Η καλοσύνη του ξένου

Η καλοσύνη του ξένου

ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Δεν ξέρω καν πώς τον λένε. Μου το είπε 1-2 φορές με την προφορά της πατρίδας του, αλλά στάθηκε αδύνατο να απομνημονεύσω το δυσπρόφερτο συνονθύλευμα από σύμφωνα που είναι το βαφτιστικό του -και ντράπηκα να τον ρωτήσω πάλι.

 Είναι, όμως, από τις σταθερότερες «καλημέρες» στη γειτονιά μου, αν και η δική του πραγματική γειτονιά βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, κάπου στο Πακιστάν. Εκείνος πάντως, στην ύστερη εφηβεία του, παιδί δηλαδή ακόμα, έχει κάνει δική του «γειτονιά» ένα φανάρι στη μικρή κάθετο της Μιχαλακοπούλου. Εκεί πουλάει χαρτομάντιλα. Καθόλου φορτικά, όπως κάνουν άλλοι απελπισμένοι των αθηναϊκών φαναριών. Αυτός, αντίθετα, πλησιάζει κάθε αυτοκίνητο μ' ένα δειλό χαμόγελο, που διατηρείται ακόμα και στις πιο άκομψες ή επιθετικές αρνήσεις.

 

Τον έβλεπα συχνά κι άλλοτε αγόραζα χαρτομάντιλα, συχνότερα δεν αγόραζα, αλλά παρέμενε εξίσου θερμή η «καλημέρα» μας. Ουσιαστικά δεν είχαμε μιλήσει ποτέ, μέχρι εκείνο το βράδυ πέρυσι που μια δράκα ακροδεξιών ξεχύθηκε στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, δέρνοντας όποιον μετανάστη βρισκόταν στο δρόμο της. «Πού μένεις;» τον ρώτησα. «Μακριά στο κέντρο», απάντησε γενικά, αφήνοντάς με να φανταστώ τις συνθήκες, όπως τις μεταφέρουν όσα ρεπορτάζ μιλούν για διαμερίσματα σε υποβαθμισμένες περιοχές, όπου συμβιώνουν 10 και 15 στοιβαγμένοι μετανάστες. «Να προσέχεις πολύ απόψε», του είπα. Κι εκείνος έβαλε τα κλάματα...

Εκτοτε ανταλλάσσουμε πολύ περισσότερα λόγια. Λέμε π.χ. για τις δουλειές μας. «Πώς πάει;». «Οχι καλά», απαντάει εναλλάξ ο ένας ή ο άλλος, καθώς η κατάσταση δεν κάνει διακρίσεις ούτε στην απασχόληση τη δική του ούτε στη δουλειά τη δική μου. Παίρνω πάντως συχνότερα χαρτομάντιλα, μια που ο άνθρωπος σ' αυτό το φανάρι έχει αποκτήσει υπόσταση και ταυτότητα. Είναι ο γείτονάς μας που κατορθώνει να παραμένει αξιοπρεπής κι ευγενικός. Ακόμα και γενναιόδωρος: Προχθές που έβρεχε, τρέχοντας με την κόρη μου ακάλυπτες προς το Μετρό, πέσαμε πάνω του. Λόγω καιρικών συνθηκών, είχε αντικαταστήσει τα χαρτομάντιλα με ομπρέλες. «Καλημέρα», μας είπε. Και μετά δίνοντάς μας μια ομπρέλα, μας ξεκαθάρισε, χαμογελώντας, «αυτό, δικό μου δώρο».

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=331639