Ένα νέο παιχνίδι για κακή παρέα.
Μήλα μεταλλαγμένα...
KEIMENO: ΝΟΕΛ ΜΠΑΞΕΡ
Μια ηλικιακή
φέτα. Ένα μπούγιο πενηντάρηδες. Ανώνυμοι ως πλήθος, με όνομα και
οικογένεια ένας-ένας. Ανάμεσά τους ο Γιάννης, ο Κώστας και η φίλη μου η
Μαργαρίτα. Και πολλές χιλιάδες άλλοι μαζί, που σουλατσάρουν στην πέμπτη
δεκαετία της ζωής τους.
Λίγο πάνω - λίγο κάτω
πενηντάρηδες χωρίς δουλειά.
Στις νέες συνθήκες της Κρίσης, πολύ ακριβοί ή πολύ κουρασμένοι. Μια νέα
δουλειά θέλει νιάτα, ρώμη και φρεσκάδα. Ένα βιολογικό ρολόι ζητάει η
εργασιακή αγορά που να μην έχει χτυπήσει πολλά χρόνια. Πενήντα
χτυπήματα ντάγκα-ντούγκα μετράνε κάποια σώματα ανέργων, σημάδια και
ενθύμια μιας καθημερινής βιοπάλης που διακόπηκε ερήμην τους και δίχως
δικό τους φταίξιμο. Η Κοινωνία που υπηρέτησαν, που έθρεψαν κι αυτοί με
την σειρά τους όπως οι προγενέστεροί τους, και όπως οι επόμενοί τους
τώρα, κρύβεται πίσω από έναν σωρό Μέτρα και την ταμπέλα
Νέα Ελλάδα που,
επειδή δεν έχει περιεχόμενο, δεν έχει ακόμα σώμα οπότε δεν έχει σκιά
να ρίξει, τίποτα δεν ξεφεύγει από την ορθογώνια λογική της.
Πενήντα παρά κάτι. Πενήντα συν κάτι. Κάτι λείπει. Η Κοινωνία.
Μία ηλικιακή φέτα στα αζήτητα. Η Κοινωνία δεν έχει
χρόνο να ασχοληθεί μαζί της, έχει φούριες. Οι νεότεροι την κοιτούν με
αμηχανία, οι γηραιότεροι με λύπη. Στη μέση αυτοί κι εγώ μαζί τους. Μας
θυμίζουμε αυτό που δεν είμαστε, νεολαίοι που παίζουμε στην αλάνα «μήλα»
και «κορόιδο». Εμείς προτιμούμε τα παραδοσιακά «μήλα», όμως η ομήγυρη
της Κοινωνίας αυτή την εποχή έχει όρεξη να παίξει μαζί μας το Κορόιδο.
Σε μια μεταλλαγμένη έκδοση σαν αφύσικο καλαμπόκι.
Το παιχνίδι «μήλα μεταλλαγμένα» παίζεται με δύο
ομάδες ανθρώπων, τους θλιμμένους και τους θλιβερούς, και μια Κοινωνία
αμέτοχη. Α ναι! Και με μια μπάλα γεμάτη κούφια λόγια και πατημένα
όνειρα. Γι' αυτό, δεν παίζει κανένα ρόλο.
Στεκόμαστε στο κέντρο, λοιπόν, όλοι οι άνεργοι
πενηντάρηδες σκόρπιοι, και ο καθένας μας αγωνίζεται να αρπάξει την
μπάλα μιας δουλειάς. Τρέχει πάνω-κάτω, σκουντιέται με τους άλλους
πενηντάρηδες που βρίσκονται στην ίδια θέση, ιδρώνει, ξεϊδρώνει. Συνήθως
δεν υπάρχει πια μια μαμά να τσιρίξει μετά πως θα αρρωστήσουμε, οπότε
ιδρώνουμε ήσυχοι. Όμως την μπάλα δυσκολευόμαστε να την αρπάξουμε και
εσείς δεν μας την δίνετε.
Άλλοι νωρίτερα - άλλοι αργότερα, οι πενηντάρηδες της
φέτας σταματάμε να τρέχουμε και στεκόμαστε ξέπνοοι πιάνοντας τα γόνατά
μας όπως οι μπασκετμπολίστες στα ματς, όσο προσπαθούμε να φτιάξουμε
μια στρατηγική της προκοπής γιατί με το τρέξιμο, καταλάβαμε, θα χάσουμε
και θα αποκλειστούμε. Τρέχει το μυαλό μας. Αυτό είναι που τρέχει τώρα.
Τούτο έχουμε να αντιπαραθέσουμε. Ένα μυαλό γεμάτο
εμπειρία. Την φωλιά μας γεμάτη σοφά ζουζούνια. Μια βαριά, γινομένη
κηρύθρα με μέλισσες εργάτριες και κάνα-δυο κηφήνες.
Η εμπειρία του πενηντάρη διαθέτει για κάθε περίπτωση
εφαρμοσμένες εναλλακτικές που σαν τα ανώτερα μαθηματικά δεν πρόλαβαν
και δεν τα διδάχθηκαν τα μαθητούδια. Σφύζει από την ενέργεια της γνώσης
που κινείται από μόνη της, τεντώνεται και ταλαντώνεται συνεχώς κι
αδιάκοπα όπως τα σωματίδια της μικροΰλης (που είναι πολύ μικρή για να
τη διακρίνουν οι άνθρωποι με έπαρση) και επειδή έτσι είναι φτιαγμένη η
Γνώση, συνεχώς να μεγαλώνει και να μεταλλάσσεται, τι να κάνουμε, είναι η
φτιαξιά της να κινείται, δεν ιδρώνει και ξεϊδρώνει κι είναι κατάλληλη
ακριβώς για πενηντάρηδες.
Αυτό το πολύτιμο (κι αν δεν είναι πολύτιμο, το ό,τι
κι αν είναι) που δεν απευθύνεται σε Αϊνστάινς αλλά σε συνανθρώπους με
κοινή λογική, μένει στα αζήτητα κι είναι κρίμα που παίζοντας «μήλα
μεταλλαγμένα» η ελληνική Κοινωνία ξεχάστηκε.
Ξέχασε πως και αυτή, η Κοινωνία μας, έχει καβατζάρει
τα πενήντα. (Προ πολλού μάλιστα.) Σαν τους άνεργους πενηντάρηδες,
διεκδικεί την ωριμότητα και επιθυμεί να συνεχίσει να παίζει καλά. Όπως
εκείνοι, ούτε η Κοινωνία εργάζεται. Καμώνεται πως δουλεύει, ίδια αυτή
σαν κάποιους πενηντάρηδες χωρίς δουλειά που φεύγουν το πρωί από το
σπίτι με τον χαρτοφύλακα και βγάζουν την μέρα στο παρκάκι χαϊδεύοντας
αδέσποτα και διαβάζοντας παρατημένες εφημερίδες.
Σε κάποια από τις εφημερίδες που θα της στείλει ο
αέρας, περιμένει την Κοινωνία μια μικρή αγγελία που δεν θα μπορέσει να
προσπεράσει: «50άρηδες αξιολάτρευτοι, παιχνιδιάρηδες, στειρωμένοι,
ζητούν επαγγελματική στέγη».
Όσο θα ταΐζει με ψίχουλα τα λευκά περιστέρια, η
Κοινωνία θα έχει όλο τον χρόνο να σκεφτεί πως η αριθμητική πράξη
«πενήντα συν κάτι, μείον πολλά, ίσον τίποτα» είναι λάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου