα ως έθνος και ως κοινωνία πολιτών τα τελευταία 200 χρόνια
της ύπαρξης του νεοελληνικού κράτους.
Και του χρόνου, με περισσότερη Δημοκρατία – και λιγότερη υποκρισία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου