Μπορεί η τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά να σχηματίσθηκε με σημαία τον
κοινό παρονομαστή της επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, αλλά όλα
δείχνουν ότι η επαναδιαπραγμάτευση θα παραμείνει αίτημα. Ο Στουρνάρας
δεν άφησε περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Δήλωσε ότι όσο η Ελλάδα δεν
προσεγγίζει τους δημοσιονομικούς στόχους, δεν μπορεί να ζητήσει τίποτα
από τους δανειστές. Η υπαγορευμένη από την τρόικα πολιτική της
λιτότητας, όμως, έχει εγκλωβίσει την οικονομία σ’ ένα καθοδικό σπιράλ
ύφεσης. Η προσέγγιση των στόχων έχει μετατραπεί σε σισύφειο έργο. Αυτό
σημαίνει ότι η επαναδιαπραγμάτευση παραπέμπεται στην προαίρεση των
δανειστών.
Η δήλωση Στουρνάρα είναι βαρυσήμαντη και για το ζήτημα
της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Μέχρι προσφάτως, η
ανακεφαλαιοποίηση γινόταν από τα κράτη-μέλη. Το τελευταίο Ευρωπαϊκό
Συμβούλιο αποφάσισε η ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών να γίνει
από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης (ESM), προσθέτοντας ότι θα
εξετασθούν και παρόμοιες περιπτώσεις.
Είναι έγκλημα όχι μόνο της
Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και όλων των χωρών της ευρωπαϊκής
περιφέρειας που δεν απαίτησαν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης να υπάρξει
σαφής αναφορά πως ό,τι ισχύσει για την Ισπανία θα ισχύσει και για όποια
άλλη χώρα-μέλος αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα. Αυτή, άλλωστε, είναι η
παράδοση στην Ε.Ε. Για ίδια προβλήματα εφαρμόζονται ίδιες λύσεις.
Οι
συμπολιτευόμενοι ισχυρίζονται ότι με την απόφαση διαμορφώθηκε ένα
ευνοϊκό πλαίσιο για να ισχύσει και για τις ελληνικές τράπεζες ό,τι θα
ισχύσει για τις ισπανικές. Αυτό δεν είναι λάθος, αλλά γιατί πρέπει η
Αθήνα και η Λευκωσία να διεκδικήσουν σε μετέπειτα χρόνο αυτό που θα
μπορούσαν να είχαν αποσπάσει στη σύνοδο; Πολύ περισσότερο όταν από σειρά
δηλώσεων φαίνεται ότι το ευρωιερατείο θέτει αυθαιρέτως (όπως και ο
Στουρνάρας) όρους που δεν έχουν τεθεί για την Ισπανία.
Η φιλολογία
για «μέτωπο του Νότου» είναι φαντασίωση. Οταν ο κλοιός έσφιξε γύρω από
τις χώρες τους, οι Ραχόι και Μόντι, σε συνεννόηση με τον Ολάντ και
έχοντας δεδομένη την υποστήριξη των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας,
επέτυχαν στη σύνοδο να αλλάξουν τους κανόνες. Οι «μικροί», όμως, δεν
έχουν ούτε συνείδηση κοινού συμφέροντος ούτε συντονισμό για κοινές
παρεμβάσεις στα ευρωπαϊκά όργανα. Γι’ αυτό και δεν έθεσαν ομαδικά τον
εύλογο όρο να αναφερθεί σαφώς πως ό,τι ισχύσει για την ανακεφαλαιοποίηση
θα ισχύσει για όλους. Δεδομένου ότι η Μαδρίτη και η Ρώμη καίγονταν να
ληφθεί απόφαση και όλοι είχαν συνειδητοποιήσει πως παιζόταν η επιβίωση
της Ευρωζώνης, εάν είχε τεθεί η απαίτηση των «μικρών», ήταν μάλλον
απίθανο να την απέρριπταν, οδηγώντας τη σύνοδο σε ναυάγιο.
Το
κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών ήταν η αιτία που έθεσε την
Ιρλανδία εκτός αγορών και στέλνει τώρα την Κύπρο στην αγκαλιά της
τρόικας. Για το ελληνικό χρέος είναι υπόθεση περίπου 50 δισ. Ως εκ
τούτου, προκαλεί απορία η στάση και της κυπριακής και της ελληνικής
πλευράς.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτή η στάση δεν οφείλεται
μόνο στο «σύνδρομο του κακού μαθητή». Οφείλεται και στη διαπλοκή των
κυβερνήσεων με τους τραπεζίτες. Εάν την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών
αναλάβει ο ESM, θα πάρει ως αντάλλαγμα τα πακέτο των μετοχών τους, τα
οποία μελλοντικά θα πωλήσει στους πλειοδότες. Με άλλα λόγια, οι
Ελλαδίτες και οι Κύπριοι μεγαλομέτοχοι θα χάσουν τον έλεγχο των τραπεζών
τους. Αντιθέτως, εάν η ανακεφαλαιοποίηση γίνει με πόρους που θα
δανεισθεί η Ελλάδα και η Κύπρος οι μεγαλομέτοχοι έχουν βάσιμες ελπίδες
ότι θα διατηρήσουν τον έλεγχο, αλλά πιθανότατα και την ιδιοκτησία των
τραπεζών τους.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου