Η ώρα της αριστεράς είναι τώρα

Η ώρα της αριστεράς είναι τώρα

 

Του Γιώργου Ραυτόπουλου*

Αν δεχθούμε ως ακριβείς τις πληροφορίες τις οποίες, με έντεχνο και πάντα με ελεγχόμενο τρόπο, η κυβέρνηση διοχετεύει στα ΜΜΕ και μέσω αυτών στην ελληνική κοινή γνώμη, τότε βρισκόμαστε λίγο πριν από την οριστικοποίηση μιας συμφωνίας για το PSI και τη νέα δανειακή σύμβαση, που θα μεταβάλει την Ελλάδα σε αποικία και τους Έλληνες σε πρόσφυγες στη δική τους πατρίδα.

Μια κυβέρνηση χωρίς λαϊκή εντολή, χωρίς, επομένως, δημοκρατική νομιμοποίηση, ολοκληρώνει το καταστροφικό έργο του Γιώργου Παπανδρέου και οδηγεί τη χώρα σε καθεστώς διαρκούς υποτέλειας και τον ελληνικό λαό σε διαρκή ταπείνωση.

Από το Βερολίνο η Μέρκελ στέλνει στην κυβέρνηση απειλητικά τελεσίγραφα για αποδοχή του διορισμού επιτρόπου που θα εποπτεύει την εφαρμογή νέων αντιλαϊκών μέτρων και θα προστατεύει τα συμφέροντα της Γερμανίας και των τραπεζών. Η εθνική κυριαρχία απειλείται με δραματική συρρίκνωση και η δημοκρατία οδηγείται στο απόσπασμα.

 

Κίνητρά τους, υποστηρίζουν οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι, είναι η σωτηρία της χώρας, της πατρίδας. Αυτή είναι, λένε, η κόκκινη γραμμή τους. Αλλά αυτή τη χώρα την κατοικούν άνθρωποι για τους οποίους κανείς δεν μιλάει και για τους οποίους κανείς δεν ενδιαφέρεται. Τι εννοούν, επομένως, όταν αναφέρονται στη χώρα; Και για ποιων την πατρίδα μιλάνε; Για την πατρίδα των Ελλήνων; Για την πατρίδα του κεφαλαίου, που δεν έχει, που δεν είχε ποτέ πατρίδα; Μήπως για την πατρίδα των εργοδοτών, που νόμισαν ότι βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία για μια τελική επίθεση στον κόσμο της εργασίας και για ολοκληρωτική λεηλασία της ζωής των ανθρώπων του μόχθου;

Οι απαντήσεις είναι προφανείς. Ας αφήσουν, λοιπόν, τα προσχήματα και τα ψέματα. Οι μάσκες έχουν πέσει. Η πραγματική κόκκινη γραμμή του Λουκά Παπαδήμου και της κυβέρνησής του είναι η γραμμή προστασίας της εργοδοσίας και της βασισμένης στην πιο άγρια εκμεταλλευτική βαρβαρότητα αύξησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων είναι το πρόσχημα. Ο πραγματικός στόχος, ο πραγματικός λόγος είναι η λεηλασία των εισοδημάτων των εργαζομένων και η παράδοση του πλούτου της χώρας στους αδίστακτους δανειστές της.

Αλλά, αν η στρατηγική της λεηλασίας πρέπει να ανασχθεί, και ασφαλώς πρέπει, αν η επιδρομή στα εισοδήματα των Ελλήνων πρέπει να ανακοπεί, αν οι σχεδιασμοί της τρόικας πρέπει να ακυρωθούν και αν η δημοκρατία πρέπει να ξαναγίνει τροφοδότης ελπίδων και σημαία των ανθρώπινων ονείρων, η δημοκρατική εξέγερση είναι ο μοναδικός δρόμος. Εξέγερση ενάντια στην εξελισσόμενη βαρβαρότητα, εξέγερση ενάντια στην κατάχρηση της εξουσίας, εξέγερση ενάντια στους καταπατητές των συλλογικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων, εξέγερση ενάντια σε μια κυβέρνηση που έχει παραδώσει την πατρίδα μας στο έλεος των διεθνών τοκογλύφων, εξέγερση παντού. Είναι ο μόνος δρόμος που διαθέτουν οι εργαζόμενοι για να ακυρώσουν τα σχέδια της τρόικας και όλων των εγχώριων εντολοδόχων της και το μοναδικό όπλο να αλλάξουν τη μοίρα τους και να περιφρουρήσουν το μέλλον τους και το μέλλον των παιδιών τους.

