Τρίτη πρωί καθώς ο παρκαδόρος του γκαράζ μού
φέρνει το αυτοκίνητο, του εύχομαι καλή χρονιά και προπάντων υγεία. Δεν
έχει απομείνει τίποτα άλλο να ευχηθείς σήμερα. Ποια υγεία; με ρωτάει. Θα
μας την πάρουν και αυτή. Εγώ παίρνω
800 ευρώ και χρειάζομαι κάθε μήνα
φάρμακα
200 ευρώ. Η κόρη μου είναι άνεργη και η γριά μάνα μου με
400
ευρώ σύνταξη χρειάζεται όλα τα χρήματά της για φάρμακα. Πώς θα τα
βγάλουμε πέρα αν τα φαρμακεία σταματήσουν για μεγάλο διάστημα να
δέχονται τις συνταγές του ΙΚΑ στο οποίο είμαστε ασφαλισμένοι; Μελαγχολία
πρωί πρωί.
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ όμως τα μηνύματα του Προέδρου της
Δημοκρατίας, του πρωθυπουργού και του προέδρου της Εθνικής Τράπεζας, που
μας καλούν να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η πατρίδα μας. Να μάθουμε,
όπως είπαν να ζούμε με λιγότερα. Με πόσα λιγότερα μπορούν να ζήσει το
1.000.000 ανέργων και με πόσα ένας επαγγελματίας που το εισόδημά του
έχει συρρικνωθεί κάτω από τις ανάγκες της πιο λιτής διαβίωσης; Πρέπει να
εργαστούμε σκληρά μας λένε. Όσο σκληρά θέλετε θα απαντούσε η
συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Πείτε μας πού είναι αυτή η
σκληρή δουλειά και θα την κάνουμε ευχαρίστως.
ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ χρήματα για ρούχα. Κλείνουν τα εμπορικά
καταστήματα, αφού δεν αγοράζουμε. Χιλιάδες νέοι άνεργοι. Περιορίσαμε το
κρέας από το τραπέζι. Έκλεισε και το κρεοπωλείο της γειτονιάς. Τα γλυκά
είναι πολυτέλεια. Πάει και το ζαχαροπλαστείο στο οποίο εργάζονταν 7
άτομα! Ο φούρνος ακόμα υπάρχει, αλλά αναγκάστηκε να απολύσει δύο από
τους τέσσερις εργαζόμενους εκεί. Κάποιες οικογένειες θα χάσουν τα
περιουσιακά τους στοιχεία που είναι υποθηκευμένα σε δάνεια κυρίως
στεγαστικά. Ο δημόσιος τομέας, η μεσαία τάξη έχει διαλυθεί, πολλές
οικογένειες διακόπτουν τις σπουδές των παιδιών τους, όταν αυτά φοιτούν
σε μακρινά περιφερειακά ιδρύματα. Τι ζητάτε επιτέλους και κυρίως, για
ποιο σκοπό.
Τουλάχιστον ο Πορτογάλος πρωθυπουργός ο Κοέλιο, κυνικός, ξεκυνικός,
είπε στους εργαζόμενους και τους νέους που δεν έχουν δουλειά εκεί, να
φύγουν μετανάστες στο εξωτερικό γιατί η Πορτογαλία, που δεν είναι και
στα χάλια της Ελλάδας, έχει πολύ δρόμο για να βγει από το τούνελ στο
οποίο την πέταξαν. Ο δικός μας, ο Γιώργος, όταν ρωτήθηκε, πριν απολυθεί,
τι έχει να πει στους νέους μας που κάνουν ουρά για να μεταναστεύσουν
τους κάλεσε να μείνουν εδώ για να αγωνιστούν για την πατρίδα τους. Ποια
πατρίδα;
ΤΙ ΔΙΚΗ του που την πούλησε στους δανειστές για τα
πρώτα νεοφιλελεύθερα πειράματα σε κοινοβουλευτική δημοκρατία; Του
Βενιζέλου που μόλις οι δύο οικονομικοί εισαγγελείς στους οποίους δεν
είχε παραχωρηθεί καμιά υλικοτεχνική υποδομή για το εξαιρετικά δύσκολο
έργο τους ακούμπησαν την κορυφαία πολιτικό οικονομική διαπλοκή, την
κραυγαλέα φοροδιαφυγή και την κλεπτοκρατία του δικομματισμού και τις
προσωπικές του ανομίες στο σκάνδαλο της Proton Bank, έφταιξε νομοσχέδιο
που τους καταργούσε; Έχει πατρίδα αυτός; Αυτός που υποχρεώθηκε από τον
νέο πρωθυπουργό να πάρει πίσω το πραξικόπημα και καμώνεται πως δεν
τρέχει τίποτα επειδή πουλάει προστασία στο σύστημα με αντάλλαγμα να
γίνει πρωθυπουργός; Πείτε μας λοιπόν για ποια πατρίδα μιλάτε. Οι εθνικοί
αγώνες προϋποθέτουν λαϊκή ενότητα και η λαϊκή ενότητα, δικαιοσύνη
ισότητα και ισονομία το λιγότερο.
ΑΓΑΠΗΤΕ κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας μπράβο σας που 14
ετών βγήκατε στο βουνό για να απελευθερωθεί η χώρα από τους κατακτητές.
Τι να πω εγώ όμως σε ένα 14χρονο παιδί -με δύο άνεργους γονείς- να
κάνει, τώρα που η πατρίδα του υποδουλώνεται από -σχεδόν- τους ίδιους
κατακτητές;
d.xristou@avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου