Η μονοθεματική επιλογή του μνημονίου, που ασφαλώς είχε πολύ
σοβαρούς λόγους να παραγκωνίσει για μεγάλο διάστημα τις κοινωνικές
προτεραιότητες, ειδικά αυτήν την περίοδο οφείλει να αλλάξει
Μπαινοβγαίνοντας στη Βουλή
Της Άντας Ψαρρά
Λίγες μέρες πριν, στην παραδοσιακή συνοικία της αριστεράς,
στη Νίκαια, έγινε μια διαμαρτυρία απέναντι στη ρατσιστική εθνικιστική βία της
συμμορίας που απείλησε με φασιστικό τελεσίγραφο του μετανάστες. Στην
κινητοποίηση αυτή συμμετείχαν όσοι μετανάστες αγνόησαν το δικαιολογημένο φόβο
τους και κάποιες εκατοντάδες πολίτες. Η απόλυτη στιγμή της επιτακτικής ανάγκης
να παρευρεθεί εκεί ολόκληρη η αντιμνημονιακή, η μνημονιακή και η όποια άλλη
αριστερά, αλλά και κάθε πολίτης ή πολιτική δύναμη που υπερασπίζεται την
αλληλεγγύη και τα ανθρώπινα δικαιώματα, χάθηκε για μία φορά ακόμα.
Αποδείχτηκε πέρα από κάθε αμφιβολία η αναγκαιότητα της
αποκόλλησης από την μονοθεματική διάσταση πολιτικής που έχει επιβάλλει το
μνημόνιο. Η μοναχική διαμαρτυρία κατά των φασιστικών επιδρομών στη Νίκαια ήταν
ντροπή για όλη την αριστερά και τους εκπροσώπους της. Οσο και να αποχωρούν οι
βουλευτές από τη Βουλή την ώρα που ο εθνικιστικός μισαλλόδοξος ρατσισμός
παίρνει το λόγο, δεν θα έχει παρά ένα μικρό συμβολικό αποτέλεσμα όταν τριγύρω η
ρατσιστική βία απειλεί άμεσα, σήμερα τους μετανάστες, αύριο τους άστεγους και
μεθαύριο τους άνεργους.
Η συστημική κοινωνική προπαγάνδα αφέθηκε σε πολλές
περιπτώσεις αναπάντητη εξ αιτίας της σημασίας του αντιμνημονιακού αγώνα.
Οι δολοφονικές επιθέσεις κατά των
μεταναστών από τα τάγματα εφόδου έχουν γίνει συνηθισμένα συμβάντα κατώτερης
σημασίας από μια κινητοποίηση για τη μετενέργεια.
Η μονοθεματική επιλογή του μνημονίου, που ασφαλώς είχε πολύ
σοβαρούς λόγους να παραγκωνίσει για μεγάλο διάστημα τις κοινωνικές
προτεραιότητες, ειδικά αυτήν την περίοδο οφείλει να αλλάξει. Η κρίση αξιών έχει
πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις στις συνειδήσεις των πολιτών, που αν δεν ξαναμπεί
στο κάδρο αμέσως, θα βλέπουμε μια συνεχώς αυξανόμενη βία κατά πάντων και από
τους πάντες.
Στα χρόνια της μεταπολίτευσης γνωρίζαμε όλοι ότι άλλο είναι
η δεξιά, άλλο η αριστερά, άλλο το κέντρο κι άλλο οι φασίστες. Στη Βουλή
γνώριζαν για δεκαετίες όλοι τις θέσεις τους χωρίς μπλεξίματα. Κανένα μπέρδεμα,
ούτε με τα κόμματα, ούτε με τις στρατεύσεις των ενεργών πολιτών, ούτε καν με τις
εφημερίδες. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν μπορούσε να έχει τον ίδιο τίτλο
και κυρίως τα ίδια συνθήματα η Δημοκρατία (αν υπήρχε τότε), η Αυριανή και η
Ελευθεροτυπία. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης δεν μπορούσε ο «Χ» Καμμένος να
έχει τον ίδιο πρωταρχικό στόχο με τον «Ψ» Τσίπρα για παράδειγμα, ούτε ο «Χ»
Κουβέλης να έχει την ίδια προτεραιότητα με τον «Ψ» Σαμαρά. Ακόμα και η
καρικατούρα της μισαλλοδοξίας και του εθνικιστικού ρατσισμού έφτασε χθες στη
Βουλή να υπερασπίζεται τον αντιμνημονιακό ανένδοτο. Άραγε μιλάμε για τα πρώτα
άτσαλα βήματα συνεργασιών ή για νέες διαχωριστικές γραμμές; Μάλλον το άμεσο
μέλλον θα απαντήσει γρήγορα στους μπερδεμένους προβληματισμούς και θα δικαιώσει
ή δεν θα δικαιώσει τις επιλογές, αναλόγως βέβαια από ποια μεριά το βλέπει κανείς.
Πώς φτάσαμε ως εδώ, με ποια στερεότυπα, με ποιες λάθος
επιλογές, με ποιες ιδεοληψίες και με ποιες πρακτικές είναι αντικείμενο πολύ
σοβαρής κουβέντας, τουλάχιστον για όποιους επιμένουν στις αξίες της αριστεράς.
Τώρα όμως είμαστε εδώ. Τώρα το απόλυτο δίλημμα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο δεν
αρκεί για να διαφοροποιήσει τις πολιτικές δυνάμεις που λειτουργούν στην Ελλάδα,
ούτε για να δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς τις αριστεράς με το σύνολο των νέων
ψηφοφόρων της πάνω στις δικές της αξίες. Είναι η ώρα των επιχειρημάτων και του
διαλόγου πάνω από όλα. Τώρα προέχει να αποκατασταθεί ξανά και άμεσα η ταύτιση
της αριστεράς με τις αξίες της και τις προτεραιότητές της σε ένα μετεκλογικό
κατάλογο, όπου φυσικά θα έχει και το μνημόνιο τη δική του θέση, αλλά η λίστα θα
περιλαμβάνει κι άλλα πολλά, ίσης ίσως και μεγαλύτερης σημασίας ζητήματα που
αφορούν στην υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, με τη φυσική παρουσία εκεί
όσων δηλώνουν δημοκράτες και αριστεροί.
Ο κυρίαρχος διαχωρισμός ανάμεσα στα κόμματα του μνημονίου
και στα αντιμνημονιακά κόμματα δεν αρκεί. Είναι μια γενίκευση που μπορεί
πολιτικά να περιέγραψε μια συγκυρία, αλλά τώρα δημιουργεί όχι μόνο πολιτικές,
αλλά και άλλες, πολλές συγχύσεις. Όπως και το πάνω και το κάτω Σύνταγμα ήταν
και είναι διαφορετικά πράγματα - και υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση στην ανάλυση
και στην ερμηνεία των ιδεολογικών συντεταγμένων αυτών των πλατειών.
Η αλληλεγγύη στον δοκιμαζόμενο έλληνα πολίτη δεν μπορεί να
περνάει μέσα από μισαλλοδοξία, πατριδοκαπηλία, αυτοδικία και βία. Η αλληλεγγύη
δεν κάνει διακρίσεις αίματος. Το γιατί είναι θέμα της αριστεράς να το αναλύσει
ξανά, από το Α, στον καθένα που βλέπει να χάνει τη ζωή του από τη σκληρή
λιτότητα ή από την κατάρρευση του λιγοστού, έστω, κράτους δικαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου