Πασοκοκαρατζαφέρεια!

του Άρη Δαβαράκη

Τα μάθατε; Σας έχω το πιο πρόσφατο σενάριο τοπικών πολιτικών εξελίξεων και μάλιστα με τη σφραγίδα του «έγκυρου». (Για να  είμαι σαφής «έγκυρο» εννοώ ότι το άκουσα από τρία διαφορετικά  κομματόσκυλα, ένα από το κάθε κόμμα που στηρίζει τον Παπαδήμο, ανθρώπους όλους που μπαινοβγαίνουν στα γραφεία των αρχηγών).  Επειδή λοιπόν η αμηχανία είναι πια βαθύτερη και αχανέστερη του Ατλαντικού ωκεανού και το πολιτικό μας σύστημα έχει «κολλήσει» άσχημα, ο ΓΑΠ συνέλαβε με το ιδιοφυές αυτό όργανο που κουβαλάει στο κεφάλι του (μέσα) ένα κόλπο «πολιτικού σχεδιασμού» πολύ Μακιαβελικό – για να κερδίσει λίγο χρόνο μπας και γίνει κάνα θαύμα.

 

ΠΑΣΟΚ και Καρατζαφέρης έχουνε μαζί 170 βουλευτές. Καλούν τον Σημίτη αφού χάσει εντελώς την υπομονή της η Ν.Δ καθώς θα βλέπει να περνάει ο Μάρτιος και ο Απρίλιος και ο Μάιος και εκλογές γιοκ και του αναθέτουν την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο Παπαδήμος, αξιοπρεπώς αποχωρεί. Η Ν.Δ απελευθερώνεται να κάνει όση αντιπολίτευση θέλει, «εξοργισμένη» κιόλας από τις «τόσο άθλιες αυτές μπαγαμποντιές», το ΛΑΟΣ αρπάζει ό,τι προλάβει και ό,τι έχει απομείνει από τ’ αποφάγια (έτσι κι αλλιώς εξουσία δεν πρόκειται να ξαναδεί από κοντά στον αιώνα τον άπαντα), οι Ευρωπαίοι δεν εξοργίζονται ιδιαίτερα λόγω των πολύ καλών σχέσεών τους με τον Σημίτη (ως πρόσωπο τον εμπιστεύονται απόλυτα, τον ίδιον και τον αδερφό του - και δικαίως) και ο ΓΑΠ δεν χάνει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ.
Με διαβάζετε και δεν ξέρετε αν κοροϊδεύω ή αν γράφω έχοντας σώας τας φρένας; Δυστυχώς: τέτοια σκέφτονται και τα σκέφτονται σοβαρά κιόλας. Αυτό το σενάριο για να καταλάβετε είναι από τα επικρατέστερα και τα σοβαρότερα –χωρίς να αποκλείω ότι «παίζουνε» εξίσου σοβαρά άλλα δεκαπέντε, παρόμοια όμως, «παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα»: Power. Η ουσία είναι πως οι πολιτικοί είναι πια κυριολεκτικώς απελπισμένοι και αυτό είναι είδηση εξαιρετικά ευοίωνη για όλους εμάς που δεν έχουμε σχέση με κανενός είδους εξουσία. Τις εκλογές τις τρέμουν όλοι. Που θα πάνε, πως θα πάνε στα χωριά τους για προεκλογικό; Πώς θα κατεβούνε στην Β’ Αθηνών και Πειραιώς, στις μεγάλες πόλεις, στις μικρές κοινωνίες των κωμοπόλεων; Ούτε για φαγητό δεν μπορούνε να πάνε, ούτε σε μια εκδήλωση, ούτε σ’ ένα θέατρο ή ένα σινεμαδάκι χωρίς να υποστούν, έστω και ήπιες, επιθέσεις και ύβρεις από τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους. Στο μόνο που ελπίζουνε, πραγματικά μιλάμε τώρα, είναι στο θαύμα –και αν δεν το λένε έτσι, λόγω «προοδευτικότητος», στον «απρόσμενο παράγοντα» που θα ανατρέψει το κλίμα.
Αλλά οι βδομάδες περνάνε και ό,τι και να κάνουνε, ό,τι και να σκαρφιστούνε, ξέρουν και οι πιο αιθεροβάμονες και αισιόδοξοι από αυτούς (τους 300 συν γυναιξί, «αυλής» και τέκνοις) ότι το 2013 το αργότερο θα πρέπει να κάνουν εκλογές. Ειλικρινά, μετά τον θυμό που ένοιωσα, μετά την στεναχώρια για τα δεινά που επέφεραν στον τόπο, μετά την ελαφρά κατάθλιψη που χαριεντιζότανε και με την απελπισία, τώρα πια νοιώθω μόνο οίκτο.
Τι άλλο να νοιώσεις βλέποντας την φωτογραφία της Μαρίας Δαμανάκη και του Άδωνη – ξέροντας μάλιστα πως και οι δύο δεν είναι η χειρότερη εκδοχή του σημερινού «Επαγγελματία πολιτικού». Υπάρχουν και χειρότερα.

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=11177