Κόρινθος, η (χρυσή) αυγή του μίσους

του Χαράλαμπου Πίσχου 

Η απόφαση για να παρευρεθώ στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του δήμου Κορίνθου για την εγκατάσταση των μεταναστών στο στρατόπεδο, ήταν αυθόρμητη. Ήθελα να δω από κοντά κυρίως τη στάση της Χρυσής Αυγής. Τα επεισόδια των προηγούμενων ημερών, μαζί με τη φημολογία για τις επερχόμενες εξελίξεις, μου κέντριζαν το ενδιαφέρον.

Φτάνοντας στο στρατόπεδο, είδα τα μέλη της ΧΑ παρατεταγμένα αριστερά και δεξιά στο δρόμο. Ο υπόλοιπος κόσμος, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, ήταν συγκεντρωμένος μπροστά στην είσοδο. Μία μάζα από ετερόκλητο κόσμο, άλλοι παρατηρητές, άλλοι διαμαρτυρόμενοι, άλλοι αυλικοί του δημάρχου, άλλοι φοβισμένοι.

Οι τελευταίοι ήταν αυτοί που φώναζαν περισσότερο. Το καταλάβαινες γιατί άκουγες μία φωνή από πίσω που μετά χανόταν. Ο δήμαρχος προσπαθούσε να σώσει την υστεροφημία του. Εκκλήσεις, υποσχέσεις, φωνές δεν έπειθαν τον κόσμο που τον αποδοκίμαζε. Αποτυπωνόταν η αποστροφή, η δυσπιστία και η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών προς το πολιτικό κατεστημένο.

Άκουγα τους πολίτες γύρω μου, να ζητάνε δράση. Τι σημαίνει δράση; Ό,τι μπορεί ο καθένας να μεταφράσει με βάση την υποκειμενική του αντίληψη. Άλλος μίλαγε για επέμβαση, άλλος να τους κόψουν το ρεύμα και να πεθάνουν και από τη ζέστη, άλλος έφερνε την Κερατέα ως πρότυπο, άλλος να τους στείλουν πίσω γιατί έχουν μολυσματικές αρρώστειες και θα κολλήσουν όλη την Κορινθία. Μερικά σχόλια ήταν τόσο απάνθρωπα που για να πιστέψω ότι εκστομίστηκαν από άνθρωπο, έπρεπε να τον κοιτάξω. Ένταση, έκπληξη, σφιγμένα πρόσωπα και γροθιές, οργή, φόβος. Αρκούσε μία απότομη κίνηση για να αρχίσουν τα επεισόδια. Μάζα μεθυσμένη από το κρασί της υποτιθέμενης αυτοπραγμάτωσης, νόμιζε ότι είχε βρει στον φυλακισμένο εχθρό, λύση στα προβλήματά της. 

Η μόνη παράταξη που μίλησε με δύο άτομα στον κόσμο ήταν η ΧΑ (μίλησε και εκπρόσωπος των Ανεξ. Ελλήνων, κανείς από τα άλλα κόμματα) και απέσπασε το χειροκρότημα του κόσμου. Οι υποσχέσεις της όσο πιο παράλογες και ανέφικτες ήταν, τόσο περισσότερο ηδόνιζαν τον κόσμο, που επιδοκίμαζε. Όσο το εθνικιστικό παραλήρημα, συνεχιζόταν με την επιδεικτικά αυξανόμενη φωνητική ένταση στις λέξεις «πατρίδα, Ελλάδα, ορθοδοξία, οικογένεια», τόσο ένιωθα δίπλα μου την επιθυμία του κόσμου για δράση.

Μέσα σε όλα αυτά, τα μέλη της ΧΑ, πραγματικοί στρατιώτες, παρατεταγμένοι και ακούνητοι. Με μαύρες μπλούζες και κρατώντας σημαίες στα χέρια τους (που το κοντάρι τους άνετα χρησιμοποιείται και για ρόπαλο), περίμεναν καρτερικά διαταγές. Τα πρωτοπαλίκαρα με τα φουσκωμένα μπράτσα, φρόντιζαν για την τάξη. Στις υπόλοιπες σειρές διέκρινες κάτι εντελώς διαφορετικό. Μεγαλύτερες ηλικίες, 40-50 ετών αλλά η πλειοψηφία ήταν νέοι, 18-22, αδύνατοι, με ξυρισμένα κεφάλια, βλέμμα ευθύ, κινούμενοι αμήχανα στην προσπάθειά τους να εμφανιστούν σίγουροι για τον εαυτό τους.

