Έτσι έζησα την χρεοκοπία

του Niko Ago

 

Δυο μέρες έσπαγα το κεφάλι μου για το τι πρέπει να γράψω. Έγραψα και «πέταξα» τίτλους και παραγράφους αλλά ξανά το μόνο που κατάφερα ήταν να ανεβάσω αμέτρητα status στο facebook και άπειρα tweet συνοδευόμενα από αρκετή κουβέντα.

Όλα ξεκίνησαν από την είδηση που έλεγε ότι «περίπου των 48% των ερωτηθέντων σε δημοσκόπηση, απάντησαν «ναι» στο ερώτημα αν θέλουν να χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Έπαθα σοκ, το ορκίζομαι. Ένα από τα πολλά που περνάμε καθημερινά και που θα περνούσαμε τη Κυριακή το βράδυ. Για  άνθρωπο που έχει βρεθεί αυτόπτης μάρτυρας  μιας  χρεοκοπίας, η οποία συνοδεύτηκε με το «φυσιολογικό» χάος, ένα τέτοιο ενδεχόμενο ξυπνά τους χειρότερες εφιάλτες. Αλλά το σοκ της  δημοσκόπησης, - οι συμμετέχοντες σε αυτόν σίγουρα δεν έχουν καν ιδέα τι θα πει πραγματική χρεοκοπία μια χώρας – το διαδέχτηκε το μεγαλύτερο, αυτό με τις εικόνες βίας, λεηλασίας και πύρινης εκδίκησης που ακολούθησε την πορεία του κόσμου που διαδήλωνε. Δεν μπορώ να  συγκεντρωθώ ούτε και τώρα για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Αποσπασματικά γράφω και συγχωρέστε μου τα πολύ πιθανά λάθη στη δομή του κειμένου.

 

Για τους βανδαλισμούς, τα χημικά, την Νέα Δανειακή Σύμβαση, την ανεργία, τα μέτρα που μας πνίγουν γράψανε άλλοι και θα γράψουμε ξανά. Όμως, μια και έζησα  στο πετσί μου χρεοκοπία, κάτι που απεύχομαι να το ζήσουν τα παιδιά μου και κατ’επέκταση η Ελλάδα, η δική τους και δική μου χώρα, πρέπει να πω σε αυτούς που την θέλουν ότι δεν μοιάζει με τίποτε από αυτά που έχουν βιώσει σε καιρό ειρήνης. Η καλύτερα, τώρα που είδαν αυτά που συνέβησαν την Κυριακή, ας σκεφτούν ότι είναι κάπως έτσι αλλά σε ευρύτερη κλίμακα. Είναι το απόλυτο χάος που συνοδεύεται με μια τρομακτική αβεβαιότητα. Η πιο σίγουρη λύση σου μοιάζει η αυτοκτονία.

Χρεοκοπία είναι να ξεκινάς το πρωί να πας στο φούρνο για ψωμί και να διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει ο φούρνος! Να έχουν ξηλωθεί ακόμα και τα κεραμίδια. Να έχει λεηλατηθεί το φαρμακείο και να έχουν κλαπεί ακόμα και οι πάγκοι. Να ξεκινάει το παιδί σου για το σχολείο και αν μπορέσει να φτάσει ως εκεί, το σχολείο να μην υπάρχει. Να θες να πας στο γιατρό αλλά ο γιατρός να λείπει από τη θέση του και το νοσοκομείο, αν δεν έχει καεί, να έχουν κλαπεί τα κρεβάτια για να πουληθούν. Οι αστυνομικοί να προσπαθούν μαζί με πλιατσικολόγους να κλέψουν ο,τι και όσο μπορούν. Θέλουν και αυτοί να ζήσουν. Γυναίκα κάθε ηλικίας να μη μπορεί να βγει στο δρόμο ακόμα και αν χρειαστεί να μαζέψει το σκοτωμένο παιδί, άνδρα ή αδελφό.  Αν σε μια αναταραχή υπάρχουν μερικοί κουκουλοφόροι, σε κατάσταση χρεοκοπίας υπάρχουν ελάχιστοι χωρίς κουκούλα.

Πάντως, αυτές είναι εικόνες που έζησα ο ίδιος και συνέβησαν σε άλλη χώρα. Στην Αλβανία του μεταδικτατορικού «υπαρκτού σοσιαλισμού». Δεν κάνω συγκρίσεις, την εμπειρία μου καταθέτω.  Και τον τρόμο μου στην ιδέα μιας δεύτερης εμπειρίας. Για το 48% θα ήθελα απλώς να προσθέσω αυτό που λέει το ρητό: πρόσεχε τι εύχεσαι διότι μπορεί να σου συμβεί.  

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12654