Ένας μικρός θρίαμβος
Το καλύτερο μου το 2011 ήταν το ταξίδι
των τριών παιδιών από τα Πομακοχώρια στην Αθήνα. Δεν τα ξέρω τα παιδιά,
και δεν τα συνάντησα. Την ιστορία
την έμαθα συμπτωματικά, από μια φίλη μου που είναι καθηγήτρια
Μαθηματικών στο Γυμνάσιο της Σμίνθης. Χρόνια τώρα μας διηγείται τις
εμπειρίες της από την καθημερινή μάχη που δίνουν με τις προκαταλήψεις,
τη φτώχεια, τα στερεότυπα, το παρελθόν αυθαιρεσίας της ελληνικής
πολιτείας, με το κλείσιμο των μειονοτήτων στον μικρό καταπιεσμένο κόσμο
τους, με τις ανισότητες κάθε είδους με δυο λόγια, για να μπορέσουν να
κάνουν το σχολείο τους να λειτουργήσει κανονικά σε δύσκολες συνθήκες.
Ένα Γυμνάσιο όπου φοιτούν παιδιά από όλα τα γύρω χωριά, χωριά φτωχά,
χωριά όπου μέχρι τη δεκαετία του 90 μπορούσες να τα προσεγγίσεις
περνώντας φρουρούμενες μπάρες. Δυσάρεστες ιστορίες, που δεν αφήσαμε να
μας απασχολήσουν εδώ κάτω εμάς τους έχοντες και κατέχοντες τον λόγο και
τις δημοκρατικές ανησυχίες. Θα μας έθιγαν την εικόνα της ευρωπαϊκής
χώρας στην οποία νομίζουμε ότι ζούμε, θα μας ξύπναγαν φόβους που δεν
έχουμε αντιμετωπίσει ποτέ ξεκάθαρα κι ανοιχτά, με πλήρη ειλικρίνεια.
Εκεί λοιπόν. Στα μέρη που δεν μπορείς να ονομάσεις καλά-καλά, γιατί
ως γνωστόν τα ονόματα είναι η ψυχή μας. Έχουμε κλείσει την ψυχή μας στα
ονόματα όπως ο γίγαντας του παραμυθιού είχε κλείσει την καρδιά του σε
ένα αυγό κότας. Στη Σμίνθη που μπορεί να τη λέγανε κάπως αλλιώς, αλλά
τώρα τη λένε Σμίνθη. Στους Πομάκους που μιλάνε βουλγαρικά αλλά τα λέμε
πομακικά, γιατί οι Βούλγαροι λένε πομάκους τους άπιστους που έγιναν
μουσουλμάνοι επειδή ήταν εδώ οθωμανοί, που δεν τους λέμε τούρκους ακόμα
κι όταν είναι, αν και μαθαίνουν τούρκικα υποχρεωτικά, τα οποία
υποτίθεται ότι μιλάνε, αλλά δεν τα ξέρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου