Από τον Παπαγιαννάκη στον Μόντι

Από τον Παπαγιαννάκη στον Μόντι

του Κώστα Ζαχαριάδη*

Η είδηση πέρασε στα ψιλά γράμματα των εφημερίδων και φευγαλέα από τα site:

[Ο τεχνοκράτης διορισμένος πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι «απέσυρε» την υποψηφιότητα της Ρώμης για τη διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2020. Σύμφωνα με τα ιταλικά ΜΜΕ η απόφαση επηρεάστηκε από την οικονομική κρίση αλλά και από την αρνητική εξέλιξη της σχέσης κόστους-εσόδων στην Ολυμπιάδα της Αθήνας. Το προβλεπόμενο κόστος, σύμφωνα με την επιτροπή διεκδίκησης «Ρώμη 2020», ήταν της τάξης των 4,7 δισ. ευρώ.]

Πριν επτά και πλέον  χρόνια έσβησαν τα φώτα των Ολυμπιακών Αγώνων στης Αθήνας.
Ο ΣΥΝ ήταν το ΜΟΝΟ κόμμα που με κόστος από το 1996 είχε διαφωνήσει με την ανάληψη της διοργάνωσης.

Το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη που τότε κυβερνούσε σχεδίαζε την ισχυρή Ελλάδα του 21ου αιώνα. Η Ν.Δ. (τότε βουλευτής της ήταν και ο Γιώργος Καρατζαφέρης) μιλούσε για την πατρίδα που θα ακτινοβολούσε διεθνώς ξανά και σε  συνέχεια των Ολυμπιακών Αγώνων της αρχαιότητας. Ο τότε αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης Αντώνης Σαμαράς ήταν σε ανάλογο μήκος κύματος. Ακόμα και το ΚΚΕ υπερψήφισε!

 

Η «ισχυρή Ελλάδα» έγινε η Ελλάδα της κοινωνικής και οικονομικής χρεωκοπίας! Η «παγκόσμια ακτινοβολία» μετατράπηκε σε διεθνές ρεζίλι. Ακόμα και σήμερα δεν έχουμε ακριβή εικόνα για το πόσο στοίχησε η Ολυμπιάδα του 2004. Αν στο κόστος αυτό προστεθούν και οι μίζες που ήρθαν στην επιφάνεια τα τελευταία χρόνια, υποθέσεις Siemens, C4i, και συγκαλύφθηκαν μέσα στη Βουλή από ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., τότε το κόστος ανεβαίνει και άλλο.

Η πολύπλευρη κρίση που σήμερα βιώνουμε δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι το αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, και ενός σπάταλου αυτοαναφορικού κράτους, ενός κράτους που δεν σχεδίαζε το μέλλον αλλά αρκούνταν στο να βολεύει ημετέρους και να χρηματοδοτεί τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες μέσα από τον ίδιο του τον προϋπολογισμό. Στην Ελλάδα για να κατασκευαστεί ένα χιλιόμετρο εθνικής οδού κοστίζει υπερπολλαπλάσια σε σχέση με το κόστος σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και αυτό το αυξημένο κόστος δεν συναρτάται μόνο με το δύσκολο ανάγλυφο της Ελλάδας.

Σήμερα πληρώνουμε ΚΑΙ τις φανφάρες του 2004. Τους αφόρητους βερμπαλισμούς, την αντίληψη ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου, ο ομφαλός της Γης και άλλες τέτοιες ανοησίες. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, τότε ευρωβουλευτής του ΣΥΝ, υπογράμμιζε ότι “το οικονομικό και περιβαλλοντικό αποτύπωμα των αγώνων θα το πληρώνουν και τα δισέγγονά μας”. Τι δεν είχαμε ακούσει γι' αυτή την τοποθέτηση... Ανθέλληνες, περιθωριακοί, οικολάγνοι, αντιαναπτυξιακοί...!

Ο ΣΥΝ επιβεβαιώθηκε με τον πιο τραγικό και γι’ αυτό και για άλλα πολλά σε αυτήν την εικοσάχρονη διαδρομή του. Δεν αρκεί όμως να επιβεβαιώνεσαι πρέπει να μπορείς να αλλάζεις και τα πράγματα. Σήμερα που ο παραδοσιακός δικομματισμός είναι σε τέλμα και η κρίση επιζητά από όλες τις πολιτικές δυνάμεις να τοποθετηθούν συγκεκριμένα είναι (;) η μεγάλη ώρα της αριστεράς.

Oι αριστερές, οικολογικές και προοδευτικές μπορούν να συσπειρωθούν σε ένα κοινό minimum πρόγραμμα. Να διεκδικήσουν μαζί τη νίκη στις εκλογές και τη διακυβέρνηση του τόπου. Να μιλήσουν για αναδιανομή, πράσινη ανάπτυξη κοινωνική δικαιοσύνη και διαφάνεια. Όσο η ευρεία αριστερά παραμένει διαιρεμένη θα βασιλεύει η πολιτική που μας έφερε ώς εδώ και σήμερα συντρίβει την κοινωνία.

* Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι μέλος της Γραμματείας του τμήματος οικολογίας του ΣΥΝ

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=672732