To αυτάρεσκο μόρφωμα της ελληνικής Βουλής.

Λιγδιασμένες ψυχές

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ

Τρέμω μήπως έχουμε γίνει ίδιοι. Μήπως είμαστε εμείς. Βλέπω τις ξεχειλωμένες κοιλιές, αυτό τον τυμπανισμό που έχει το πτώμα της νεκρής συνείδησης κι ανατριχιάζω. Νιώθω τη μυρωδιά της λιγδιασμένης ψυχής, αυτή την αποφορά της μέσα σαπίλας, και αηδιάζω.

Αν έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, τότε μπορεί και να μας αξίζει αυτή η μάζα με ψέματα. Αυτή η παχύδερμη απάτη, παραφουσκωμένη με τα αέρια της σήψης. Φοβάμαι μήπως είναι και η δικιά μας σήψη.

Τον παρατηρώ στην τηλεόραση. Είναι αυτός ο Έλληνας πολιτικός; Ένα κουστούμι λεκτικής ακροβασίας, που μέσα του ιδρώνει ένα σώμα σιχαμερό, με λιπώδεις στρώσεις αναισθησίας κι αυταρέσκειας; Όχι, δεν είναι, αλλά τρομάζω μήπως και είναι.

Δεν μπορεί η Ελλάδα να έχει κάνει τόσα λάθη ώστε να είναι έτσι. Δεν μπορεί να αυταπατάται, θεωρώντας ευφυΐα την ευκολία με την οποία εξαπατάται. Εξυπνάδα, την τυποποιημένη τακτική της παραδοσιακής απατεωνιάς, σαν αυτή που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και από πατέρα στα παιδιά του.

Παρατηρώ χρόνια στην τηλεόραση τα χέρια που κινούνται στον αέρα σαν να προσπαθούν να σπρώξουν τις φράσεις του παντού, τις πεταλουδίτσες της λεξιπλασίας, που δεν είναι τίποτα άλλο από βρομερά σκουλήκια που έβγαλαν φτερά αφού σύρθηκαν.

Δεν θέλω να πιστέψω πως αυτή είναι η χώρα. Η εικόνα ενός υπερφίαλου σαπιοκοιλιά, ενός άρρωστου εγωλάτρη, που φτάνει να ναρκισσεύεται με την ασχήμια του. Που γίνεται Θεός και προσκυνητής του εαυτού του.

Η χώρα είναι κάτι διαφορετικό. Αν όχι, πρέπει να γίνει γρήγορα. Πρέπει ν’ αποκαταστήσει τη σχέση της με την πολιτική. Αλλιώς θα συνεχίσει να εκπορνεύεται, όπως οι σταρλετίτσες που αγκαλιάζουν τον αποκρουστικό όγκο της λιπαρής βρομιάς και σκαρφαλώνουν στην πολιτική, βαφτίζοντάς τον όγκο σοφίας.

Παρατηρώ χρόνια αυτό το τέρος, το αδηφάγο τερατώδες σώμα της υποκρισίας, που τρέφεται από τις σάρκες της ελπίδας μας, μαζί με τα φουα-γκρά των προστατών του. Αυτό τον βάτραχο της διαφθοράς που νομίζει ότι έγινε πρίγκιπας επειδή τον φίλησαν τα εκδοτικά συμφέροντα, οι ομοτράπεζοι στο μεγάλο φαγοπότι.

Ο αυτόκλητος σωτήρας που θεσμοθετεί χρόνια τη διαφθορά, την ατιμωρησία, κάνοντας νόμους πιο βρόμικους από τα σωματικά του υγρά. Που κάνει έργα, Ολυμπιάδες, αγορές και πωλήσεις κρατικών ακινήτων για να γεμίζει την κοιλιά του με μίζες.

Αυτό το χοντρό παιδί που κρατά τα εξαπτέρυγα του παραθρησκευτικού σκοταδισμού, τηρώντας με ιερή ευλάβεια τους κανόνες της συναλλαγής και της πολιτικής -πέραν την οικονομικής- είσπραξης. Που καταχώνιασε τους φακέλους του σκανδάλου με το Βατοπέδι πριν τους ανακαλύψει η δημοσιογραφική έρευνα.

Αποκλείεται να είναι έτσι η Ελλάδα. Εικόνα και ομοίωση της αφράτης φαμφαρολογίας του και της επιστημοσύνης των γνωριμιών. Ένα τηλεμάρκετινγκ στο οποίο πουλά μπορδοροδοκόκκινα πολιτικά χαλιά και πετραχήλια. Αυτό το μεταλλαγμένο ζώο της πολιτικής, που απειλεί και καταβροχθίζει ανθρώπους.

Ο χορτάτος της διαπλοκής, που προσπαθεί να συνετίσει τους πεινασμένους. Το παραγεμισμένο σακί με τις βρομιές, που στέκει όρθιο γιατί κανένας δεν θέλησε να το γυρίσει ανάποδα.

Παρακολουθώ χρόνια αυτό το αυτάρεσκο μόρφωμα, που προσπαθεί να κάνει την Ελλάδα σαν τα μούτρα του. Μια παραμορφωμένη μάζα που αγιογραφείται ως μορφωμένη από αυτούς που αντέχουν την μπόχα του ή την εμφανίζουν ως τη μυρωδιά όλων μας. Όχι, δεν είναι έτσι η Ελλάδα. Μόνος του σαπίζει.

Απλώς, όπως όλοι οι Ναπολέοντες, αγνοεί πως κατασκευάζει το Βατερλώ του. Καταδικασμένος να μείνει στη μνήμη των ανθρώπων αυτής της χώρας, όχι όπως ο ιστορικός Ναπολέοντας αλλά σαν αυτή την καρικατούρα του τρελού, με το ένα χέρι να μπαίνει στο σακάκι.

ΥΓ.: Γι’ αυτούς που αναζητούν μορφή και ονόματα για όσα περιγράφω, είναι χωρίς αντικείμενο. Πρόκειται για το λιπαρό πρόσωπο του πολιτικού μας συστήματος.

http://www.lifo.gr/mag/columns/4334