Η παρέα μου, μετά την αρχική έκπληξη που είδαν και γνωστούς τους με μπλούζες ΧΑ,  είχε να πει μία ιστορία για τον καθέναν. Άλλος έτρωγε ξύλο ως πιτσιρικάς στο σχολείο, άλλος κακοποιείτο από τον πατέρα του, άλλος μανιακός με τις πολεμικές τέχνες. Ορατές εξηγήσεις. Η ματαίωση, η απογοήτευση, ο θυμός, η εκδίκηση, ο πόνος, η θλίψη και τόσα άλλα ψυχικά τραύματα που νιώθουν αυτοί οι άνθρωποι, δεν είναι ορατά. Φανερώνονται μέσα από την εισαγωγή τους σε μία  ιδεολογία που αυτή έρχεται να τα κουκουλώσει. Σαν το χώμα που καλύπτει τα τραύματα της φύσης και επιτρέπει πάνω σε αυτό να φυτρώσουν άγρια χόρτα, χωρίς ίχνος άνθους. Άνθρωποι που βρήκαν δύναμη στην αδυναμία τους.

Η μάζα πηγαινοερχόταν αριστερά δεξιά, όπως τα πρωτοπαλίκαρα της ΧΑ. Εκείνη βρισκόταν εκεί για να δώσει το στίγμα της, να καθοδηγήσει, να αντικαταστήσει την εννομία, να προσηλυτίσει, να στρατολογήσει. Ήρθε σαν την απάντηση σε όσα δεν έχουν γίνει από τον πολιτικό κόσμο. Ήταν εκεί για να χαμογελάσει στη μάζα και να νιώσει  ασφάλεια. Η παρουσία της ήταν μελετημένη και προγραμματισμένη μέχρι την τελευταία πινελιά. Με σαφή έλεγχο της κατάστασης, γνωρίζοντας το ρόλο της και ξέροντας ότι η μάζα θα ακολουθήσει. Ο σκοπός έχει περιγραφεί με πατριωτικό περίβλημα και αυτό είναι που ξεχωρίζει. Η μάζα δεν θέλει να τον ακυρώσει, θα τον αναγνωρίσει και θα τον στηρίξει.

Τα συνθήματα συνεχίζονται από την ΧΑ, ένα μεγάλο γράφεται στον τοίχο: « Ελλάς, έξω οι ξένοι». Ο κόσμος παρακαλάει το τοπικό κανάλι για μία συνέντευξη ενός λεπτού, ζητάει να μιλήσει για να ακουστεί η φωνή του. Να διατυμπανίσει πόσο πατριώτης είναι, πόσο πιο Έλληνας είναι, πόσο πιο άνθρωπος είναι από τους συνανθρώπους του που βρίσκονται στοιβαγμένοι στα στρατόπεδα όλης της χώρας.

Ένα σφύριγμα διέκοψε την ηρεμία. Ο αρχηγός της ΧΑ καλεί τα μέλη να παραταχθούν. Σε δευτερόλεπτα ένας άψογος συνδυασμός στρατιωτών έχει σχηματιστεί. Με στρατιωτικό βήμα παρατάσσονται έξω από το στρατόπεδο. Τραγουδάνε τον εθνικό ύμνο. Ο κόσμος τους συνοδεύει, εγώ σωπαίνω. Είναι η πρώτη φορά που δεν τον τραγουδώ. Αισθάνομαι αμηχανία και ντροπή, για τους συνανθρώπους μου, μέσα και έξω από το στρατόπεδο.

*Ο Χαράλαμπος Παν. Πίσχος είναι ψυχολόγος - ψυχοθεραπευτής, μέλος ΔΣ του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων.

 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=17736