Η ελληνική τραγωδία
ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ
Το Σάββατο που μας πέρασε, το
κύριο άρθρο των «New York Times» είχε ένα ασυνήθιστο για τη δηκτικότητά
του τίτλο: «Θα ξυπνήσει εγκαίρως η κυρία Μέρκελ;». H αμερικανική
εφημερίδα διεκτραγωδούσε τις καθυστερήσεις, τις παλινωδίες και τους
πολιτικαντισμούς εσωτερικής κατανάλωσης της Γερμανίδας Καγκελάριου, που
με την τακτική της τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχει οδηγήσει την
Ευρωπαϊκή Ένωση στο χείλος της καταστροφής. «Χωρίς μεγαλύτερη παραγραφή
του χρέους της και μέτρα για την ανάπτυξη», τόνιζε το άρθρο ειδικότερα
για την Ελλάδα, «η χώρα αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσει».
Αν η Ευρώπη επιμείνει σε μέτρα λιτότητας που σκοτώνουν την ανάπτυξη,
αντί για μεταρρυθμίσεις στις δομές και στην αγορά εργασίας, η Ελλάδα δεν
θα μπορέσει ποτέ ν’ ανακάμψει και να πληρώσει τους λογαριασμούς της.
«Χωρίς ένα μεγαλύτερο ταμείο βοήθειας, η Ιταλία κι η Ισπανία δεν θα
μπορούν σε λίγο να πληρώνουν τους δικούς τους λογαριασμούς», συμπλήρωνε,
για να προσθέσει ότι και η Γαλλία κινδυνεύει ν’ αποτελέσει συντόμως
μέρος της κρίσης.
Πρόκειται γι’ αυτονόητα πράγματα, που δυστυχώς ούτε θέλει ούτε μπορεί
να διαχειριστεί αυτό το θλιβερό, νεοφιλελεύθερο ζευγάρι, που στις
Βρυξέλλες αποκαλούν Μερκοζί: μια Ανατολικογερμανίδα κολλημένη στο τείχος
του Βερολίνου, που έχει όλα τα λεφτά, κι ένας Γάλλος πολιτικός νάνος,
του οποίου τα χρήματα κι η πενταετία τελειώνουν σύντομα. Η συμπεριφορά
τους την ίδια μέρα, στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., ήταν αποκαρδιωτική, με
αποκορύφωμα τα γελάκια όταν, στη συνέντευξη Τύπου που οργάνωσαν
προκειμένου να δώσουν μια εικόνα ενότητας, ρωτήθηκαν αν θεωρούν φερέγγυο
τον Μπερλουσκόνι: ίσως δεν υπάρχει χειρότερο είδος πολιτικού,
κοινοβουλευτικής κοπής, απ’ τον Ιταλό πρωθυπουργό, αλλά τέτοια δημόσια
απαξίωση δεν έχει προηγούμενο στη διπλωματική ιστορία. Στο κάτω-κάτω,
στην ίδια παράταξη ανήκει και ο Σίλβιο, αλλά με λίγο σεξ παραπάνω. Τι
μπορεί να περιμένει κανείς από μια ευρωπαϊκή ηγεσία που μορφάζει και
συμπεριφέρεται σαν κουτσομπόλα σε πρωινάδικο;
Η μεγάλη ατυχία της Ελλάδας είναι ότι η κρίση έσκασε όταν στο τιμόνι
της Ευρώπης ήταν οι Μερκοζί και στης χώρας οι Παπαρλουσκόνι. Στην έκθεση
«σοκ και δέος» της τρόικας για το ελληνικό χρέος που κυκλοφόρησε επίσης
το Σάββατο, διαπιστώνονται τα αυτονόητα που πολλοί επαναλαμβάνουμε απ’
την υπογραφή του μνημονίου μέχρι και σήμερα: με την πολιτική που
υιοθετήθηκε, το χρέος δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται κι η χώρα ίσως βγει
στις αγορές το 2021 και όχι το 2012, όπως μας διαβεβαίωναν η κυβέρνηση
κι η τρόικα. Μέχρι να το καταλάβουν, διαλύθηκε η χώρα.
Τώρα μόλις συνειδητοποιούν ότι, αντίθετα με τους κυβερνητικούς
πανηγυρισμούς της 21ης Ιουλίου, το πρόσφατο κούρεμα στο ελληνικό χρέος
δεν ήταν αρκετό, και χρειάζεται πολύ βαθύτερη αναδιάρθρωση, που θα
πρέπει να φτάσει σε ποσοστά άνω του 50%. Όμως, και το νέο κούρεμα όχι
μόνο δεν θα συνδυαστεί, όπως είναι απαραίτητο, με μέτρα ανάπτυξης αλλά
θα συνοδευτεί πιθανότατα με μεγαλύτερη τιμωρία της Ελλάδας και με μέτρα
περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας, τα οποία θα σπεύσουν ν’ απορρίψουν
οι Σαμαρλουσκόνι για να κερδίσουν τις εκλογές κ.λπ. Δεν αποκλείεται,
λοιπόν, η τελευταία πράξη του ελληνικού πολιτικού συστήματος, πριν
καταρρεύσει, να είναι αυτή της πρόκλησης ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, με
ό,τι επιπτώσεις ντόμινο θα έχει στην υπόλοιπη ευρωζώνη.
Ακόμη όμως και χωρίς την -έτσι κι αλλιώς πολύ περιορισμένη- ελληνική
συμμετοχή, το ευρωπαϊκό δράμα δεν πρόκειται να τελειώσει. Οι Μερκοζί
δεν διαθέτουν κανένα σοβαρό σχέδιο προστασίας της Ιταλίας, της Ισπανίας ή
της Γαλλίας. Προσπαθούν απλώς να κερδίσουν χρόνο, ελπίζοντας σ’ ένα
θαύμα που θα μετατρέψει τις αγορές από αρπακτικά σε αρνάκια. Το μόνο
«θετικό» από τις διαφαινόμενες εξελίξεις είναι ότι δεν θα είμαστε οι
μόνοι που θα βγούμε απ’ τη ζώνη του ευρώ. Στο τέλος, ίσως δεν μείνει
κανείς μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου