Γιατρέ μου, πονάτε;

Γιατρέ μου, πονάτε;

Παντελής Μήτσιου

Ας με συγχωρήσουν οι πολυάριθμοι φίλοι μου (και συγγενείς) που διακονούν το χώρο της υγείας, αλλά ένοιωσα αυτές τις μέρες την ανάγκη να πω ορισμένα πράγματα.

Την δεκαετία του ’90, όσοι εργάζονταν στο χώρο του φαρμάκου αποκαλούσαν τους γιατρούς «χλιμίντζουρες» εξ αιτίας του χαρακτηριστικού ήχου που μοιάζει με χλιμίντρισμα αλόγου και συνοδεύεται από τρίψιμο των χεριών μεταξύ τους που έκαναν οι γιατροί κάθε φορά που κάποιος ιατρικός επισκέπτης έμπαινε στο γραφείο τους με κάποιο «δώρο» στα χέρια. Πετσέτες, τασάκια,  ημερολόγια, διακοσμητικά ήταν τα συνηθισμένα. Υπήρχαν και παραγγελίες: τηλεοράσεις, καφετιέρες, φούρνοι μικροκυμάτων… Προσωπικά από εμένα κάποιος ζήτησε ψηστιέρα υγραερίου.  Αυτά ήταν τα «απλά» που κάθε φαρμακοβιομηχανία που σεβόταν τον εαυτό της, πρόσφερε στον ιατρό, ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του επιστήμονα στον  άνθρωπο, την κοινωνία, την πολιτεία. Και για να συνεχίσει βέβαια να συνταγογραφεί με ρυθμό πολυβόλου τα πολύτιμα σκευάσματα της εταιρείας.

 

Στους πρωταθλητές της συνταγογράφησης στους μεγαλογιατρούς και τους πανεπιστημιακούς , η εταιρεία προσέφερε ακριβότερα δώρα:  Πολυήμερα ταξίδια στο εξωτερικό με όλα τα έξοδα καλυμμένα, ακριβά ιατρικά μηχανήματα, διακόσμηση του ιατρείου, κοσμήματα. Όπως ακριβώς ένας σωστός επιχειρηματίας αμείβει την συνοδό του για το σύνολο των υπηρεσιών της. Τον λογαριασμό βέβαια πλήρωναν ανέκαθεν τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ασθενείς οι ίδιοι.

Σε μερικές περιπτώσεις, ο γιατρός αμειβόταν «με το κομμάτι».  Πήγαινε δηλαδή ο άνθρωπος της εταιρείας στο ιατρείο, μετρούσε συνταγές και πλήρωνε απ’ ευθείας τον λειτουργό του Ασκληπιού: «185 κουτιά χάπια επί 10 λεπτά το κουτί, πάρτε κύριε 18,5 €, σε καλή μεριά» και να το χλιμίντρισμα.

Η σχέση ιατρών – εταιρειών του χώρου είναι παλιά, παγκόσμια και στενή.  Τα περισσότερα από τα αποκτήματα των ιατρών θα έπρεπε να φέρουν ενσωματωμένες πλακέτες «χορηγία στον κ. Τάδε από την ευγνωμονούσα ΤΑΔΕΞ Α.Ε.» και το ανάποδο. Είναι μια σχέση αμοιβαίας εξυπηρέτησης και αμοιβαίου κέρδους. Κανείς δεν ρισκάρει τίποτα καθώς η χρηματοδότηση αυτής της συνεργασίας γίνεται από τρίτους.

Βέβαια, κανείς ιατρός δεν ρισκάρει να προωθήσει επικίνδυνα σκευάσματα. Γιατρός είναι δεν είναι βλάκας. Αλλά πλέον δεν κυκλοφορούν επικίνδυνα σκευάσματα. Αναποτελεσματικά ναι, μπορεί  και χωρίς καμιά δράση, ίσως πάλι αδιάφορα. Επικίνδυνα πάντως όχι. Εκτός πολύ σπάνιων περιπτώσεων. Άρα ο γιατρός έχει να διαλέξει ανάλογα με το τι του προσφέρει η κάθε εταιρεία. Ούτε λόγος φυσικά, ότι προέχει η υγεία του ασθενούς, αλλά αν την εξασφαλίζει η ΤΑΔΕΞ και η ΔΕΙΝΑΡ, το ποια θα επιλέξει ο ιατρός, θα κριθεί από το τι προσφέρει η κάθε μια. Νοικοκυρεμένα πράγματα.

Θα μου πεις, τι σε νοιάζει; Να σου πω, αγαπητέ αναγνώστη: διάβασα πρόσφατα το παρακάτω: «Μείζονα κίνδυνο για τη Δημόσια Υγεία και τραγική υποβάθμιση της φαρμακευτικής περίθαλψης των ασφαλισμένων αποτελεί, σύμφωνα με τον Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών (ΙΣΑ), νομοθετική ρύθμιση που περνάει η ηγεσία του υπουργείου υγείας για την συνταγογράφηση των φαρμάκων με την δραστική ουσία και την επιλογή των φθηνότερων στην αγορά σκευασμάτων από το φαρμακοποιό».

Ξέρετε τι θέλει να πει ο ΙΣΑ, αλλά μας τα μασάει; Ότι το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί μείζονα κίνδυνο για την τσέπη τους και αποκλειστικά γι’ αυτήν. Διότι θα σου λέει, πάρε ερυθρομυκίνη των 100 mg σε κάψουλα κι εσύ θα παίρνεις την φθηνότερη και όχι αυτή από την οποία ο γιατρός πήρε το laptop. Εάν ο ΙΣΑ εκόπτετο πράγματι για τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα γέμιζε τα συρτάρια των ασθενών με μπουκαλάκια με φάρμακα για το στομάχι, μην τυχόν και πάθει κανείς μετεωρισμό από κάποιο ισχυρό αντιφλεγμονώδες. Θα του έλεγε απλά να μασήσει ένα αντιόξινο. Δεν θα έκανε την Ελλάδα πρωταθλητή στην κατανάλωση αντιβιοτικών και τον έλληνα ασφαλισμένο, ιδιοκτήτη μιας μικρής φαρμακαποθήκης. Γιατί οι υπεύθυνοι ιατροί κατάφεραν τα κομοδίνα των ελλήνων να έχουν περισσότερα φάρμακα από μερικά Αφρικανικά νοσοκομεία.-

Καληνύχτα. 

Υ.Γ. Φυσικά και όλοι οι γιατροί δεν είναι ίδιοι ή τέτοιοι. Ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε οι ταξτζήδες, ούτε οι δικηγόροι, ούτε καν οι πολιτικοί. Είπε κανείς το αντίθετο;

 http://pantelismitsiou.blogspot.com/