Δυο - τρία πράγματα που ξέρω για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο

Δυο - τρία πράγματα που ξέρω για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο

  

Λέξεις: Νότης Φόρσος

Συνάντησα το Θόδωρο Αγγελόπουλο αρκετές φορές, κάτω από διαφορετικές ιδιότητες (δικές μου βέβαια γιατί αυτός ουσιαστικά είχε μία, αυτή του σκηνοθέτη). Του είχα πάρει συνέντευξη, όταν έγραφα στο περιοδικό ΟΘΟΝΗ, συνεργαστήκαμε την εποχή που ως αντιπρόσωπος της εταιρίας διανομής ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ διένειμα μια ταινία του στη Βόρεια Ελλάδα και τέλος, ως εργαζόμενος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον είχα πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ και ταυτόχρονα συνεργάτη, αφού οι ταινίες του προβάλλονταν στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ. Άρα κι ο λόγος μου θα είναι υποχρεωτικά χρωματισμένος από αυτή την εμπειρία μου.

 

Ο Αγγελόπουλος είχε στα μάτια μου την ίδια εικόνα, όλα αυτά τα χρόνια, ασχέτως ηλικίας. Χωρίς να είναι ποτέ νέος, έμοιαζε ταυτόχρονα να μην μεγαλώνει. Αλλά και τα ίδια στοιχεία στη συμπεριφορά του. Ευγενικός όσο έπρεπε, εύγλωττος και άνετος με το ακροατήριο, συγκρατημένα αυτάρεσκος, με σαφή αίσθηση του μεγέθους του, το οποίο από πολύ νωρίς είχε λάβει μεγάλες διαστάσεις. Η φήμη και η εκτίμηση που έτρεφε η πλειοψηφία του ξένου τύπου προς το πρόσωπό του μας είναι γνωστή. Νοιαζόταν πολύ για την προώθηση των ταινιών του. Πέρα από τα πάρτι στις Κάννες, στις εμπορικές διανομές τους στην Ελλάδα και φαντάζομαι και όταν του δινόταν η ευκαιρία στο εξωτερικό, διοργάνωνε ομιλίες και συζητήσεις και ακόμα πιο νέος πήγαινε και στην επαρχία για να τις υποστηρίξει. Τον ευχαριστούσε αυτή η επικοινωνία με το κοινό. Ήταν γι’ αυτόν μια ευκαιρία να ασκήσει ένα από τα πιο γοητευτικά στοιχεία του, το λόγο.

Είχε φανατικούς φίλους και αντίστοιχα εχθρούς. Είναι λογικό, σε τόσο μεγάλο έργο οι ταινίες του να είναι άνισες. Μια από τις πιο σοβαρές μομφές που έχω ακούσει γι αυτές είναι ότι σκηνοθετεί πολύ όμορφες σκηνές αλλά δεν ολοκληρώνονται σε μια ταινία. Δεν συζητώ για το τι έχει ειπωθεί για τη διάρκειά τους. Βέβαια στην Ελλάδα ισχύει περισσότερο από ό,τι σε άλλες χώρες το «ουδείς προφήτης στον τόπο του».

Είναι αλήθεια ότι μετά από τόσα χρόνια θυμάμαι με συγκίνηση κάποιες σκηνές από τις ταινίες του. Ακόμα κι από αυτές που είχαν χαρακτηριστεί αργόσυρτες. Πέρα όμως από τις αισθητικές επιλογές του, ο Αγγελόπουλος πάντοτε έψαχνε τις μεγάλες ιδέες , κυρίως μέσα στην Ιστορία. Εγχείρημα από τη φύση του δύσκολο. Και το πλήρωσε με αποτυχίες όπως «Οι κυνηγοί» αλλά και με επιτυχίες όπως ο «Θίασος», για να αναφερθώ σε δυο αντιθετικά ακραίες περιπτώσεις.

Για το Φεστιβάλ, το δίδυμο Δημόπουλος - Αγγελόπουλος υπήρξε πολύ αποτελεσματικό, μια που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. Δόθηκε η ευκαιρία να δούμε το έργο διακεκριμένων σκηνοθετών χάρις σε αυτή τη συνεργασία. Βοήθησε άλλωστε και στην ουσιαστική θεσμική εξέλιξη του Φεστιβάλ, εισηγούμενος το νομοθετικό πλαίσιό του.

Ο θάνατος του Αγγελόπουλου ήρθε - συμβολικά - να κλείσει μια περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου που της είχε δοθεί η ονομασία Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος. Περίοδος αντιφατική αλλά και πλούσια σε πολυμορφία που δυστυχώς πολύ γρήγορα άρχισε να επαναλαμβάνεται.

  Parallax View