Η απάντηση βρίσκεται στους δρόμους. Εκεί θα γίνει η μεγάλη αναμέτρηση με τις δυνάμεις που σχεδιάζουν την ολοκληρωτική υποδούλωση της χώρας μας και τον πλήρη εξανδραποδισμό του λαού μας (ΠΑΣΟΚ - Ν.Δ. - ΛΑΟΣ) και εκεί θα κριθεί αν η Ελλάδα θα παραμείνει χώρα ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική ή αν θα μεταβληθεί σε προτεκτοράτο.

Στους δρόμους, λοιπόν. Όμως αυτοί που προσβλέπουν σε μια τέτοια λυτρωτική σύγκρουση και που τη θέλουν δεν μπορούν να την οργανώσουν και αυτοί που μπορούν δεν δείχνουν έτοιμοι να το κάνουν ή δεν θέλουν. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες διαπραγματεύονται ήδη την έκταση των νέων υποχωρήσεων, έτοιμες για νέους συμβιβασμούς, και οι εργαζόμενοι -τα πραγματικά θύματα της ταξικής βαρβαρότητας της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου χθες και του Λουκά Παπαδήμου σήμερα- προσπαθούν να περισώσουν ό,τι μπορεί να διασωθεί.

Το βάρος, επομένως, της οργάνωσης και της καθοδήγησης των εργατικών κινητοποιήσεων μετατίθεται τώρα στα κόμματα της αριστεράς. Η ενότητα των δυνάμεών της, χωρίς ηγεμονισμούς, χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς ανούσιους εγωισμούς είναι και όρος και προϋπόθεση.

Ανεπιτυχείς προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν για την ενότητα της αριστεράς ή τραυματικές εμπειρίες δεν δικαιολογούν τους σημερινούς διαχωρισμούς και τις σημερινές αρνήσεις. Οι διασπάσεις, το έχω πει κι άλλη φορά, είναι προσφορά στον δικομματισμό και η επιμονή στους χωριστούς δρόμους είναι επιλογή ήττας.

Η πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για ενότητα των αριστερών ριζοσπαστικών, πατριωτικών, αντιμνημονιακών δυνάμεων και η δημιουργία ενός νέου συνασπισμού εξουσίας, για τις μεγάλες ανατροπές και τις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος και που απαιτούν οι εργαζόμενοι, ολοκληρωμένη, ρεαλιστική και υπεύθυνη πέρα από τη δραματική της επικαιρότητα, έχει και έναν τεράστιο πολιτικό, ιδεολογικό, κοινωνικό και πατριωτικό συμβολισμό.

Αλλά, αν αυτή η πρόταση του προέδρου του Συνασπισμού ενεργοποιεί τα εγωιστικά αντανακλαστικά των άλλων κομμάτων της αριστεράς, τότε ας πάρουν εκείνα τις αναγκαίες πρωτοβουλίες. Ιδιαίτερα το ΚΚΕ, που υπήρξε διαχρονικά ο ασυμβίβαστος υποστηρικτής των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, δεν μπορεί να υπεκφεύγει, οφείλει να πάρει θέση, οφείλει να επιβεβαιώσει και τώρα την προσήλωσή του στην υπόθεση της ενότητας του λαϊκού κινήματος. Η εργατική τάξη απαιτεί κάτι περισσότερο από την έκφραση αλληλεγγύης. Απαιτεί αλλαγή του προσανατολισμού της χώρας και αλλαγή πολιτικής σε όφελος του εργαζόμενου λαού. Η ενότητα της αριστεράς είναι η μεγάλη εγγύηση.

Μια τέτοια ενότητα, που στοιχειώνει ήδη τον ύπνο των υποστηρικτών του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, αλλά που την ίδια στιγμή απελευθερώνει τα όνειρα και τροφοδοτεί τις ελπίδες εκατομμυρίων Ελλήνων, θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη μεταπολιτευτική και ίσως μεταπολεμική τομή στην πολιτική ιστορία της χώρας.

Ποτέ εξάλλου στο παρελθόν η αριστερά δεν βρέθηκε τόσο κοντά όσο σήμερα στη διεκδίκηση της εξουσίας και της διακυβέρνησης της χώρας, και μάλιστα με όρους πολιτικής και ιδεολογικής κηδεμονίας, και ποτέ ο λαός δεν επένδυσε στην αριστερά τις προσδοκίες του με τον τρόπο και την έκταση που το κάνει σήμερα. Είναι, επομένως, η ώρα των αποφάσεων. Η ώρα της αριστεράς είναι τώρα.

* Ο Γιώργος Ραυτόπουλος είναι τέως πρόεδρος της ΓΣΕΕ

 http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=667751